إعجاز القرآن و البلاغة النبوية

اعجاز القرآن و البلاغه النبویه


نام کتاب	اعجاز القرآن و البلاغه النبویه
نام های دیگر کتاب
پدیدآورندگان	رافعی، مصطفی صادق (نويسنده)
زبان	عربی
کد کنگره	‏BP‎‏ ‎‏86‎‏ ‎‏/‎‏ر‎‏2‎‏الف‎‏6
موضوع	قرآن - اعجاز قرآن - مسایل ادبی قرآن - مسایل لغوی محمد(ص)، پیامبر اسلام، 53 قبل از هجرت - 11ق. - سخنوری
ناشر	دار الکتب العلمية، منشورات محمد علي بيضون
مکان نشر	بیروت - لبنان
سال نشر	1421 هـ.ق
کد اتوماسیون	AUTOMATIONCODE2935AUTOMATIONCODE

معرفى کتاب

إعجاز القرآن و البلاغة النبوية تألیف مصطفى صادق الرافعى

نويسنده کتاب يكى از بزرگترين ادبا و انديشمندان معاصر است كه اهل كشور مصر مى‌باشد.وى دربارۀ اعجاز قرآن مطالب فراوانى را به رشتۀ تحرير در آورده كه مهمترين آن کتاب اعجاز القرآن مى‌باشد.

همانگونه كه از نام کتاب پيداست، مطالب کتاب در دو بخش نوشته شده كه بخش اول مربوط به اعجاز قرآن است.مؤلف در اين بخش ثابت مى‌كنند قرآن از همه نظر معجزه است و اين اعجاز مطلق و بلا استثناء است حتى از نظر بيان مسائل تاريخى و توضيح سرگذشت اقوام و پيامبران قبلى

بخش دوم آن مربوط به بلاغت و فصاحت پيامبر(ص) است كه در آن پيرامون: اوصاف حضرت، نحوۀ تكلم و سخن گفتن ايشان، دورى از شعر و شاعرى و تاثير سخنان آن حضرت در ميان مردم، بحث و گفت و گو نموده است.

به لحاظ اهميت کتاب كسانى همچون:سعد زغلول و رشيد رضا، مقدمه‌اى بر اين کتاب نوشته‌اند.

ساختار کتاب

کتاب داراى يك مقدمه و يك خاتمه است كه مقدمه شامل پنج فصل و خاتمه شامل دو فصل مى‌باشد كه

فهرست موضوع مطالب آن به قرار زير است:

فصل اول:شامل:

تاريخ قرآن-جمع و تدوين قرآن-القرّاء-وجوه القرّاء-لغة القرآن، الاحرف السبعة-مفردات قرآن، تاثير القرآن في اللغة-آداب القرآن، القرآن و العلوم-سرائر القرآن-تفسير آيه و اعجاز القرآن.

فصل دوم: في معانى الاعجاز شامل:

الاقوال في الاعجاز-المؤلفات في الاعجاز-حقيقة الاعجاز-اسلوب القرآن، نظم القرآن-الحروف و اصواتها-الكلمات و حروفها و الجمل و كلماتها.

فصل سوم:البلاغة في القرآن.

فصل چهارم:الطريقة النفسيه في الطريقة اللسانية

فصل پنجم:احكام السياسة الحنطقيه على طريقه البلاغة

خاتمه

فصل اول:البلاغة النبويه شامل:

فصاحته(ص)، صفته(ص)-احكام منطقه(ص)، نفى الشعر عنه(ص)، تاثيره في اللغة(ص)، و نسق البلاغة النبويه.

فصل دوم:الخلوص و القصد و الاستيفاء

ويژگى‌ها

در فصل دوم(معانى اعجاز)پيرامون تحدى قرآن بحث نموده و معتقد است كه تحدى يكى از امور متعارف در بين عربها بوده، و قرآن هم كه تحدى نموده است بر اساس همين روش بوده است.
در همين فصل دربارۀ حروف زائد از ديدگاه نحويون سخن گفته و توضيح مى‌دهد كه وجود اين حروف در جملات و آيات قرآنى جهت افزايش بلاغت و فصاحت است كه اگر آنها را حذف كنيم فصاحت آيه از بين مى‌رود و اگر بخواهيم زائده بگيريم يك نوع نقص در شأن قرآن كريم است-بنابراين تمام جملات و كلمات و حروف قرآن داراى فصاحت و بلاغت و اعجاز مى‌باشند.
در فصل ششم:البلاغة النبويه:بلاغت و فصاحت سخن پيامبر(ص)را مورد بحث قرار داده و مى‌گويد:سخن پيامبر(ص) از آن جهت كه به وحى متصل است داراى فصاحت و بلاغتى مى‌باشد كه در كلام ديگران يافت نمى‌شود به گونه‌اى كه در فرمايشات آن حضرت كلمه‌اى اضافه نمى‌توان پيدا نمود.از طرف ديگر، حضرت، هر گروه و قومى را با لحن و روش آنها سخن گفته، مثل اينكه از فصيح‌ترين آن مردمان است.
در همين فصل-دوران زندگى پيامبر(ص)را تشريح نمود.و بيان مى‌كند كه حضرت در هر قبيله‌اى كه زندگى مى‌نمود، آن قبيله از فصيح‌ترين زبانها برخوردار بودند.
در بحث مربوط به قرآن و علوم:معتقد است كه آنچه علوم پيشرفت داشته است در پرتوۀ قرآن بوده است.