طريق الحق: حوار مع عالم جليل من أهل السنة و الجماعة

طريق الحق: حوار مع عالم جليل من أهل السنة و الجماعة

نام کتاب	طريق الحق: حوار مع عالم جليل من أهل السنة و الجماعة
نام های دیگر کتاب	حوار مع عالم جليل من أهل السنة و الجماعة
پدیدآورندگان	عاملی، جعفرمرتضی(نويسنده)
زبان	عربي
کد کنگره	‏BP‎‏ ‎‏212‎‏/‎‏5‎‏ ‎‏/‎‏ع‎‏2‎‏ط‎‏4
موضوع	امامت - دفاعيه‌ها و رديه‌ها شيعه - دفاعيه‎ها و رديه‎ها علي بن ابي‌طالب (ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. فاطمه زهرا (س)، 8؟ قبل از هجرت - 11ق. - تعقيب و ايذاء - دفاعيه‏‌ها و رديه‏‌ها
ناشر	المرکز الإسلامي للدراسات
مکان نشر	لبنان - بيروت
سال نشر	مجلد1: 2010م , 1431ق ,
کد اتوماسیون	AUTOMATIONCODE15698AUTOMATIONCODE

طريق الحق: حوار مع عالم جليل من أهل السنة و الجماعة، اثر سید جعفر مرتضی عاملی، کتابی است به زبان عربی با موضوع کلام اسلامی. این اثر، گفتگویی است که میان علامه جعفر مرتضی و یک عالم سنی (در قالب نامه‎ها و پاسخ به آنها) پیرامون امامت و مسائل مربوطه، رخ داده و موجب تغییر عقیده آن عالم شده و به درخواست همو به جهت اطلاع عموم مردم از واقعیت، چاپ شده است.

ساختار

کتاب، دارای دو مقدمه از طرفین بحث (جعفر مرتضی عاملی و عالم سنی)، محتوای مطالب در قالب نامه‎های متعدد و پاسخ به آنها و خاتمه است.

گزارش محتوا

دو طرف گفتگو، مقدمه‎ای مختصر بر کتاب نوشته‎اند و اندکی درباره آن توضیح داده‎اند. از مقدمه علامه جعفر مرتضی عاملی برمی‎آید که گفتگوی میان ایشان و آن عالم، در محرم 1431ق (دو ماه پیش از نگارش مقدمه مؤلف) آغاز شده است. عبارات اولین نامه‎ای که به دست جعفر مرتضی عاملی می‎رسد، تند است، ولی او می‎نویسد: «این عبارات من را نیازرد؛ زیرا فهمیدم او در ابراز احساساتش صادق است و تمام وجودش را وقف چیزی کرده که به نظرش درست و صادق می‎رسیده است؛ از نظر من، این عبارات نشان‎دهنده خلوص و صداقت و تعهد در گفتار به معتقداتش بود».

به‎هرحال آن شخص در اولین مراسله، سه نامه برای علامه می‎نویسد که اولین مورد مربوط است به ماجراهایی که بر حضرت زهرا(س) گذشت، دومی، مناقشه در دلیل امامت و عصمت است و در سومی، که نوشته شخص دیگری بوده [ولی به‎وسیله این فرد به دست علامه جعفر مرتضی می‎رسد] ، نویسنده مدعی رد مطالب کتاب «مراسم عاشورا»ی او شده است. علامه به این سه نامه پاسخ می‎دهد و نگارش نامه‎ها میان ایشان ادامه می‎یابد. دست آخر، آن عالم از علامه عاملی می‎خواهد که این مطالب را به همان صورتی که میانشان نوشته شده، نشر دهد تا عموم بتوانند از آن بهره ببرند.

طرف دوم نامه‎ها هم در مقدمه‎اش از لحن بدش در نامه‎های ابتدایی سخن گفته و بابت این امر از علامه سید جعفر مرتضی عاملی، عذرخواهی می‎کند. او از شخصی در اینترنت سخن می‎گوید که وقتی مقالات افتراآمیز نویسنده به دست وی می‎رسد، آنها را مورد اعتراض قرار می‎دهد و همو باعث آشنایی نویسنده به جایگاه سید جعفر مرتضی، می‎شود.

همچنین از پاسخ‎های ایشان در نامه‎های اولیه‎اش با این عبارات یاد می‎کند: «فما كان من هذا العالم الكبير إلا أن تلقفها مني بكل رحب و سعة و بكل أخلاق حميدة، ذكرتنا بأخلاق النبي الكريم محمد(ص)... الذي رد الإساءة، بالتحية و الجهل، بالعلم و الشبهات، بالدليل؛ حتى وصلت إلى بر النجاة و الطريق القويم و هداني اللّه إلى الصراط‍‎ المستقيم...» ؛ یعنی این عالم بزرگ با نحوه برخوردش، اخلاق پیامبر(ص) را به من یادآور شد که بدی را با تحیّت، جهل را با علم و شبهات را با دلیل پاسخ می‎دادند، تا من راه نجات و مستقیم را یافتم.

مباحث این کتاب حول محور امامت دور می‎زند؛ اکثر مطالب آن درباره حضرت علی(ع) است و نامه‎هایی درباره حضرت فاطمه(س)، امام زمان(عج) و... نیز در آن هست.

در نامه هفتم، آن شخص، با عنوان «عرفت الحقيقة»، به حقانیت مذهب تشیع اقرار و اعتراف می‎کند و سید جعفر مرتضی، با عنوان «أنت حر في الدنيا و سعيد في الآخرة»، نامه وی را پاسخ می‎دهد.

متن نامه هشتم درباره عبدالله بن سبأ است و افترایی که به شیعه زده می‎شود مبنی بر اینکه مؤسس مذهب تشیع عبدالله بن سبأ است. نویسنده نامه در این نامه درباره این مبحث از علامه جعفر مرتضی، یاری می‎طلبد.

علامه در پاسخ به این نامه، پس از بیان مقدماتی درباره امانت بودن حق نزد علما و بری بودن آن، از انتساب به شیعه یا سنی، به توضیحی درباره ابن سبأ پرداخته و نظر علامه عسکری را درباره وی بیان می‎دارد. او می‎نویسد: خواه عبدالله بن سبأ حقیقت خارجی داشته باشد یا شخصیتی ساختگی و جعلی باشد (همان طور که علامه عسکری در کتاب «عبدالله بن سبأ و أساطير أخری» به آن پرداخته) برای شیعه اهمیتی ندارد؛ چراکه شیعیان برای اثبات عقایدشان به ادله‎ای از کتاب و سنت و احکام صریح عقل و تاریخ قطعی و دیگر وسایل اثباتی که عقلای بشر بر آنها تکیه می‎کنند، استدلال می‎نمایند. پس برای سنجش صحت یا فساد این عقاید باید آنها را به سنجه عقل و نقل سپرد که اگر از لحاظ ادله عقلی و نقلی دلیلی برای چنین اعتقادی وجود نداشت، باید ترک این مذهب را گفت. پس صِرف تهمت و افترا باعث اثبات یک عقیده نمی‎گردد و تنها دستاوردش افتراق، حقد و کینه است... برادر عزیزم علامه عسکری، در دو جلد اثبات کرده که عبدالله بن سبأ، افسانه‎ای بیش نیست؛ البته من، با ایشان در این زمینه موافق نیستم و معتقدم شخصی به این نام وجود داشته است؛ لکن گویا نقشی که سیف بن عمر به ابن سبأ داده و کثرت بدعت‎ها و اسطوره‎سازی‎های وی درباره این شخصیت، باعث شده که علامه عسکری در اصل وجود چنین شخصی تشکیک کند و من در عین مخالفتم در این نظر با ایشان، در این مطلب با وی موافقم که در آشکارسازی جعلیات و دروغ‎های سیف بن عمر دروغ‎گوی خیانتکار، بسیار موفق بوده است و این خدمتی بزرگ به حق و حقیقت است... برادر عزیزم برای اطلاع از این اختلاف، اشکالاتم بر گفتار علامه عسکری را که در جلد بیست و هفتم الصحيح من سيرة الإمام علي(ع)، آورده‎ام، برای شما ارسال خواهم کرد تا بدانید در مکتب اهل‎بیت(ع) درهای بحث علمی بر روی همگان گشوده و مناقشه در هر موضوعی با هر عالمی طبق معیارهای صحیح، مجاز است.

وضعیت کتاب

فهرست مطالب در انتهای اثر آمده است. کتاب به همان صورت نامه‎ها ذکر شده؛ فقط نویسنده، به جهت فایده و توضیح بیشتر مطلب، برخی عناوین توضیحی را به تعدادی از فقرات وارده در نامه‎های خودش به عالم سنی، افزوده و برخی فقرات را توضیح بیشتری داده و البته فقرات افزوده را میان [] قرار داده است.

ارجاعات در پاورقی‎ها ذکر شده است. در انتهای کتاب، پس از فهرست مطالب، لیست هفتاد اثر چاپ‎شده از همین نویسنده ارائه شده است.

منابع مقاله

مقدمه و متن کتاب.