|
|
| (۶۷۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱۰ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| | [[پرونده:NUR00153.jpg|بی‌قاب|چپ|امام رضا علیه‌السلام|175px]] |
|
| |
|
| <div class="boxTitle"><big>'''[[سبزواری، هادی بن مهدی|حاج ملاهادی سبزواری]]'''</big></div>
| | '''ابوالحسن على بن موسى علیهما‌السلام''' (۱۴۸–۲۰۳ق)، ملقب به رضا، امام هشتم از ائمۀ اثنی‌عشر علیهم‌السلام و دهمین معصوم از چهارده معصوم علیهم‌السلام است که به مدت 20 سال عهده‌دار امامت بود. |
| [[پرونده:NUR00150.jpg|بندانگشتی|سبزواری، هادی بن مهدی|175px]]
| |
|
| |
|
| '''شيخ هادى پسر مهدى سبزوارى'''(۱۲۱۲-۱۲۸۹ق)، ملقب به '''أسرار''' فقیه، عارف، شاعر و فیلسوف مشهور دوران قاجاریه است. «[[دیوان حکیم سبزواری «اسرار»|منظومه سبزواری]]» و «[[أسرار الحكم في المفتتح و المختتم|اسرار الحكم]]» از جمله آثار اوست.
| | سال تولد آن حضرت را 148 و 153ق و ماه تولد ایشان را ذوالحجة و ذوالقعدة و ربیع‌الاول گفته‌اند و مشهور آن است كه روز تولد آن حضرت «یازدهم ذوالقعدة» بوده است. |
| در سال 1212 ق در سبزوار متولد شده و تحصيلات ابتدايى، صرف و نحو را از 7 - 8 سالگى شروع نمود. بعد از فوت پدر در سن 10 سالگى نزد پسر عمه‌اش حاج ملا حسين سبزوارى اقامت كرد.
| |
|
| |
|
| مهم‌ترين دورۀ حيات علمى وى، 27 سال آخر عمرش بود كه در سبزوار حوزۀ بزرگ و گرمى را ايجاد كرد و با وجود حوزه‌هاى پر رونق اصفهان و تهران، دانش پژوهان از سراسر ايران به سويش مى‌شتافتند تا از محضرش استفاده كنند.
| | مادر آن حضرت ام ولد بود. (كنیزى بود كه از مولاى خود فرزند آورده بود.) دربارۀ نام و زادگاه مادر آن حضرت اختلاف است و به اغلب احتمالات، از مردم شمال آفریقا یا مغرب مراكش بوده است. |
|
| |
|
| از اسامى شاگردان او معلوم مى‌شود كه حتى بزرگان نيز براى كسب علم به محضرش مى‌آمدند و بسيارى از محققين مشكلات علمى خويش را از طريق مكاتبه با ايشان حل مى‌نمودند.
| | مشهور است كه به هنگام ورود حضرت رضا علیه‌السلام به نیشابور طالبان علم و محدثان دور محفۀ آن حضرت كه بر استرى نهاده شده بود جمع شدند و از ایشان خواستند كه حدیثى بر آنها املا فرماید. |
|
| |
|
| شهرت حكيم سبزوارى در زمينۀ شرح و بسط و تنظيم افكار [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدر المتألهين]] است و مكتب فلسفى او همان مكتب [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدر المتألهين]] كه بين چهار مشرب دينى، اشراقى، عرفانى و مشاء در تفكر اسلامى را جمع نموده است و هر كدام را توضيح و تبيين كنندۀ ديگرى مى‌داند و معتقد است اگر بواسطۀ برهان بر مرز صحيح قدم بگذاريم، به آنچه عارفان شهود كرده و در دين بر آن تأكيد شده است خواهيم رسيد.
| | حضرت حدیثى بطور مسلسل از آباء طاهرین خود از رسول‌اللّه صلى‌الله‌علیه‌وآله‌و‌سلم و جبرئیل از قول خداوند روایت كرد كه «كلمة لا إله إلا اللّه حصنی و من دخل حصنی أمن من عذابی» یعنى كلمۀ توحید یا لا إله إلا اللّه حصار و باروى مستحكم من است و هر كه به درون حصار من رفت از عذاب من در امان ماند. این حدیث به جهت مسلسل بودن آن از ائمۀ اطهار علیهم‌السلام تا حضرت رسول صلى‌الله‌علیه‌وآله‌و‌سلم به حدیث «سلسلة الذهب» معروف شده است.<span id="mp-more">[[امام رضا علیه‌السلام|'''ادامه ...''']]</span> |
| | |
| البته در شيوۀ سبزوارى تفاوت‌هايى نيز با [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدر المتألهين]] ديده مى‌شود. او بيشتر به فلسفۀ اشراق و تصوف گرايش دارد تا برهان و لذا عناصر عرفانى در مكتب حكيم سبزوارى شرح و بسط بيشترى يافته است.
| |
| | |
| او عرفان و حكمت را در محدودۀ شرع پذيرفته است كه حداقل نبايد تغايرى با مبانى شرعى داشته باشند و از اين رو در مسألۀ دوام عذاب مخلدين در آتش، بر خلاف [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] و بعضى ديگر همان طور كه آيات قرآن كريم بر آن تأكيد دارد معتقد به خلود در آتش و دوام عذاب اهل نار گرديد.
| |
| | |
| يكى از خصوصيات مكتب علمى مرحوم سبزوارى توأم نمودن بحث نظرى با عمل است. او معتقد بود كه انسان براى دريافت حقايق علاوه بر بحث، نياز به سير و سلوك دارد و خود يكى از عاملان به اين نظريه بوده و علم و عمل را توأم نموده است.
| |
| | |
| | |
| <div class="mw-ui-button">[[سبزواری، هادی بن مهدی|'''ادامه''']]</div> | |
