الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده اول: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۱: خط ۱:
    <div class="boxTitle"><big>'''[[پژوهشی در روایات تفسیری امام باقر و امام صادق علیهما‌السلام]]'''</big></div>
    <div class="boxTitle"><big>'''[[علي إمام البررة]]'''</big></div>
    [[پرونده:NUR13226J1.jpg|بندانگشتی|پژوهشی در روایات تفسیری امام باقر و امام صادق علیهما‌السلام|175px]]
    [[پرونده:NUR15058J1.jpg|بندانگشتی|علي إمام البررة|175px]]


    '''پژوهشی در روایات تفسیری امام باقر و امام صادق علیهما‌السلام''' نوشته لاله افتخاری(معاصر)، کتابی است به زبان فارسی و با موضوع علوم قرآنی و حدیث.
    '''علي إمام البررة''' اثر [[خویی، ابوالقاسم|سید ابوالقاسم موسوی خویی]]، ارجوزه‌ای است در مدح و بیان فضایل [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] که به زبان عربی نوشته شده و با شرح‌ و حاشیه‌ [[خرسان، محمدمهدی|سید محمدمهدی موسوی خرسان]]، عرضه شده است.
    مجموعه حاضر، شامل 166 بیت در بیان فضایل و مناقب و دلایل امامت امیرمؤمنان(ع) است. ناظم‌ پس‌ از حمد و ستایش خدای تعالی به‌ ترتیب‌ فضایل‌ و مناقب‌ و دلایل‌ امامت آن حضرت(ع)‌ را‌ در قالب أورجوزه در بحر مسدس سروده است. در این ابیات، قوافی و ردیف به خوبی مراعات‌ شده‌ است‌.


    نویسنده در این اثر احادیث تفسیری صادقین(ع) را مورد بررسی قرار میدهد. چون بررسی تمامی روایات درباره همه آیات گستردگی فراوانی دارد، لاله افتخاری به هدف دستیابی به شیوه تفسیری این دو امام(ع) فقط احادیث مربوط به آیات جزء سیام قرآن را، مورد بررسی قرار داده است.
    این ارجوزه دوره‌ای کامل از‌ حوادث‌ مختلف‌ زندگانی علی(ع) را در خود جای داده و در‌ آن‌ به احادیث مختلف نبوی اشاره شده است. شارح پس از اینکه به احادیث مربوط به هر‌ یک‌ از‌ مصرع‌ها و ابیات ارجوزه اشاره نموده، به تشریح وقایعی که آن‌ احادیث بدان مناسبت‌ها صادر شده پرداخته و مصادر احادیث را از کتب مختلف شیعه و سنی استخراج نموده است.
    این ارجوزه، از نوع رجز سالم مسدس می‌باشد بر‌ وزن‌ (مستفعلن مستفعلن مستفعلن) که نمونه بسیار‌ مشهور‌ آن، الفیه‌ ابن‌مالک‌ در‌ نحو است. به احتمال بسیار، مرحوم خویی در‌ انتخاب‌ وزن ارجوزه، نظر به الفیه ابن‌مالک‌ داشته‌ است‌ و حتی‌ در‌ صلوات بر پیامبر(ص) به بیت او نظر داشته است. ابن‌مالک می‌گوید:


    نویسنده در چکیده کتاب بیان می‌دارد که دین خدا در قالب وحی قرآنی و وحی بیانی بر پیامبر(ص) عرضه شده است. سهم عظیمی از وحی بیانی به‌صورت آموزه‌های خاص دینی، فقط در اختیار وارثان علم ایشان یعنی اهل‌بیت(ع) قرار گرفته و در این میان، سهم صادقین(ع) به دلیل شرایط بهتر زمانی و مکانی، بیشتر است و روایات آنان در تدوین مکتوبات حدیثی از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. او مینویسد: «در این پژوهش، ضمن بیان مباحث مقدماتی مانند تعریف تفسیر، تأویل و اثر، تفسیر اثری و جایگاه آن، تفسیر اهل‌بیت(ع) و سیر تطور آن، از زمان پیدایش تا دوران باقرین(ع) نگاهی به حیات سیاسی، فرهنگی، اجتماعی آن دو بزرگوار افکنده، آنگاه با بررسی روایات منسوب به ایشان، ذیل آیات جزء سیام قرآن به روش و مبانی تفسیری آن دو بزرگوار دست یافته‌ایم. سپس در بخش اصلی، روایات باقرین(ع) ذیل آیات جزء سیام قرآن را یک‌ به‌یک مطرح و مورد بررسی قرار داده‌ایم.»
    {{شعر}}
    {{ب|''مصلّیا علی النبی المصطفی''|2=''و آله المستکملین الشرفا''}}
    {{پایان شعر}}


    مطالبی که لاله افتخاری در تدوین این کتاب، ملاحظه کرده به‌صورت مختصر ازاین‌قرار است؛
    # روایات تفسیری صادقین(ع) از کتاب‌های کافی، بحارالأنوار، تفسیر قمی، مجمع‌البیان، البرهان، نورالثقلین، صافی، شواهد التنزیل، تأویل الآیات و... گردآوری شده است.
    # پس از بررسی و تحلیل احادیث مذکور، نقش آن‌ها در کتاب‌های تفسیری و نیز همسویی یا عدم همسویی آراء مفسران فریقین با آن‌ها، بررسی شده است.
    # بررسی سند تمام روایات و جرح و تعدیلشان مورد نظر نویسنده نیست و تا آنجا که بین این روایات با قرآن و سنت تعارضی دیده نشده صدور آن از معصوم را مفروض گرفته و به تحلیل آن میپردازد و آنجا که اندک تعارضی مشاهده کرده به نقد آن‌ها بر اساس ملاک‌های نقد متنی و سندی موجود در منابع معتبر رجالی شیعه مراجعه کرده است.
    # تنها به روایاتی بسنده شده که مستقیماً به تفسیر آیه میپردازد و از روایات فضایل سوره و... که اثر بسزایی در فهم مقصود از آیه ندارند، اجتناب شده.
    # روایات کتاب، تنها منسوب به باقرین(ع) است، لذا برای رعایت اختصار و پرهیز تکرار مطالبی همچون «فلان راوی از آن حضرت نقل میکند» و... عبارت امام باقر(ع) یا [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] میفرمایند... آمده است.


    <div class="mw-ui-button">[[پژوهشی در روایات تفسیری امام باقر و امام صادق علیهما‌السلام|'''ادامه''']]</div>
    و مرحوم‌ خویی‌ می‌گوید‌:
     
    {{شعر}}
    {{ب|''مصلیّا علی النّبی المؤتمن''|2=''و آله المطهّرین مِن‌ دَرَن‌''}}
    {{پایان شعر}}
     
    و نیز موارد دیگر که‌ موضوع‌ آن‌ احادیث مختلف است، مانند حدیث ثقلین و منزلت که پیامبر(ص) بارها‌ بیان‌ می‌داشت تا مردم فراموش نکنند و ضایع نسازند. هم‌چنین مواردی را یادآور شده‌اند که می‌توان شعر استاد‌ را‌ به‌ عبارت فصیح‌تر بیان کرد. مرحوم خویی نیز این امر را پسندیده و به رعایت آن در این شرح، سفارش فرموده‌اند
     
     
    <div class="mw-ui-button">[[علي إمام البررة|'''ادامه''']]</div>

    نسخهٔ ‏۲۷ مارس ۲۰۱۸، ساعت ۱۱:۳۸

    علي إمام البررة

    علي إمام البررة اثر سید ابوالقاسم موسوی خویی، ارجوزه‌ای است در مدح و بیان فضایل حضرت علی(ع) که به زبان عربی نوشته شده و با شرح‌ و حاشیه‌ سید محمدمهدی موسوی خرسان، عرضه شده است. مجموعه حاضر، شامل 166 بیت در بیان فضایل و مناقب و دلایل امامت امیرمؤمنان(ع) است. ناظم‌ پس‌ از حمد و ستایش خدای تعالی به‌ ترتیب‌ فضایل‌ و مناقب‌ و دلایل‌ امامت آن حضرت(ع)‌ را‌ در قالب أورجوزه در بحر مسدس سروده است. در این ابیات، قوافی و ردیف به خوبی مراعات‌ شده‌ است‌.

    این ارجوزه دوره‌ای کامل از‌ حوادث‌ مختلف‌ زندگانی علی(ع) را در خود جای داده و در‌ آن‌ به احادیث مختلف نبوی اشاره شده است. شارح پس از اینکه به احادیث مربوط به هر‌ یک‌ از‌ مصرع‌ها و ابیات ارجوزه اشاره نموده، به تشریح وقایعی که آن‌ احادیث بدان مناسبت‌ها صادر شده پرداخته و مصادر احادیث را از کتب مختلف شیعه و سنی استخراج نموده است. این ارجوزه، از نوع رجز سالم مسدس می‌باشد بر‌ وزن‌ (مستفعلن مستفعلن مستفعلن) که نمونه بسیار‌ مشهور‌ آن، الفیه‌ ابن‌مالک‌ در‌ نحو است. به احتمال بسیار، مرحوم خویی در‌ انتخاب‌ وزن ارجوزه، نظر به الفیه ابن‌مالک‌ داشته‌ است‌ و حتی‌ در‌ صلوات بر پیامبر(ص) به بیت او نظر داشته است. ابن‌مالک می‌گوید:

    مصلّیا علی النبی المصطفیو آله المستکملین الشرفا


    و مرحوم‌ خویی‌ می‌گوید‌:

    مصلیّا علی النّبی المؤتمنو آله المطهّرین مِن‌ دَرَن‌

    و نیز موارد دیگر که‌ موضوع‌ آن‌ احادیث مختلف است، مانند حدیث ثقلین و منزلت که پیامبر(ص) بارها‌ بیان‌ می‌داشت تا مردم فراموش نکنند و ضایع نسازند. هم‌چنین مواردی را یادآور شده‌اند که می‌توان شعر استاد‌ را‌ به‌ عبارت فصیح‌تر بیان کرد. مرحوم خویی نیز این امر را پسندیده و به رعایت آن در این شرح، سفارش فرموده‌اند