الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۱: خط ۱:
    <div class="boxTitle"><big>'''[[طباطبایی حکیم، سید محمدسعید|آیت‌الله سید محمدسعید طباطبایی حکیم]]'''</big></div>
    <div class="boxTitle"><big>'''[[خویی، سید ابوالقاسم|آیت‌الله سید ابوالقاسم خویی]]'''</big></div>
    [[پرونده:NUR00092.jpg|بندانگشتی|طباطبایی حکیم، سید محمدسعید|175px]]
    [[پرونده:NUR00013.jpg|بندانگشتی|خویی، سید ابوالقاسم|175px]]


    '''سيد محمدسعيد حكيم''' (۱۳۵۴- ۱۴۴۳ق)، از مراجع تقلید شیعه عراق، نوه دختری [[حکیم، سید محسن|سید محسن حکیم]]، خواهر زاده [[حکیم، سید محمدباقر|شهید محمدباقر حکیم]]  
    '''سید ابوالقاسم خویى''' (1317- 1413قفقیه، اصولی، عالم بزرگ رجالی، مفسر قرآن، متکلم، از مراجع تقلید شیعه، نویسنده مجموعه 24 جلدی [[معجم رجال الحديث و تفصيل طبقات الرواة]]  


    در هشتم ماه ذى‌القعده سال 1354ق برابر با 1314ش به دنيا آمد. پدرش آيت‌الله سيد محمدعلى طباطبائى حكيم(ره) و مادرش صبيه بزرگ مرجع جهان تشيع مرحوم آيت‌الله حاج [[حکیم، سید محسن|سيد محسن حكيم]](ره) مى‌باشد.
    او شش سال به تحصیل مقدمات و سطوح عالی حوزه پرداخت و سپس ۱۴ سال در درس استادان علوم مختلف از جمله فقه و اصول شرکت کرد. از این میان، چنانکه خود او در زندگی‌نامه خودنوشت آورده، بیشترین استفاده را از [[نائینی، محمدحسین|محمدحسین نائینی]] و [[اصفهانی، محمدحسین|محمدحسین غروی اصفهانی]] داشته است.


    سيد محمد سعيد چون به سن 10 سالگى رسيد، پدر فرزانه‌اش به تعليم و تربيت او پرداخت و تا آخرين مراحل سطوح عالى حوزه همراه و همدم او بود. ايشان با نبوغ سرشار و ذهن فعال و شور و شوق فراوان با فرزانگى و چالاكى در مدتّى كوتاه به سرعت اين مراحل را پشت سر گذشت و هنوز جوانى بيش نبود كه به حوزه درس خارج راه يافت و در حلقه خواص و محفل ويژه انديشمندان و گفتگوهاى عالمان و فرهيختگان وارسته‌اى چون آيات عظام [[حکیم، سید محسن|سيد محسن حكيم]]، حاج [[حلی، حسین|شيخ حسين حلى]] و [[خویی، ابوالقاسم|آيت‌الله خوئى]] جاى گرفت.
    آیت‌الله خویى درحالى‌که هنوز جوان بود، موفق شد از بزرگان حوزه نجف اجازه نقل حدیث دریافت داشته و توسط آن، کتاب‌هاى دانشمندان شیعه و سنى را روایت کند. یکى از این مشایخ، مرحوم [[نایینی، محمدحسین|میرزاى نائینى]] بود که به‌وسیله ایشان از استادش مرحوم [[نوری، حسین بن محمدتقی|محدّث نورى]]، کتاب‌هایى مانند: «[[الكافي (ط. الاسلاميه)|اصول کافى]]»، «{{عبارت عربی|[[من‌ لا‌يحضره‌ الفقيه]]}}»، «[[تهذيب الأحكام|تهذیب]]»، «[[الاستبصار في ما اختلف من الأخبار|استبصار]]»، «[[تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة|{{عبارت عربی|وسائل الشيعة}}]]»، «[[بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم‌السلام|بحار الأنوار]]»، «[[الوافي|وافى]]» و... را روایت مى‌نمود.


    این عالم ربانی سرانجام در تاریخ 12 شهریور سال 1400ش، برابر با 25 محرم‌الحرام سال 1443ق در سن 87 سالگی بر اثر عارضه قلبی در نجف اشرف درگذشت و پس از مراسم تشییع در کربلای معلا، و نجف اشرف در مقبره [[حکیم، سید محسن|آیت‌الله سید محسن حکیم]] نزدیک حرم مطهر علوی به خاک سپرده شد. <div class="mw-ui-button">[[طباطبایی حکیم، سید محمدسعید|'''ادامه''']]</div>
    او پس از 96 سال حیات پرافتخار و برجاى نهادن خدمات بزرگ دینى و ده‌ها اثر جاویدان و تحمل فشارها و رنج‌ها و مصیبت‌هاى فراوان در حکومت ظالمانه صدام و پس از یک سال دورى از جوار جد بزرگوارش امیرالمؤمنین على(ع) و تبعید به کوفه، سرانجام خورشید فروزان زندگانى آیت‌الله ‌خویى در عصر روز شنبه هشتم صفر 1413ق، براى همیشه غروب کرد و مسلمانان را با اندوهى جانکاه مواجه نمود.<div class="mw-ui-button">[[خویی، سید ابوالقاسم|'''ادامه''']]</div>

    نسخهٔ ‏۱۰ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۲۳

    خویی، سید ابوالقاسم

    سید ابوالقاسم خویى (1317- 1413ق)، فقیه، اصولی، عالم بزرگ رجالی، مفسر قرآن، متکلم، از مراجع تقلید شیعه، نویسنده مجموعه 24 جلدی معجم رجال الحديث و تفصيل طبقات الرواة

    او شش سال به تحصیل مقدمات و سطوح عالی حوزه پرداخت و سپس ۱۴ سال در درس استادان علوم مختلف از جمله فقه و اصول شرکت کرد. از این میان، چنانکه خود او در زندگی‌نامه خودنوشت آورده، بیشترین استفاده را از محمدحسین نائینی و محمدحسین غروی اصفهانی داشته است.

    آیت‌الله خویى درحالى‌که هنوز جوان بود، موفق شد از بزرگان حوزه نجف اجازه نقل حدیث دریافت داشته و توسط آن، کتاب‌هاى دانشمندان شیعه و سنى را روایت کند. یکى از این مشایخ، مرحوم میرزاى نائینى بود که به‌وسیله ایشان از استادش مرحوم محدّث نورى، کتاب‌هایى مانند: «اصول کافى»، «من‌ لا‌يحضره‌ الفقيه»، «تهذیب»، «استبصار»، «وسائل الشيعة»، «بحار الأنوار»، «وافى» و... را روایت مى‌نمود.

    او پس از 96 سال حیات پرافتخار و برجاى نهادن خدمات بزرگ دینى و ده‌ها اثر جاویدان و تحمل فشارها و رنج‌ها و مصیبت‌هاى فراوان در حکومت ظالمانه صدام و پس از یک سال دورى از جوار جد بزرگوارش امیرالمؤمنین على(ع) و تبعید به کوفه، سرانجام خورشید فروزان زندگانى آیت‌الله ‌خویى در عصر روز شنبه هشتم صفر 1413ق، براى همیشه غروب کرد و مسلمانان را با اندوهى جانکاه مواجه نمود.