الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۱: خط ۱:
    <div class="boxTitle"><big>'''[[حکیم، محسن|آیت‌الله سیدمحسن حکیم]]'''</big></div>
    <div class="boxTitle"><big>'''[[حکیم، محسن|آیت‌الله سیدمحسن حکیم]]'''</big></div>
    [[پرونده:NUR00102.jpg|بندانگشتی|حکیم، محسن)|175px]]
    [[پرونده:NUR00102.jpg|بندانگشتی|سیدمحسن حکیم|175px]]


    '''آیت‌الله سید محسن حكيم''' (1268-1349ش)، فقیه، اصولی، از مراجع بزرگ شیعیان در قرن چهاردهم'''،''' از شاگردان [[آخوند خراسانى]]، [[عراقی، ضیاءالدین|آقا ضياء عراقى]] و [[نایینی، محمدحسین|ميرزاى نائينى]] بود و پس از وفات [[اصفهانی، ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] به عنوان يكى از مراجع تقليد اداره‌ى امور دينى و مذهبى شیعیان عراق را در دست گرفت. در مبارزات مردم عراق عليه اشغالگران انگليسى نقش مهمى بر عهده داشته است. از جمله آثار ایشان [[دلیل الناسک]]، [[مستمسک العروة الوثقی]]، [[منهاج الصالحین (المحشی)]]، [[نهج الفقاهة]]، [[حقائق الأصول]].
    '''آیت‌الله سید محسن حكيم''' (1268-1349ش)، فقیه، اصولی، از مراجع بزرگ شیعیان در قرن چهاردهم'''،''' از شاگردان [[آخوند خراسانى]]، [[عراقی، ضیاءالدین|آقا ضياء عراقى]] و [[نایینی، محمدحسین|ميرزاى نائينى]] بود و پس از وفات [[اصفهانی، ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] به عنوان يكى از مراجع تقليد اداره‌ى امور دينى و مذهبى شیعیان عراق را در دست گرفت. در مبارزات مردم عراق عليه اشغالگران انگليسى نقش مهمى بر عهده داشته است. از جمله آثار ایشان [[دلیل الناسک]]، [[مستمسک العروة الوثقی]]، [[منهاج الصالحین (المحشی)]]، [[نهج الفقاهة]]، [[حقائق الأصول]].

    نسخهٔ ‏۱ دسامبر ۲۰۱۸، ساعت ۰۰:۲۱

    سیدمحسن حکیم

    آیت‌الله سید محسن حكيم (1268-1349ش)، فقیه، اصولی، از مراجع بزرگ شیعیان در قرن چهاردهم، از شاگردان آخوند خراسانى، آقا ضياء عراقى و ميرزاى نائينى بود و پس از وفات سيد ابوالحسن اصفهانى به عنوان يكى از مراجع تقليد اداره‌ى امور دينى و مذهبى شیعیان عراق را در دست گرفت. در مبارزات مردم عراق عليه اشغالگران انگليسى نقش مهمى بر عهده داشته است. از جمله آثار ایشان دلیل الناسک، مستمسک العروة الوثقی، منهاج الصالحین (المحشی)، نهج الفقاهة، حقائق الأصول.

    او در سال 1306 هجرى قمرى در شهر نجف و در كانون يك خاندان اصيل به دنيا آمد. جد اعلاى ايشان - حدود چهار قرن پيش - طبيب حاذقى بوده به نام «مير سيد على طبيب» كه اثر معروفش كتابى است به نام «مجربات طبية». وى مورد علاقۀ خاص شاه عباس صفوى بود.

    او به سبب دانش و فضلش مورد احترام همگان بود و در سفرى كه به آستان مقدس علوى مشرف شده بود، به اصرار مردم نجف اشرف كه از داشتن يك طبيب ماهر محروم بودند در آن شهر مقدس رحل اقامت افكند و به «مير سيد على حكيم» معروف گشت و احترام مخصوصى در ميان مردم عراق پيدا نمود.

    در چهارمين نسل از خاندان او چهرۀ عالم بزرگوارى به نام سيد مهدى حكيم درخشيد و زمانى كه خداوند فرزندى به او داد نام او را «سيد محسن» گذاشت.

    آیت‌الله سيد محسن حكيم پس از عمرى تلاش بى‌وقفه در راه اعتلاى اسلام و مسلمين، عاقبت بر اثر رفتار ظالمانۀ بعثى‌هاى عراق، از كثرت غصه و اندوه به بستر بيمارى افتاد. نزدیک انش جهت معالجه ايشان را به لندن بردند. پس از عودت به نجف، رژيم بعث پيوسته از ملاقات مريدانش با ايشان ممانعت مى‌نمود تا اينكه آن عالم وارسته در روز سه‌شنبه 27 ربيع الأول سال 1390 هجرى قمرى در نجف اشرف و در سن 84 سالگى به لقاء الله پيوست و پيكر پاک آن عالم نستوه در ميان حزن و اندوه يارانش در مقبرۀ مخصوص كنار مسجد هندى به خاک سپرده شد.