دوستی در قرآن و حدیث
| دوستی در قرآن و حدیث | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مرکز تحقیقات دارالحدیث (محقق)
اسلامی، حسن (مترجم) محمدی ری‌شهری، محمد (نویسنده) تقدیری، محمد (نویسنده) |
| عنوان‌های دیگر | دوستی در قرآن و حدیث، عربی - فارسی |
| ناشر | مؤسسه علمی فرهنگی دار الحديث، سازمان چاپ و نشر |
| مکان نشر | قم - ایران |
| سال نشر | 1387 ش |
| موضوع | احادیث - قرن 14
دوستی (اسلام) - احادیث دوستی (اسلام) - جنبههای قرآنی |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP 141/5 /د9 م38041 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دوستی در قرآن و حدیث ترجمه كتاب «المحبة في الكتاب و السنة» نوشته آیت‌الله محمدى رى شهرى (متولد 1325ش) با همكارى محمد تقديرى است كه توسط سيد حسن اسلامى به فارسى ترجمه شده است.
كتاب حاضر، ششمين كتاب مستقل از مجموعه آثار حديثى موضوعى مركز تحقيقات دارالحديث و حاصل سال‌ها تتبّع و تحقيق در اين مركز، درباره اصلى‌ترين مسئله تربيتى در اسلام، يعنى «محبّت» است. اين كتاب، براى نخستين‌بار در تاريخ حديث، مجموعه متون دينى اسلام را در موضوع محبّت، با نظامى نو، آسان‌ياب و كاملا ابتكارى در اختيار پژوهشگران مسائل اسلامى قرار مى‌دهد.[۱]
«بازگرداندن مجد و اقتدار و عزّت و عظمت امّت اسلام و ساختن امتى نمونه بر اساس محبّت و برادرى» از جمله اهداف نگارش كتاب بوده است.[۲]
ساختار
كتاب از دو پيش گفتار، يك درآمد و سه بخش تشكيل شده است. بخش‌هاى كتاب به ترتيب مشتمل بر ده، هفت و سه فصل و هر كدام از فصول نيز داراى زيرفصل‌هايى هستند كه با عدد مشخص شده است. در صورتى‌كه زيرفصل‌ها داراى اجزايى باشند، آن اجزاء با حروف الفبا مشخص شده‌اند.
گزارش محتوا
مؤلف در بخش درآمد، به نظر ابن قيم درباره كثرت نام‌هاى محبت اشاره مى‌كند و مى‌گويد: نام‌هاى ديگرى نيز براى محبت (بيش از 50 نام يا به قول ابن قيم 60 نام) برشمرده‌اند كه در حقيقت نام‌هاى آن نيست، بلكه از عوامل و احكام به شمار مى‌رود و ما از ذكر آنها خوددارى مى‌كنيم.[۳]
دوستى مردم، دوستى خدا و دوستى در راه خدا، سه بخش كتاب مى‌باشد. ايشان در اين سه بخش با تكيه به آيات و روايات، مطالبى درباره اخلاق دوستى بيان مى‌كند. با توجه به اينكه كتاب ترجمه مى‌باشد. متن كتاب در يك صفحه و ترجمه آن در صفحه بعد قرار دارد.
لازم به ذكر است كه در اين كتاب:
- تلاش شده تمامى روايات مربوط به يك موضوع، از مصادر روايى شيعه و اهل سنّت گرد آيند و سپس جامع‌ترين، استوارترين و كهن‌ترين مصدر، گزينش شود.
- از تكرار روايات، پرهيز شده، مگر در مواردى كه متن‌ها كاملاً متفاوت و مَروىٌّ‌عنه، متعدد باشد؛ نكته مهمى در تفاوت الفاظ، نهفته باشد؛ تفاوت لفظى در متون شيعى و سنّى وجود داشته باشد؛ متن روايت، كمتر از يك سطر و مربوط به دو باب باشد.
- متن‌هاى واحدى، هم از پيامبر(ص) و هم از يكى از معصومان(ع) نقل شده باشد، كه حديث پيامبر اكرم(ص) در متن مى‌آيد و روايت ساير معصومان(ع) در پاورقى اشاره مى‌شود.
- پس از ذكر آيات در هر موضوع، روايات به ترتيب معصومان(ع) از پيامبر اسلام تا امام دوازدهم، نقل مى‌گردد، مگر آن‌كه روايتى در تفسير آيه وارد شده باشد كه بر تمامى روايات، مقدّم مى‌شود.
- البته گاه، هماهنگى چند روايت، موجب مى‌شود كه ترتيب مذكور در بند چهار، رعايت نشود.
- در ابتداى روايات، فقط نام پيامبر(ص) و معصوم(ع) ذكر مى‌شود، مگر آن‌كه راوى، نقل كننده فعل معصوم باشد، يا سؤال و جوابى در ميان باشد، و يا آن‌كه راوى، لفظى را در متن آورده باشد كه سخن مروىٌّ‌عنه نيست.
- با توجه به تعدّد اسامى معصومان(ع)، نام واحدى براى آنها انتخاب شده كه در ابتداى روايت، ذكر مى‌شود.
- مصادر روايات، در پاورقى و به ترتيب معتبرترين مصدر، تنظيم شده است.
- در غير مسائل اصولى، به ارائه مصدر در پاورقى اكتفا مى‌شود.
- در صورتى‌كه دسترسى به مصادر اوّليه ممكن باشد، حديث از مصادر اوّليه نقل مى‌گردد، به‌جز نشانى بحارالأنوار در احاديث شيعه و كنزالعمّال در احاديث اهل سنت كه در پايان نشانى‌ها خواهد آمد.
- پس از ذكر مصادر، گاه با تعبير «ر. ك: (رجوع كنيد:)»، ارجاعاتى به برخى از منابع داده شده است. در چنين مواردى، متن ارجاعى تفاوت زيادى با متن نقل شده داشته است.
- گاه، ارجاعات، به ابواب ديگر همان كتاب است كه تناسب محتوايى ميان پاره‌اى از روايات آنها وجود داشته است.
- در «درآمد» كتاب و نيز در توضيحات و جمع‌بندى‌هايى در پايان برخى فصول و ابواب آمده‌اند، چشم‌انداز كلّى روايات كتاب و باب و گاه، حلّ پاره‌اى از دشوارى‌هاى موجود در احاديث را نشان مى‌دهد.
- و مهم‌ترين نكته، اينكه تلاش شده است تا در حدّ امكان، از طريق تأييد مضمون احاديث باب به وسيله قرائن عقلى و نقلى، تحصيل وثوق نوعى به صدور مجموعه آنها امكان‌پذير باشد.[۴]
وضعيت كتاب
فهارس مطالب در ابتداى كتاب و فهارس آيات، اسامى انبيا و ائمه(ع) و ملائكه، اشخاص، شعرها، جمعيت‌ها و قبيله‌ها، اديان، فرقه‌ها و مذاهب، شهرها و مكان‌ها، روزها و حوادث و جنگ‌ها، منابع و مآخذ در پايان كتاب آمده است.
پاورقى‌ها شامل ارجاعات كتاب مى‌باشد. بخشى از ارجاعت كتاب نيز درون متنى مى‌باشد[۵]كه ارجاع به خود كتاب مى‌باشد.
پانويس
منابع مقاله
مقدمه و متن كتاب.