رشف النصائح الإيمانيه و کشف الفضائح اليونانيه

    از ویکی‌نور
    رشف النصائح الإيمانيه و کشف الفضائح اليونانيه
    رشف النصائح الإيمانيه و کشف الفضائح اليونانيه
    پدیدآورانسهروردی، عمر بن محمد (نويسنده)

    م‍ع‍ی‍ن‌ال‍دی‍ن‌ ی‍زدی‌، ع‍ل‍ی‌ ب‍ن‌ م‍ح‍م‍د (مترجم)

    مایل هروی، نجیب (مصحح)
    سال نشر1365ش
    چاپ1
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    س9ر5 283 BP
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    رشف النصاییح الایمانیة و کشف الفضائح الیونانیة نوشته شهاب‌الدین سهروردی(متوفای 632 ق) در فلسفه، عرفان و کلام اسلامی است که توسط معین‌الدین جمال بن جلال‌الدین محمد مشهور به معلم یزدی(م 789ق) ترجمه شده و نجیب مایل هروی به تصحیح و توضیح آن همت گماشته است.

    کتاب از جمله آثار ارزشمند سهروردی و از مشهورترین آن‌ها بعد از عوارف المعارف است[۱] که در دفاع از الهیات اسلامی و رد الهیات فلسفی به نگارش درآمده است..[۲] معلم یزدی این کتاب را در سال 774ق برای شاه یحیی فرزند شاه ولی آویجی ششمین فرمانروای خاندان مظفری پیش از آنکه به سلطنت برسد، ترجمه کرده است. [۳]

    مترجم نخست مقدمه‌ای بر این ترجمه نگاشته است و ضمن اینکه دیباچه نویسنده را در میان مقدمه خود گنجانده به مطالبی در خصوص اثبات نبوت رسول اکرم(ص) توجه داده و در آن به شیوه سیره‌نویسان به ذکر شواهدی از تورات، انجیل، روایات احبار یهود و اخبار پیرامون ایوان کسری و معجزات پیامبر(ص) بسنده کرده است. بیشتر پیشگفتارهایی که در ابواب پانزده‌گانه این ترجمه آمده است در متن عربی دیده نمی‌شود. این پیشگفتارها گاهی با آوردن آیاتی از قرآن و احادیثی از سخنان رسول اکرم(ص) و تفسیر آن‌ها محدود شده و گاهی نیز به مباحث عرفانی و صوفیانه، چون مطالبی در خصوص ایجاد و آفرینش، صفات جلالی و جمالی و... اختصاص‌یافته است. علاوه بر این مترجم دو گفتار مفصل نیز بر متن نویسنده افزوده و آن عبارت از دو خاتمه‌ای است که پس از ترجمه متن عربی به کتاب ملحق گردیده است. در این دو خاتمه به‌تفصیل، بسیاری از مباحث فلسفی عنوان شده، و با دقتی درخور به آن‌ها پاسخ گفته شده است. از دیگر مطالب اضافی مترجم فواید و اطلاعات عصری است که از نظر بررسی‌های تاریخ فلسفی و اجتماعی ایران حائز اهمیت است.

    هرچند که ترجمه از ویژگی‌های فوق برخوردار بوده بااین‌وجود ویژگی اخلاقی نویسنده که به‌عنوان متعصب‌ترین نویسندگان و فضلای قرن هشتم یاد شده، صبغه تعصب‌آمیز کتاب را در ترجمه دوچندان کرده است. مترجم کتاب را با نثر فارسی بسیار پیچیده، با صبغه‌ای عربی و دشوار ترجمه کرده است. وی از آوردن کلمات مهجور عربی و ایجاد تعقید و تکلف و تصنع در نوشته‌اش ابایی نداشته و آن را مانند هم‌عصران خود نشانه فضل و تسلط بر زبان عربی قلمداد کرده است.

    ازآنجایی‌که این اثر ترجمه‌ای است از اصل عربی، مترجم نتوانسته مطالب پیچیده عرفانی و فلسفی را در لابه‌لای استعارات و...بیش از حد معمول بپوشاند. وی هرچند که از آوردن واژه‌های دشوار و نامأنوس عربی باکی نداشته، ولی تکلف و تصنع در عبارات این کتاب به جز دیباچه مترجم و خاتمة دوگانة آن دیده نشده و مانع از فهم مطالب نمی‌شود. [۴]

    پانویس

    1. مقدمه مصحح، ص 30
    2. رک: همان، ص 3
    3. منزوی، احمد، ج‏7، ص 208؛ صفا، ذبیح الله.ج‏3، ص 1300
    4. مقدمه، ص 28- 29

    منابع مقاله

    1. مقدمه و متن کتاب.
    2. صفا، ذبیح‌الله. تاریخ ‌ادبیات در ایران. تهران. فردوس. 1378ش. چاپ هشتم.
    3. منزوى، احمد. فهرستواره كتابهاى فارسى‏. تهران. مركز دائرة المعارف بزرگ اسلامي‏. 1382ش. چاپ دوم.

    وابسته‌ها