پرش به محتوا

چهارسوقی، محمدهاشم: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'زين العابدين' به 'زين‌العابدين'
جز (جایگزینی متن - 'محمد باقر ' به 'محمدباقر')
جز (جایگزینی متن - 'زين العابدين' به 'زين‌العابدين')
خط ۳۷: خط ۳۷:




'''آیت‌الله سيد محمد هاشم خوانسارى چهار سوقى'''، در سال 1235ق، متولد شد. او، فرزند آیت‌الله سيد زين العابدين خوانسارى است. او را سرسلسله خاندان معروف روضاتى مى‌شناسند.
'''آیت‌الله سيد محمد هاشم خوانسارى چهار سوقى'''، در سال 1235ق، متولد شد. او، فرزند آیت‌الله سيد زين‌العابدين خوانسارى است. او را سرسلسله خاندان معروف روضاتى مى‌شناسند.


ميرزا محمد هاشم، هفت برادر داشت كه جملگى از علما و فضلا و يا مجتهدان اصفهان بوده‌اند و آیت‌الله ميرزا محمدباقرخوانسارى صاحب كتاب پرارج «[[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]]» يكى از آنان بوده است.
ميرزا محمد هاشم، هفت برادر داشت كه جملگى از علما و فضلا و يا مجتهدان اصفهان بوده‌اند و آیت‌الله ميرزا محمدباقرخوانسارى صاحب كتاب پرارج «[[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]]» يكى از آنان بوده است.
خط ۵۰: خط ۵۰:




اولين استاد وى كه كراراً از او نام مى‌برده است، والدش، آقا سيد زين العابدين خوانسارى است كه بسيارى از علوم را در محضرش فراگرفت و استاد ديگرش، برادر فاضل، علامه و صاحب كمالاتش، آقا سيد محمدباقرخوانسارى، صاحب كتاب پرارج «[[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]]» است.
اولين استاد وى كه كراراً از او نام مى‌برده است، والدش، آقا سيد زين‌العابدين خوانسارى است كه بسيارى از علوم را در محضرش فراگرفت و استاد ديگرش، برادر فاضل، علامه و صاحب كمالاتش، آقا سيد محمدباقرخوانسارى، صاحب كتاب پرارج «[[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]]» است.


از اساتيد ديگرى كه خود از مبرزين فضلاى اصفهان بوده و ميرزا از محضرش بهره‌هاى فراوان برده است، آقا مير سيد حسن مدرس بوده كه پس از فوت سيد صدر در سنه 1264ق، به مدت ده سال، از ملازمين درس وى بوده است و سپس راهى نجف اشرف شده و در محضر [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شيخ اعظم انصارى]] زانوى شاگردى به زمين ساييده است و از خواص شاگردان وى گرديده و مورد توجه شيخ اعظم قرار گرفته است.
از اساتيد ديگرى كه خود از مبرزين فضلاى اصفهان بوده و ميرزا از محضرش بهره‌هاى فراوان برده است، آقا مير سيد حسن مدرس بوده كه پس از فوت سيد صدر در سنه 1264ق، به مدت ده سال، از ملازمين درس وى بوده است و سپس راهى نجف اشرف شده و در محضر [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شيخ اعظم انصارى]] زانوى شاگردى به زمين ساييده است و از خواص شاگردان وى گرديده و مورد توجه شيخ اعظم قرار گرفته است.
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش