هفت اقلیم: تفاوت میان نسخه‌ها

[[رازی، امین احمد]] (نويسنده)

نويسنده، چنان‌كه خود مى‌گويد، بيشتر اوقات خويش را مصروف تحصيل احوال بزرگان كرده و به علت ميل باطنى و اشاره بعضى از دوستانش، اقدام به تأليف كتاب كرده است.

نويسنده، هر اقليم را منسوب به يكى از ستارگان دانسته و هر يك را تشريح كرده است.

اقليم اول: اين اقليم كه نويسنده، آن را به زحل منسوب دانسته، شش‌صد و شصت و دو هزار و چهل و چهار فرسنگ مساحت دارد. مردم اين اقليم، سياه‌پوست بوده و ابتداى آن از شمال، جزيره ياقوت است تا جنوب بلاد عمان. در آن، بيست كوه بلند، سى نهر بزرگ و هزار و سى‌صد و چهل شهر، از جمله يمن وجود دارد. نويسنده، يمن را ولايتى در غايت نزاهت و طراوت معرفى كرده و معتقد است اين شهر، به يمن ابن اقطن بن عامر بن شالخ بن ارفخشد بن سام بن نوح(ع) منسوب مى‌باشد.

#بلاد الزنج: ولايت وسيعى است كه شمال آن يمن، جنوبش بيابان، شرقش ولايت نوبه و غرب آن به حبشه متصل است. از جمله ويژگى‌هايى كه نويسنده براى مردمان اين سرزمين برشمرده عبارتند از اينكه:

#ممكلت نوبه: مشتمل است بر شهرهاى سودان. ويژگى‌هايى كه نويسنده براى آن ذكر كرده عبارتند از: بسيار گرم بودن، وجود طلاى فراوان، لباس مردم آن از پوست حيوانات بوده و بازرگانان به ندرت و با مشقت زياد به آن سرزمين مى‌روند و...

#مملكت چين: نويسنده، معتقد است مردم آن، از اولاد چين بن يافث بن نوح(ع) بوده و به عبادت بت‌ها مى‌پردازند.

نويسنده، اقليم دوم را منسوب به مشترى دانسته كه از بلاد چين تا جنوب کرمان و شهرهاى اعراب را شامل مى‌شود. از جمله شهرهایى كه در اين قسمت توصيف شده‌اند، عبارتند از: مكه، مدينه، هرموز، دكن، سومنات، ناكور، بنگاله، كوركات، گور، ماله، جنت‌آباد، شريف‌آباد و...

از آن‌جا كه ايران در اين اقليم قرار گرفته است، نويسنده، ابتدا به تشريح شهرهاى آن از جمله يزد، كازرون، شيراز، لار، خوزستان، شوش، تبريز، داراب‌گرد، شوشتر و سيستان پرداخته و سپس ديگر نقاط اين اقليم از قبيل، دمشق، حلب، مصر، قاهره، عسقلان، قسطاط، غزه، دهلى، قندهار و... را توصيف كرده است.