رسولی، سید هاشم: تفاوت میان نسخه‌ها

|-

|برخی آثار

|- class="articleCode"

|کد مؤلف  

همين مسئله سبب شد تا گاه‌گاهى برخى از مسائل پيچيده و غامض تفسيرى را در جلسات خصوصى از ايشان پرسيده، استفاده‌هايى ببرد. تا سالى كه [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام(ره)]] به تركيه تبعيد شد، در جلسات درس فقه و اصول ايشان حضور مى‌يافت و از آن پس در سال 1344ش و پس از تبعيد [[خمینی، سید روح‌الله|حضرت امام]] به تركيه، ناچار به تهران هجرت كرد و در محلّه درخونگاه تهران اقامت گزيد و در مسجد امام صادق(ع) كه تازه بنا شده بود، به اقامه نماز جماعت و بيان احكام الهى و تشكيل كلاس‌هاى درس براى برادران و خواهران و دانش‌جويان پرداخت. متأسّفانه اين برنامه‌ها با اين‌كه بسيار سودمند و مورد علاقه اهالى محلّ بود، بيش از حدود چهار ماه ادامه نداشت و با فوت پدرش پايان يافت.  

در اين سال‌ها، سفرهاى مكرّرى هم به كشور عراق داشت و چند ماهى هم در نجف اشرف از درس‌هاى خارج [[حکیم، محسن|آيت‌اللّه حكيم]] و [[هاشمی شاهرودی، سید محمود|آيت‌اللّه سيّد محمود شاهرودى]] و اساتيد ديگر استفاده كردم.

پدرش سال‌ها در محلّات و قم سكونت داشت. او ايّام تحصيل را در قم و ايّام تعطيل را در محلّات به ارشاد و تبليغ مى‌پرداخت.

حدود سال‌هاى 1330ش بود كه جمعى از اهالى امام‌زاده قاسم شميران خدمت [[بروجردی، حسین|آيت‌اللّه بروجردى]] آمده، درخواست اعزام عالمى به امام‌زاده شميران كردند و اتّفاقاً پدرش نيز همان روز براى انجام كارى خدمت وى رفته بود و اين تقارن موجب شد كه مهاجرت به امام‌زاده قاسم شميران به ايشان پيشنهاد شود كه با اصرار [[بروجردی، حسین|آيت‌اللّه بروجردى]] و پس از استخاره، مرحوم پدر موافقت كرد و سرانجام به تهران مهاجرت كرد و در امام‌زاده قاسم سكونت يافت.  

پس از فوت وى، اهالى امام‌زاده قاسم نزد [[موسوی خوانساری، احمد|آيت‌اللّه سيّد احمد خوانسارى(ره)]] رفتند و از ايشان خواستند كه آیت‌الله سید هاشم محلاتی  به جاى پدر ایشان به آن جا بفرستد. ایشان نيز به سبب سرپرستى مادر و خواهرانش ناچار به پذيرش اين پيشنهاد شدند و به همان برنامه‌هايى كه داشت، ادامه داد.