پرش به محتوا

اشراق هياکل النور: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'ه‏پ' به 'ه‌‏پ'
جز (جایگزینی متن - '<references />' به '<references/>')
جز (جایگزینی متن - 'ه‏پ' به 'ه‌‏پ')
خط ۴۹: خط ۴۹:
# خود فلک و حرکت آن، فیض ازلى الهى است، پس آغاز و انجام ندارد. هیکل ششم نیز در اثبات جاودانگى روان آدمى است که پس از مرگ از بدن جدا شده و به جهان نور می‌‏پیوندد و سخن شیخ در آن به رأى فارابى در این زمینه بسیار ماننده است‏ و سرانجام هیکل هفتم به بیان نبوات و معجزات و کرامات و منامات و بیان چگونگى پیوند روان آدمى با جهان نور در حالت خواب یا جنون مى‏‌پردازد.<ref>ر.ک: کریمی زنجانی اصل، محمد، ص35-33</ref>
# خود فلک و حرکت آن، فیض ازلى الهى است، پس آغاز و انجام ندارد. هیکل ششم نیز در اثبات جاودانگى روان آدمى است که پس از مرگ از بدن جدا شده و به جهان نور می‌‏پیوندد و سخن شیخ در آن به رأى فارابى در این زمینه بسیار ماننده است‏ و سرانجام هیکل هفتم به بیان نبوات و معجزات و کرامات و منامات و بیان چگونگى پیوند روان آدمى با جهان نور در حالت خواب یا جنون مى‏‌پردازد.<ref>ر.ک: کریمی زنجانی اصل، محمد، ص35-33</ref>


با مقایسه «شواكل الحور» و «إشراق هياكل النّور»، از چشم‏اندازى فلسفى و متناظر به الگوى هستى‌شناختى سهروردى، درمی‌یابیم که‏ بیشتر اعتراض‏ها و خرده‏گیرى‏هاى دشتکى بر دوانى درست و برحق است؛ بااین‌حال، بدزبانى و بى‏حرمتى‏هاى دشتکى، بسا که خواننده را آزرده و حتّى به طرف‌دارى از دوانى برمی‌انگیزد. نکته دیگرى که از مقایسه این شرح‏هاى هياكل النّور برمی‌آید، رابطه پیوسته‏‌اى است که میان جایگاه و پایگاه اجتماعى هریک از این دو عالم نامدار سده‏‌هاى نهم و دهم هجرى با چگونگى پرده‏پوشى و تقیه کردنشان وجود دارد. در واقع، علّت اصلى قشرى‏تر بودن دوانى از دشتکى بازمی‌‏گردد به این که جلال‌الدین به‌عنوان عالمى گنوستیک، روزى‌خوار حاکمان سنّى و ترکمانان متعصّب سده نهم بوده و قشرى نبودن برای او حکم ارتداد یا لااقل قطع ‌روزى روزانه را فرجام می‌‏داده؛ درحالى‌که غیاث‌الدین به خاندانى تعلّق داشته که علم و ثروت و روحانیت را در شیراز سده‏‌هاى نهم و دهم هجرى در خود گرد آورده و به همین دلیل هم به فروتنى برای حاکمان سنى نیازى نداشته‏‌اند و گنوستیسیسم خود را آشکارتر بیان می‌‏کرده‌‏اند.<ref>ر.ک: همان، ص54-53</ref>
با مقایسه «شواكل الحور» و «إشراق هياكل النّور»، از چشم‏اندازى فلسفى و متناظر به الگوى هستى‌شناختى سهروردى، درمی‌یابیم که‏ بیشتر اعتراض‏ها و خرده‏گیرى‏هاى دشتکى بر دوانى درست و برحق است؛ بااین‌حال، بدزبانى و بى‏حرمتى‏هاى دشتکى، بسا که خواننده را آزرده و حتّى به طرف‌دارى از دوانى برمی‌انگیزد. نکته دیگرى که از مقایسه این شرح‏هاى هياكل النّور برمی‌آید، رابطه پیوسته‏‌اى است که میان جایگاه و پایگاه اجتماعى هریک از این دو عالم نامدار سده‏‌هاى نهم و دهم هجرى با چگونگى پرده‌‏پوشى و تقیه کردنشان وجود دارد. در واقع، علّت اصلى قشرى‏تر بودن دوانى از دشتکى بازمی‌‏گردد به این که جلال‌الدین به‌عنوان عالمى گنوستیک، روزى‌خوار حاکمان سنّى و ترکمانان متعصّب سده نهم بوده و قشرى نبودن برای او حکم ارتداد یا لااقل قطع ‌روزى روزانه را فرجام می‌‏داده؛ درحالى‌که غیاث‌الدین به خاندانى تعلّق داشته که علم و ثروت و روحانیت را در شیراز سده‏‌هاى نهم و دهم هجرى در خود گرد آورده و به همین دلیل هم به فروتنى برای حاکمان سنى نیازى نداشته‏‌اند و گنوستیسیسم خود را آشکارتر بیان می‌‏کرده‌‏اند.<ref>ر.ک: همان، ص54-53</ref>


==وضعیت کتاب==
==وضعیت کتاب==
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش