آشتیانی، احمد: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - 'يك' به 'یک')
    جز (جایگزینی متن - 'ايران' به 'ایران')
    خط ۴۶: خط ۴۶:
    وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد‌‎محمد يزدى، ميرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، ميرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد‌‎عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون [[نایینی، محمدحسین|ميرزاى نائينى]] و آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت.
    وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد‌‎محمد يزدى، ميرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، ميرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد‌‎عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون [[نایینی، محمدحسین|ميرزاى نائينى]] و آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت.


    ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ايران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. ميرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى ميرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]، [[اصفهانی، ابوالحسن|سيد‌‎ابوالحسن اصفهانى]] و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.
    ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. ميرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى ميرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]، [[اصفهانی، ابوالحسن|سيد‌‎ابوالحسن اصفهانى]] و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.


    ==شاگردان==
    ==شاگردان==

    نسخهٔ ‏۴ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۱:۳۱

    آشتیانی، احمد
    نام آشتیانی، احمد
    نام‌های دیگر آشتیانی، میرزا احمد

    Mirza Ahmad Ashtiani

    نام پدر ميرزا حسن مجتهد آشتيانى
    متولد 1261 ش
    محل تولد تهران
    رحلت 1353ش یا 1395ق
    اساتید ميرزاى نائينى

    آقاضياءالدين عراقى،

    برخی آثار بیست رساله

    لوامع الحقائق في أصول العقائد

    کد مؤلف AUTHORCODE10459AUTHORCODE

    ميرزا احمد آشتيانى (۱۲۶۱ - ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران

    ولادت

    او چهارمين و كوچك‌ترين فرزند ميرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد.


    تحصیلات

    وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد‌‎محمد يزدى، ميرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، ميرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد‌‎عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون ميرزاى نائينى و آقاضياءالدين عراقى، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت.

    ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. ميرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى ميرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقاضياءالدين عراقى، سيد‌‎ابوالحسن اصفهانى و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.

    شاگردان

    از شاگردان ايشان مى‌توان به: سيد‌‎جلال‌الدين آشتيانى، ميرزا محمدباقر آشتيانى، حسن حسن‌زاده آملى و سيد‌‎عباس طباطبايى اشاره نمود.

    وفات

    وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاک سپرده شد.

    آثار

    از ميرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه ميرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است.

    از جمله آثار اوست:

    1. رساله قول ثابت (فارسی)؛
    2. نامه رهبران (فارسی)؛
    3. مقالات احمديه (فارسی)؛
    4. طرائف الحكم (عربى)؛
    5. لوامع الحقايق في اصول العقايد (عربى)؛
    6. چهارده رساله (فارسی)؛
    7. صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛
    8. رساله سرمايه سعادت (فارسی).


    منابع مقاله

    آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسی، به كوشش رضا استادى، ص18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق.


    وابسته‌ها