آشتیانی، احمد: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    (۲۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۷: خط ۷:
    |نام‌های دیگر  
    |نام‌های دیگر  
    | data-type="authorOtherNames" | آشتیانی، میرزا احمد
    | data-type="authorOtherNames" | آشتیانی، میرزا احمد
    Mirza Ahmad Ashtiani
    |-
    |-
    |نام پدر  
    |نام پدر  
    | data-type="authorfatherName" |ميرزا حسن مجتهد آشتيانى
    | data-type="authorfatherName" |میرزا حسن مجتهد آشتيانى
    |-
    |-
    |متولد  
    |متولد  
    خط ۱۵: خط ۱۶:
    |-
    |-
    |محل تولد
    |محل تولد
    | data-type="authorBirthPlace" |
    | data-type="authorBirthPlace" |تهران
    |-
    |-
    |رحلت  
    |رحلت  
    | data-type="authorDeathDate" |1353 ش یا 1395 ق
    | data-type="authorDeathDate" |1353ش یا 1395ق
    |-
    |-
    |اساتید
    |اساتید
    | data-type="authorTeachers" |
    | data-type="authorTeachers" |[[نایینی، محمدحسین|میرزاى نائينى]]
     
    آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]،
    |-
    |-
    |برخی آثار
    |برخی آثار
    | data-type="authorWritings" |
    | data-type="authorWritings" |[[بیست رساله]]
     
    [[لوامع الحقائق في أصول العقائد]]
    |- class="articleCode"
    |- class="articleCode"
    |کد مؤلف
    |کد مؤلف
    خط ۳۱: خط ۳۶:
    </div>
    </div>


    ==ولادت==
    {{کاربردهای دیگر|آشتیانی (ابهام زدایی)}}
     
    '''میرزا احمد آشتيانى''' (۱۲۶۱ - ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران


    «ميرزا احمد آشتيانى»، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، چهارمين و كوچك‌ترين فرزند ميرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد.
    == ولادت ==
    او چهارمین و كوچك‌ترين فرزند میرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد.




    ==تحصیلات==
    ==تحصیلات==


    وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد محمد يزدى، ميرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، ميرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون [[نایینی، محمدحسین|ميرزاى نائينى]] و آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت.
    وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد‌ ‎محمد يزدى، میرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، میرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد‌ ‎عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون [[نایینی، محمدحسین|میرزاى نائينى]] و آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت.


    ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ايران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نيكويى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. ميرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى ميرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]، [[اصفهانی، ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.
    ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. میرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى میرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقا[[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]]، [[اصفهانی، سید ابوالحسن|سيد‌ ‎ابوالحسن اصفهانى]] و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.


    ==شاگردان==
    ==شاگردان==


    از شاگردان ايشان مى‌توان به: [[آشتیانی، جلال‎‌الدین|سيد جلال‌الدين آشتيانى]]، ميرزا محمدباقر آشتيانى، حسن [[حسن‌زاده آملی، حسن|حسن‌زاده آملى]] و سيد عباس طباطبايى اشاره نمود.
    از شاگردان ايشان مى‌توان به: [[آشتیانی، جلال‎‌الدین|سيد‌ ‎جلال‌الدين آشتيانى]]، میرزا محمدباقر آشتيانى، حسن [[حسن‌زاده آملی، حسن|حسن‌زاده آملى]] و سيد‌ ‎عباس طباطبايى اشاره نمود.


    ==وفات==


    وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاک سپرده شد.
    ==آثار==
    ==آثار==


    از ميرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه ميرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است.
    از میرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه میرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است.


    از جمله آثار اوست:
    از جمله آثار اوست:


    # رساله قول ثابت (فارسى
    # رساله قول ثابت (فارسی
    # نامه رهبران (فارسى
    # نامه رهبران (فارسی
    # مقالات احمديه (فارسى
    # مقالات احمديه (فارسی
    # طرائف الحكم (عربى)؛
    # طرائف الحكم (عربى)؛
    # لوامع الحقايق في اصول العقايد (عربى)؛
    # لوامع الحقايق في اصول العقايد (عربى)؛
    # چهارده رساله (فارسى
    # چهارده رساله (فارسی
    # صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛
    # صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛
    # رساله سرمايه سعادت (فارسى).
    # رساله سرمايه سعادت (فارسی).
     
     
    ==وفات==


    وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاك سپرده شد.


    ==منبع مقاله==
    ==منابع مقاله==




    آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسى، به كوشش [[استادی، رضا|رضا استادى]]، ص18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق.
    آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسی، به كوشش [[استادی، رضا|رضا استادى]]، ص18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق.




    ==وابسته‌ها==
    ==وابسته‌ها==
    {{وابسته‌ها}}
    {{وابسته‌ها}}
     
    [[سر سلوک ترجمه و شرح رسالة الولاية]]
    [[طرایف الحکم یا اندرزهای ممتاز]]  


    [[بیست رساله]]  
    [[بیست رساله]]  


    [[طرائف الحکم (اندرزهای ممتاز)]]  
    [[لوامع الحقائق في أصول العقائد]]
     
    [[طرایف الحکم یا اندرزهای ممتاز]]  


    [[مقالات احمديه]]  
    [[مقالات احمديه]]  
    خط ۹۰: خط ۹۷:
    [[نامه ي رهبران]]  
    [[نامه ي رهبران]]  


    [[طرائف الحکم يا اندرزهاي ممتاز (3 جلدي)]]
    [[طرائف الحکم يا اندرزهای ممتاز (3 جلدي)]]  
     
    [[لوامع الحقائق في أصول العقائد]]  


    [[117حديث از مکارم الاخلاق]]  
    [[117حديث از مکارم الاخلاق]]  


    [[رده:زندگی‌نامه]]
    [[رده:زندگی‌نامه]]

    نسخهٔ ‏۴ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۳۳

    آشتیانی، احمد
    نام آشتیانی، احمد
    نام‌های دیگر آشتیانی، میرزا احمد

    Mirza Ahmad Ashtiani

    نام پدر میرزا حسن مجتهد آشتيانى
    متولد 1261 ش
    محل تولد تهران
    رحلت 1353ش یا 1395ق
    اساتید میرزاى نائينى

    آقاضياءالدين عراقى،

    برخی آثار بیست رساله

    لوامع الحقائق في أصول العقائد

    کد مؤلف AUTHORCODE10459AUTHORCODE

    میرزا احمد آشتيانى (۱۲۶۱ - ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران

    ولادت

    او چهارمین و كوچك‌ترين فرزند میرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد.


    تحصیلات

    وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد‌ ‎محمد يزدى، میرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، میرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد‌ ‎عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون میرزاى نائينى و آقاضياءالدين عراقى، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت.

    ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. میرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى میرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقاضياءالدين عراقى، سيد‌ ‎ابوالحسن اصفهانى و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.

    شاگردان

    از شاگردان ايشان مى‌توان به: سيد‌ ‎جلال‌الدين آشتيانى، میرزا محمدباقر آشتيانى، حسن حسن‌زاده آملى و سيد‌ ‎عباس طباطبايى اشاره نمود.

    وفات

    وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاک سپرده شد.

    آثار

    از میرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه میرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است.

    از جمله آثار اوست:

    1. رساله قول ثابت (فارسی)؛
    2. نامه رهبران (فارسی)؛
    3. مقالات احمديه (فارسی)؛
    4. طرائف الحكم (عربى)؛
    5. لوامع الحقايق في اصول العقايد (عربى)؛
    6. چهارده رساله (فارسی)؛
    7. صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛
    8. رساله سرمايه سعادت (فارسی).


    منابع مقاله

    آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسی، به كوشش رضا استادى، ص18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق.


    وابسته‌ها