آملی، محمدتقی

نام	آملی، محمدتقی
نام های دیگر	آملی، محمدتقی بن محمد
نام پدر
متولد	1265 هـ.ش
محل تولد	تهران
رحلت	1349 هـ.ش یا 1391 هـ.ق
اساتید
برخی آثار	مصباح الهدی في شرح العروة الوثقی / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده درر الفوائد / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده
کد مولف	206

معرفى اجمالى:

«شيخ محمد تقى آملى» كه به حق فقيهى محقق، عالمى مفسر و مجتهدى بزرگ و پارسا بود، در 11 ذى قعده سال 1304ق ديده به جهان گشود.

پدرش آيت‌الله شيخ محمد آملى، از علماى بزرگ و با شهيد حاج شيخ فضل الله نورى و آيت‌الله شيخ عبدالنبى نورى همراه و همگام بود كه پس از شهادت شيخ فضل الله نورى، به حبس و تبعيد گرفتار شد. ولى دست از مبارزه خويش جهت دفاع از حق برنداشت.

محمد تقى در خانواده‌اى كه از نظر دينى، عقيدتى و سياسى، در مرتبه‌اى عالى قرار داشته، پا به عرصه هستى گذارده و تربيت شد و اولين معلمش هم پدر گرانقدرش بود.

اين عالم بزرگ، سپس از محضر اساتيد بزرگ تهران كسب فيض نمود تا اينكه از آيت‌الله شيخ عبدالنبى نورى، اجازه اجتهاد دريافت كرد.

ايشان در دوران تحصيلات خويش، مشكلات و ناراحتى‌هاى روحى بسيارى از جانب بعضى از طلاب كه بار علمى چندانى نداشتند متحمل گرديد اما ناراحتى‌ها را با جان و دل تحمل و در تمام علوم متداوله به‌ويژه در فقه و اصول و حكمت تبحر پيدا كرد.در سال 1339ق، رهسپار نجف اشرف گرديد و در آنجا ارتباط عميقى بين ايشان و مرحوم آيت‌الله كوهستانى به وجود آمد.

ايشان مدت 14 سال از محضر آيات عظام نائينى، فيروزآبادى، خوانسارى، آقا ضياء الدين عراقى و مرحوم كمپانى و اعلام ديگر بهره‌مند شد و از اين علماى بزرگ نيز اجازه اجتهاد دريافت نموده و در سال 1353ق روانه ايران گرديد.

وى مدت 40 سال در تهران به تدريس و ترويج علوم دينى اشتغال ورزيد و سال‌ها در مسجد «مجد» به اقامه نماز جماعت و تبليغات اسلامى پرداخت.

ايشان پس از سال‌ها تلاش و كوشش توانست به مقام رفيعى از نظر علم، اجتهاد و تقوى برسد و به عنوان يكى از علماى طراز اول جهان اسلام به شمار آيد.

وى از ياران و همراهان حضرت امام خمينى بوده است و آنگاه كه امام مبارزه خويش را عليه دولت دست نشانده پهلوى آغاز كردند، از امام حمايت كرده و پس از تصويب لايحه انجمن‌هاى ايالتى و ولايتى، ايشان از جمله شخصيت‌هايى بود كه اعلاميه‌اى صادر كرد و از عموم مردم خواست كه در مجلس دعايى كه در مسجد عزيزالله تشكيل مى‌گردد شركت كند و رفع اين غائله را از خداوند بزرگ خواستار شوند.

ايشان با اين همه موقعيت علمى، فقهى و اجتماعى، بسيار فروتن و متواضع بودند و پيوسته در جهت خودسازى و مبارزه با نفس تلاش مى‌كردند.

ايشان در كنار تدريس، تبليغ و روشنگرى مردم، از تاليف كتب نيز غافل نمانده و توانست با اراده قوى و همت عالى خود، تاليفات ارزنده‌اى به يادگار گذارند.

سرانجام اين عالم بزرگوار در 29 شوال سال 1391ق، جهان فانى را وداع گفت. پيكر ايشان به مشهد مقدس حمل و در جوار امام رضا(ع) در باغ رضوان، در مقبره حاج ميرزا حسين سبزوارى، به خاك سپرده شد.