إعراب القراءات الشواذ

    از ویکی‌نور
    إعراب القراءات الشواذ
    إعراب القراءات الشواذ
    پدیدآورانعکبری، عبدالله بن حسین (نویسنده) عبدالحمید، عبدالحمید محمد (محقق)
    ناشرالمکتبة الأزهرية للتراث
    مکان نشرقاهره - مصر
    سال نشر1424 ق یا 2003 م
    چاپ1
    شابک977-315-069-0
    موضوعقرآن - اعراب - وجوه

    قرآن - قرائت

    قرائت‏های شاذ
    زبانعربی
    تعداد جلد2
    کد کنگره
    ‏‎‏BP‎‏ ‎‏77‎‏/‎‏3‎‏ ‎‏/‎‏ع‎‏8‎‏الف‎‏7
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    إعراب القراءات الشواذ اثر ابوالبقاء عكبرى (متوفى 616ق)، توضيح و بررسى قرائت‌هاى شاذ آيات و كلمات قرآن كريم مى‌باشد كه با تحقيق عبدالحمید سيد‌ ‎محمد عبدالحمید به زبان عربى منتشر شده است.

    نویسنده کتاب ديگرى به نام «التبيان في إعراب القرآن» داشته كه در آن، به قرائات معروف دانه پرداخته است و اثر حاضر را در پاسخ به كسانى نوشته است كه از وى، درخواست نوشتن کتابى پيرامون قرائات شاذ نموده‌اند.[۱]

    ساختار

    کتاب با دو مقدمه از محقق و نویسنده آغاز و مطالب، بر اساس ترتيب سوره‌هاى قرآن كريم، از سوره حمد تا ناس، در دو جلد، تنظيم شده است.

    نویسنده در این کتاب، ضمن اشاره كوچكى به قرائت معروف، قرائت‌هاى شاذ و موارد اختلافى را بيان نموده و به بررسى آنها پرداخته است.

    گزارش محتوا

    در مقدمه محقق، ابتدا توضيح مختصرى پيرامون موضوع کتاب و انگيزه نگارش آن ارائه شده و سپس زندگى، آثار و عصر عكبرى مورد بررسى قرار گرفته است.[۲]

    در مقدمه مختصر و كوتاه نویسنده، به انگيزه نگارش کتاب، اشاره شده است.[۳]

    مطالب جلد نخست، با بررسى اعراب «الرحمن الرحيم» آغاز شده كه در قرائت شاذ، با فتحه قرائت گرديده و نویسنده ضمن جايز شمردن آن نزد اهل لغت عربى بنا بر مدح، آن را بنا بر تسمیه نيز جايز دانسته است.[۴]

    در ادامه این جلد، بقيه سوره‌هاى قرآن كريم تا سوره كهف آمده و از سوره مريم تا سوره ناس، در جلد دوم، جاى گرفته است.

    از جمله ویژگى‌هاى کتاب، آن است كه نویسنده، علاوه بر ذكر اعراب كلمات و وجه آن، به خوبى به تجزيه و تركيب كلمات و نقش تركيبى آن در جمله و علت اعراب پرداخته و وجوه مختلف را عنوان و سپس بررسى كرده است، به عنوان مثال، در سوره حمد، «الحمد لله» در قراءت شاذ، به فتح دال قرائت شده و نویسنده در مورد آن، دو وجه ذكر كرد است:

    1. مصدر بودن از «احمدوا الحمدَ» كه به «لله» تخصيص پيدا كرده است.
    2. مفعول‌به بودن به این صورت كه: «لازموا الحمدَ» يا «أخلصوا الحمدَ».[۵]

    نویسنده همچنين به این نكته اشاره نموده است كه این كلمه به دليل تبعيت حرف دال از لام الفعل، به كسر دال نيز قرائت گرديده است.[۶]

    وضعيت کتاب

    فهرست سوره‌هاى بررسى شده در هر جلد، در انتهاى همان جلد و فهرست مهم‌ترين منابع مورد استفاده نویسنده و محقق، در انتهاى جلد دوم آمده است.

    در پاورقى‌ها علاوه بر اشاره به منابع.[۷]و ارجاع به ساير منابع.[۸]، توضيح برخى كلمات و عبارات متن.[۹]ذكر شده است.

    پانویس

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب.