المصباح المضيء في خلافة المستضيء

    از ویکی‌نور
    ‏المصباح المضيء في خلافة المستضيء
    المصباح المضيء في خلافة المستضيء
    پدیدآورانابن‌جوزي، عبدالرحمن بن علي (نويسنده) ابراهيم، ناجيه عبدالله (محقق)
    عنوان‌های دیگرالمصباح المضيء في خلافة المستضيء
    ناشرشرکة المطبوعات للتوزيع و النشر
    مکان نشرلبنان - بيروت
    سال نشرمجلد1: 2000م,
    موضوعاسلام - تاريخ - 132 - 656ق.

    خلافت - تاريخ

    عباسيان - تاريخ

    عباسيان - سرگذشت نامه
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏‏DS‎‏ ‎‏38‎‏/‎‏6‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏م‎‏6‎‏

    المصباح المضيء في خلافة المستضيء، تألیف ابوالفرج عبدالرحمن علی جوزی بغدادی، مشهور به ابن جوزی (متوفی 597ق)، به انگیزه تشویق مستضیء به رعایت فضائل و مکارم اخلاقی است. کتاب با تحقیق ناجیه عبدالله ابراهیم منتشر شده است.

    ساختار

    کتاب، مشتمل بر دو بخش است:

    1. مقدمه مختصری از محقق کتاب، مقدمه ناجی معروف در اهمیت وعظ سیاسی، مقدمه تحقیقی پنجاه صفحه‎ای در دو بخش تحقیقی درباره مؤلف و کتاب.
    2. متن اثر، مشتمل بر مقدمه نویسنده و هفده باب.

    گزارش محتوا

    دوران زندگی ابن جوزی، مقارن با خلافت شش تن‎ از‎ خلفای بنی‎عباس بوده است. در این میان المستضی (575-566ق) - ‎که در زمان او ابن‎ جوزی‎ به اوج شهرت رسیده بود - ‎به‎عنوان بزرگ‎ترین واعظ حنبلیان شناخته می‎شود و خلیفه به‎شدت تحت تأثیر سخنرانی‎ها‎ و مواعظ‎ وی‎ بـوده اسـت. در زمان المـستضی، حکومت فاطمیه‎ مصر سقوط‎ می‎کند. ابن جوزی در این‎باره کتابی با عنوان «النصر علی مصر» نوشت و در حـضور خلیفه خواند، اما «المصباح المـضيء في دولة المـستضيء»، دقیقاً معلوم نیست که در این زمان، یا بعد از آن نگاشته است[۱]‎. تنها ناجیه عبدالله ابراهیم بر مبنای برخی احتمالات تألیف آن در ابتدای عهد مستضی را ترجیح داده است[۲]‎.

    بـزرگان‎ در ارزیابی آثار ابن جوزی، نظرات گوناگونی داده‎اند؛ برای مثال ابن تیمیه‎ در أجوبة المصرية، تصنیفات‎ او‎ را سـتوده و مـی‎گوید: «او در حـدیث، وعظ و مباحث مربوط به آن‎ها مصنفاتی دارد که کسی چون او تصنیف نکرده اسـت»؛ امـا در مقابل گفته‎اند: به علت نقل بسیار ابن جوزی از‎ ابوالوفاء، در کلام و حدیث وی نا‎هماهنگی و پریشانی راه یافته است. بـه‎هـرحال، تألیفات او از سیل خرده‎گیری‎ها و طعن‎های علما در امان نمانده است؛ ذهبی از قول مـوفق عـبداللطیف می‎نویسد‎: «در‎ تصانیف او غلط‎های بسیاری دیده می‎شود». سـپس بـه نـشانه تأیید می‎افزاید: «سخنان بی‎اساس، در آثارش مشاهده مـی‎شود و آن‎قـدر تألیف کرده که اگر عمری دوباره یابد نمی‎تواند آن‎ها را اصلاح‎ و بازنویسی‎ کند». یـکی از سـبب‎های راه یافتن اشتباه در تصانیف ابن جـوزی عـدم بازبینی و اصـلاح تـصنیفات، بـعد از اتمام آن‎ها است. ابن رجب در ایـن‎بـاره می‎گوید: «ابن جوزی بـه‎مـحض آنکه کتابی را به پایان‎ می‎برد‎، بـی‎آنکه به تنقیح آن بـپردازد،‎ بـه‎ تألیف‎ دیگری می‎پرداخت و گاه در یـک زمـان به تألیف چندین کتاب مشغول بود». نقل فراوان ابن جوزی از افراد غیر خـبره، عـدم‎ مراجعه به کتب، تألیف در مـوضوعاتی کـه‎ در‎ آن‎ها توان علمی لازم را نـداشته و تـمایل او به تأویل در برخی مـسائل، از دیـگر عوامل راه یافتن‎ اشتباه‎ در‎ تألیفات وی بود. نظر ابن جوزی در مورد آثارش‎ شنیدنی است؛ او در این‎بـاره مـی‎گوید: «أنا مرتب و لست بمصنف»؛ یعنی: مـن گـردآورنده‎ام، نه مـصنف[۳]‎.

    محقق اثر در مقدمه‎اش به مقطع زمانی نگارش اثر اشاره کرده، می‎نویسد: «بغداد پایتخت حکومت عباسیان در بیش از پنج قرن، شاهد حرکت فکری و نهضت فرهنگی وسیعی بود که با ظهور زبده‎ای از علما و اهتمام فراوان و تشویق‎های مستمری که خلافت عباسی و اتباع آن داشتند کتابخانه اسلامی را با آثار علمی و نوشته‎های ارزشمند غنی و پربار کردند. برخی از این نوشته‎ها برای تقرب به حکومت و اهدای به حاکمان نوشته شد. در این میان ابوالفرج عبدالرحمن بن جوزی بغدادی صاحب تصانیف فراوان و نوشته‎های بزرگ و مشارکت گسترده در تمامی علوم و فنون است. کتاب «المصباح المضيء في خلافة المستضيء»، یکی از تألیفاتی است که برای خلیفه عباسی المستضيءبأمرالله (متوفی 575ق)، به هدف تذکر و وعظ و نصیحت به این اعتبار که شخص اول دولت عباسی بود، نوشته شد[۴]‎.

    محتویات هر باب از کتاب غالباً با عنوان و جایگاهش هماهنگ است. همچنین محتوای فصول و موضوعات در یک باب نیز هماهنگ هستند. از جهت دیگر محتوای ابواب کتاب و فصول آن برخی بعضی را تقریباً از حیث معنی و هدف و غایت تکمیل می‎کنند؛ به‎ویژه اگر آن فصول در یک باب باشند. به همین جهت تشابه زیادی در عناوین ابواب کتاب و فصول وجود دارد. علاوه اینکه ترتیب زمانی در محتوای یک باب لحاظ شده، اما در ابواب کتاب این‎گونه نیست[۵]‎.

    مفاد کتاب به‎صورت عمومی گزیده‎ای از قرآن کریم و سنت و مواعظ و خطب و شعر و قصص و اقوال و حکمت‎ها و نیز سیره و اخبار و تاریخ و شئون اجتماعی و اقتصادی و غیر آن از موضوعات پندآموزی است که برخی جدید و برخی از کتاب‎هایی انتخاب شده که اکثرشان از بین رفته‎اند[۶]‎.

    نویسنده در ابتدای هر باب مقدمه‎ای نوشته که تمهیدی برای محتوای ذکرشده در آن باب است. نسبت به بیشتر فصول یک باب نیز همین‎گونه عمل کرده است، جز در دو باب چهارده و پانزده[۷]‎.

    در فصلی از کتاب چنین می‎خوانیم: پس شایسته است که سلطان، دلی استوار و راست داشته باشد که هوا و هوس آن را کج و ناراست نکند و غضب، او را از مدار حق خارج نکند و باید حلم و فضلش بیش از عقاب و عدلش باشد و به ما این خبر رسیده است که یکی از انبیا ابلیس را ملاقات کرد و از او پرسید: به‎وسیله چه چیزی بر فرزند آدم غلبه میابی؟ گفت: او را به هنگام غضب و هوای نفس به بدی می‎اندازم[۸]‎.

    از جمله ویژگی‎های کتاب که خواندن آن را لذت‎بخش می‎کند، ذکر حکایت‎ها و داستان‎های پندآموز، به‎ویژه در رابطه با اولیای دین است؛ به‎عنوان نمونه در بخشی از کتاب، حکایت خراشی است که پیامبر غیر عمد به اعرابی وارد کرده بود و از او خواست که قصاص کند. اعرابی در پاسخ گفت: تو را حلال کردم، پدر و مادرم به فدایت. من هرگز این کار را نخواهم کرد و اگر برای من دعا کنی بهتر است[۹]‎.

    وضعیت کتاب

    فهرست مطالب در انتهای کتاب ذکر شده است. در پاورقی‎های کتاب، اختلاف نسخ، منابع مطالب و معرفی برخی اعلام ذکر شده است.

    پانویس

    1. ر.ک: دهقانی، مهدیه، ص‎156-155
    2. ر.ک: مقدمه محقق، ص43
    3. ر.ک: دهقانی، مهدیه، ص161-160
    4. ر.ک: تمهید، ص9
    5. ر.ک: مقدمه محقق، ص46
    6. ر.ک: همان
    7. ر.ک: همان، ص47
    8. ر.ک: متن کتاب، ص212
    9. ر.ک: همان، ص‎609

    منابع مقاله

    1. مقدمه و متن کتاب.
    2. دهقانی، مهدیه، «معرفی کتاب الموضوعات»، پایگاه مجلات تخصصی نور، حدیث و اندیشه، پاییز و زمستان 1382، شماره 7 و 8، ص149 تا 184، به آدرس اینترنتی:

    http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/5120

    وابسته‌ها