الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    <div class="boxTitle"><big>'''[[إيمان ابي‌طالب]]'''</big></div>
    <div class="boxTitle"><big>'''[[امام سجاد(ع)]]'''</big></div>
    [[پرونده:NUR01429J1.jpg|بندانگشتی|إيمان ابي‌طالب|175px]]
    [[پرونده:NUR02079.jpg|بندانگشتی|مرقد شریف امام سجاد(ع) در بقیع|175px]]


    '''إيمان أبي‌طالب''' اثر [[موسوی، فخار بن معد|سيد‌ ‎شمس‌الدين،فخار بن معدّ موسوى]] از علماى قرن ششم و هفتم هجرى است. همچنان كه از نامش پيداست در اثبات ايمان ابوطالب،پدر بزرگوار [[امام على(ع)|حضرت على(ع)]] تألیف شده است.
    '''علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب(۳۸ - ۹۵ق)'''، معروف به زین‌العابدین و امام سجاد(ع)، فرزند امام حسین علیه‌السلام و چهارمین امام شیعیان می‌باشند.  


    شيخ [[آقا بزرگ تهرانى]] نام «حجة الذاهب إلى إيمان أبي‌طالب» و «الرد على الذاهب إلى كفر أبي‌طالب» را نيز برای كتاب آورده است.
    مطابق مشهورترین نقل، در روز پنج‌شنبه، پنجم شعبان سال 38ق دیده به جهان گشود. در سال تولد آن حضرت، برخى از مورخان و محدثان به سال 37، 36 و 35 و حتى 33ق، اشاره کرده‌اند. در روز و ماه ولادت آن امام دو قول عمده وجود دارد: یکى، پنج‌شنبه، پنجم شعبان و دیگرى جمعه یا یک‌شنبه نیمه ماه جمادى‌الاولى.


    در نتيجه «إيمان أبي‌طالب» نام اصلى كتاب نيست و این نام را «[[بحرالعلوم، محمد|سيد‌ ‎محمد بحر العلوم]]» كه كار تحقيق كتاب را به عهده داشته برای كتاب انتخاب كرده تا بنا بر آنچه در مقدمه آمده،نام كتاب كوتاه و زيبا باشد و در اولین نظر بيننده را جلب نمايد.
    نام آن بزرگوار، على و کنیه مشهورش، «ابوالحسن» و لقب‌هاى معروفش، «زین‌العابدین»، «سیدالساجدین»، «ذوالثفنات» و «سجاد» است.


    مؤلف استدلالهاى متقن و قوى در طول كتاب طورى ايمان ابوطالب را اثبات كرده كه جاى هيچ شك و شبهه‌اى باقى نماند و نه تنها اجماع مسلّم علماى شيعه را بر این مطلب اثبات مى‌كند،بلكه بسيارى از اهل سنت را هم كه قائل به این مطلب بوده‌اند به عنوان مؤيد شيعه ذكر مى‌نمايد.
    این لقب‌ها را صرافان گوهرشناس و عارفان انسان‌جو به او دادند؛ بیشتر آنان گرچه نه شیعه بودند و نه او را امام و منصوب از جانب خدا مى‌دانستند، اما نمى‌توانستند آنچه را در او مى‌بینند ندیده بگیرند.


    كتاب داراى یک مقدمه و ده فصل و یک خاتمه است:
    هریک از این لقب‌ها نشان‌دهنده مرتبه‌اى از کمال نفس و درجتى از ایمان و مرحله‌اى از تقوى و پایه‌اى از اخلاص است و بیان‌دارنده اعتماد و اعتقاد مردم به دارنده این لقب‌ها: سید‌‎عابدان، پیشواى زاهدان، مهتر پرهیزکاران، امام مؤمنان، زیور صالحان، چراغ شب‌زنده‌داران و پیشانى‌پینه‌بسته... او به حقیقت مظهر نمایان این صفت‌ها بوده است و این گفته‌اى است که همگى بر آنند.


    #مقدمه: شامل بيان انگيزه تأليف كتاب و مقام اجداد پيامبر و ابوطالب است.
    مکان تولد آن حضرت را برخى کوفه (چون آن بزرگوار دو سال پیش از وفات امیرالمؤمنین به دنیا آمده است و در آن زمان امام حسین(ع) و اعضاى خانواده، با امام [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] در کوفه بوده‌اند و هیچ‌یک از ایشان در طول خلافت وى در مدینه اقامت نداشته‌اند) و بعضى مدینه مى‌دانند.
    #فصل‌هاى كتاب:
    #:فصل اول: در معناى ايمان و اثبات ايمان ابوطالب از راههاى مختلف.
    #:فصل دوم: ادلۀ قائلين به كفر ابوطالب از جمله آيۀ '''«إنك لا تهدي من أحببت»''' و جواب از آنها.
    #:فصل سوم: اثبات محبت پيامبر نسبت به ابوطالب كه با توجه به حرمت دوستى كفار ايمان ابوطالب را اثبات مى‌كند.
    #:فصل چهارم: كلمات و اشعار ابوطالب كه دلالت بر ايمان او مى‌كند.
    #:فصل پنجم: جريان مفقود شدن پيامبر و على عليهما‌السلام و امر ابوطالب به فرزندش جعفر بر نماز با آنان.
    #:فصل ششم: وفات ابوطالب و امر پيامبر به غسل و دفن او.....


    <div class="mw-ui-button">[[إيمان ابي‌طالب|'''ادامه''']]</div>
    <div class="mw-ui-button">[[امام سجاد(ع)|'''ادامه''']]</div>

    نسخهٔ ‏۲۶ مارس ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۳۹

    مرقد شریف امام سجاد(ع) در بقیع

    علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب(۳۸ - ۹۵ق)، معروف به زین‌العابدین و امام سجاد(ع)، فرزند امام حسین علیه‌السلام و چهارمین امام شیعیان می‌باشند.

    مطابق مشهورترین نقل، در روز پنج‌شنبه، پنجم شعبان سال 38ق دیده به جهان گشود. در سال تولد آن حضرت، برخى از مورخان و محدثان به سال 37، 36 و 35 و حتى 33ق، اشاره کرده‌اند. در روز و ماه ولادت آن امام دو قول عمده وجود دارد: یکى، پنج‌شنبه، پنجم شعبان و دیگرى جمعه یا یک‌شنبه نیمه ماه جمادى‌الاولى.

    نام آن بزرگوار، على و کنیه مشهورش، «ابوالحسن» و لقب‌هاى معروفش، «زین‌العابدین»، «سیدالساجدین»، «ذوالثفنات» و «سجاد» است.

    این لقب‌ها را صرافان گوهرشناس و عارفان انسان‌جو به او دادند؛ بیشتر آنان گرچه نه شیعه بودند و نه او را امام و منصوب از جانب خدا مى‌دانستند، اما نمى‌توانستند آنچه را در او مى‌بینند ندیده بگیرند.

    هریک از این لقب‌ها نشان‌دهنده مرتبه‌اى از کمال نفس و درجتى از ایمان و مرحله‌اى از تقوى و پایه‌اى از اخلاص است و بیان‌دارنده اعتماد و اعتقاد مردم به دارنده این لقب‌ها: سید‌‎عابدان، پیشواى زاهدان، مهتر پرهیزکاران، امام مؤمنان، زیور صالحان، چراغ شب‌زنده‌داران و پیشانى‌پینه‌بسته... او به حقیقت مظهر نمایان این صفت‌ها بوده است و این گفته‌اى است که همگى بر آنند.

    مکان تولد آن حضرت را برخى کوفه (چون آن بزرگوار دو سال پیش از وفات امیرالمؤمنین به دنیا آمده است و در آن زمان امام حسین(ع) و اعضاى خانواده، با امام امیرالمؤمنین(ع) در کوفه بوده‌اند و هیچ‌یک از ایشان در طول خلافت وى در مدینه اقامت نداشته‌اند) و بعضى مدینه مى‌دانند.