بهاری همدانی، محمد بن محمد
| نام | بهاری همدانی، محمد بن محمد |
|---|---|
| نامهای دیگر | بهاری، محمد بن محمد
آیت‌الله شيخ محمد بهارى |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1286 ش یا 1325 ق یا 1907 م |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE02506AUTHORCODE |
آيت‌الله شيخ محمد بهارى در خانواده‌اى اصيل و مذهبى چشم به جهان گشود. او فرزند ميرزا محمد بهارى، از ستارگان تابناك آسمان علم و عرفان است. بهارى در سال 1265ق در شهر بهار از توابع همدان متولد شد.
وى همراه حاج شيخ محمدباقربهارى به مكتب‌خانه ملاّ عباس على در بهار رفته و خواندن و نوشتن را آموخت و قرائت قرآن و احكام شرعى را فراگرفت. او علاقه زيادى به آموختن علم داشت. وى در نوجوانى دروس حوزوى را نزد ملاّ جعفر بهارى فراگرفت. ملا جعفر گذشته از اين كه از مدارج علمى بالايى برخوردار بود، زاهدى با تقوا نيز بود. ضميرِ پاک، قلب مطمئن و آرامش خاطر، از ويژگى‌هاى اخلاقى وى بود. گويا شكل‌گيرى پايه‌هاى اوليه علمى عرفانى ايشان در كلاس درس ملا جعفر بوده است.
وى پس از اتمام تحصيلات مقدماتى در همدان، براى ادامه تحصيل به بروجرد عزيمت كرده و در درس آيت‌الله حاج ميرزا محمود بروجردى، پدر آيت‌الله آقا حسين بروجردى شركت نمود. او پس از اخذ درجه اجتهاد در 32 سالگى، به زادگاه خود بازگشت. وى مدت كوتاهى در بهار به ارشاد مردم پرداخت و در دوران جوانى، همراه پدر به زيارت اماكن مقدّس در عراق رفت.
وى در سال 1297ق براى ادامه تحصيلات وارد حوزه علميه نجف اشرف گرديد. وى در نجف از ملازمان درس آخوند ملا حسینقلى همدانى و از شاگردان ممتاز او بود. آخوند همدانى درباره‌اش فرمود: «حاج شيخ محمد بهارى، حكيم اصحاب من است». بهارى در درس آخوند ملاّ حسینقلى شوندى درجزينى همدانى نيز شركت كرده و تا زمان وفات آن مرد بزرگ، از محضر پر فيضش بهره‌مند گرديد.
شاگردان شيخ محمد بهارى در حوزه علميه نجف، ضمن تحصيل علوم دينى، به تدريس نيز مشغول بودند. عارف فرزانه، شيخ لطيف بهارى (فرزند ملاّ درويش) از شاگردان او بود.
آثار علمى ايشان منحصر به مكاتباتى است كه براى شاگردان خود نگاشته است. تعدادى از اين مكاتبات ارزشمند در كتاب «تذكرة المتقين» به گرد آمده است. شيخ آقا بزرگ تهرانى در «الذريعة الى تصانيف الشيعة»، از كتاب «منشآت» بهارى ياد مى‌كند. كتاب ديگرى به نام «كتاب القضاء» را نيز به وى نسبت مى‌دهند.
وى در نجف مريض شد و به سفارش پزشکان، به ایران بازگشته و عازم مشهد شد. او مدتى بعد، قصد بازگشت به نجف اشرف كرد اما شدّت يافتن بيمارى، او را از اين تصميم منصرف ساخته و وى ناچار به زادگاهش، بهار بر بازگشت و در نهم ماه مبارک رمضان 1325ق بدرود حيات گفت و پيكر پاکش در بهشت شهداى شهر بهار، به خاک سپرده شد.