دقر، عبدالغنی

نام	دقر، عبدالغنی
نام‎های دیگر	عبد الغنیالدقر
نام پدر	محمد
متولد	1335ق/1917م
محل تولد	دمشق
رحلت	15 شوال 1423ق، مطابق با نوزده دسامبر 2002م
اساتید	بدرالدین حسنی محمد امین سوید عزالدین تنوخی
برخی آثار	معجم القواعد العربية في النحو و التصريف معجم النحو
کد مؤلف	AUTHORCODE02247AUTHORCODE

عبدالغنی دقر (1335-1423ق)، مورخ، محقق و ادیب سوری.

ولادت

عبدالغنی بن محمد علی بن عبدالغنی دقر، در سال 1335ق/1917م در یکی از محله‌های دمشق متولد شد.

تحصیلات

او قبل از رفتن به مدرسه قرآن را آموخت و سپس به مدرسه رفت و به‌خاطر نبوغش در کلاس چهارم ثبت‌ نام شد و در دوازده‌سالگی فارغ‌التحصیل گردید. او مدتی درس را ترک کرد و مشغول شکار، اسب‌سواری و شنا گردید.

عشق او به زبان عربی خیلی زود او را به حوزه دانش بازگرداند و به‌عنوان دانشجو و سپس معلم به کلاس درس بازگشت. او مدت 25 سال سیر مطالعاتی خود را در مسجد عداس ادامه داد، تا اینکه به جرگه بزرگان ادبیات عرب وارد شد. درباره او گفته‌اند: اگر می‌خواهید بر قرآن تسلط پیدا کنید، نزد شیخ عبدالغنی بروید.

اساتید

بدرالدین حسنی (متوفی 1354ق)؛
محمد امین سوید (متوفی 1355ق)؛
علی دقر (متوفی 1362ق)؛
محمود عطار (متوفی 1362ق)؛
عبدالرحمن خطیب (متوفی 1367ق)؛
عبدالقادر مغربی (متوفی 1375ق)؛
محمد هاشم خطیب (متوفی 1378ق)؛
عزالدین تنوخی (1386ق)؛
عبدالوهاب دبس وزیت، معروف به الحافظ (متوفی 1389ق)؛
حسن حبنکه میدانی (متوفی 1398ق)؛
ابوالیسر عابدین (متوفی 1401ق).

مشاغل و مناصب

مربی و مدرس در اداره عمومی افتا، از سال 1946م تا پایان عمر؛
مدرس در مدارس؛
مدرس و استاد در دانشگاه؛
سردبیر مجله «زن»؛

و...

وفات

ایشان در 15 شوال 1423ق، مطابق با نوزده دسامبر 2002م، درگذشت و در قبرستان باب الصَغیر دمشق دفن شد.

آثار

مختصر تفسير الخازن، تألیف علاء‌الدین بغدادی (تلخیص)؛
قواعد الأحكام في قواعد الأنام، تألیف عزِّ بن عبد السَّلام (تحقیق)؛
محاضرات في الدِّين والتَّاريخ والاجتماع؛
لمحات من الكتاب والنبوَّة والحكمة؛
فهرس مخطوطات دارالكتب الظاهرية، الفقه الشافعي؛
صحيح الأدعية والأذكار؛
صحيح الآثار في الأدعية والأذكار؛
قصَّة إبليس والرَّاهب؛
الدَّعوة من القرآن وإلى القرآن؛
شرح «شذور الذهب في معرفة كلام العرب»، تألیف ابن هشام انصاری؛
معجم النحو؛
معجم القواعد العربية في النَّحو والتَّصريف وذيل الإملاء؛
تحرير ألفاظ التَّنبيه أو لغة الفقه، تألیف نووی (تحقیق و تعلیق)؛
الإمام مالك بن أنس؛
الإمام الشافعي، فقيه السُّنة الأكبر؛
أحمد بن حنبل، إمام أهل السُّنة؛
سفيان بن عيينة شيخ شيوخ مكة في عصره؛
الإمام سفيان الثوري أميرالمؤمنين في الحديث؛
الإمام النووي شيخ الإسلام والمسلمين وعمدة الفقهاء والمحدِّثين وصفوة الأولياء والصالحين؛
تاريخ مدينة دمشق حماها الله وذكر فضلها وتسمية من حلّها من الأماثل أو اجتاز بنواحيها من وارديها وأهلها، تألیف ابن عساكر (تحقیق جلد هفتم)^[۱].