دیوان امام (نسخه دیگر): تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    جز (+ناو)
    (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
    خط ۲۱: خط ۲۱:
    | شابک =978-964-335-913-3
    | شابک =978-964-335-913-3
    | تعداد جلد =1
    | تعداد جلد =1
    | کتابخانۀ دیجیتال نور =
    | کتابخانۀ دیجیتال نور =33045
    | کتابخوان همراه نور =33045
    | کتابخوان همراه نور =33045
    | کد پدیدآور =350
    | کد پدیدآور =350
    خط ۲۷: خط ۲۷:
    | پیش از =
    | پیش از =
    }}
    }}
    {{کاربردهای دیگر|دیوان اشعار (ابهام‌ زدایی)}}
       
       
    '''دیوان امام'''، مجموعه اشعار [[خمینی، سید روح‌الله|مرحوم امام خمینی]]، مشتمل بر غزلیات، رباعیات، قصاید، قطعات و اشعار پراکنده ایشان است. فاطمه طباطبایی بر این اثر مقدمه نوشته است. این نسخه برای مخاطب عام منتشر شده و فاقد ضمیمه تحقیقی است.  
    '''دیوان امام'''، مجموعه اشعار [[خمینی، سید روح‌الله|مرحوم امام خمینی]]، مشتمل بر غزلیات، رباعیات، قصاید، قطعات و اشعار پراکنده ایشان است. [[طباطبایی، فاطمه|فاطمه طباطبایی]] بر این اثر مقدمه نوشته است. این نسخه برای مخاطب عام منتشر شده و فاقد ضمیمه تحقیقی است.  


    در مقدمه کتاب بر این نکته تأکید شده است که [[خمینی، سید روح‌الله|امام]] با زبان شعر، حدیث درد فراق را با دلدار یگانه بازمی‌گفت. حضرت امام هرگز سر شعر و شاعری نداشت و خود را به این پیشه سرگرم نساخته بود. آن عاشق صادق هرگاه از ادای وظیفه و رسالت خویش فراغتی حاصل کرده، شرح درد مهجوری را در قالب الفاظ و کلمات موزون بر ورق‌پاره‌ای رقم زده است. او مقصودش شعر و شاعری نبود، بلکه شعر نیز جلوه‌ای از جلوه‌های روح بلند و متعالی او بود. شعر او به‌مثابت «أرحنا يا بلال» است. شعر او نجوای عاشقانه روح هیجان‌زده و بی‌تابی است که در خلوت تنهایی با به‌کارگیری کلمات، راز دل دردمند خویش را با محبوب بازگفته و با معبود به راز و نیاز پرداخته است.<ref>ر.ک: دیباچه، ص5</ref>. آری شعر [[خمینی، سید روح‌الله|امام]] محصول حالت استغراق و مولود فنای در سبحات جلال و جمال حضرت حق است و نتیجه شهود لقای دلدار:
    در مقدمه کتاب بر این نکته تأکید شده است که [[خمینی، سید روح‌الله|امام]] با زبان شعر، حدیث درد فراق را با دلدار یگانه بازمی‌گفت. حضرت امام هرگز سر شعر و شاعری نداشت و خود را به این پیشه سرگرم نساخته بود. آن عاشق صادق هرگاه از ادای وظیفه و رسالت خویش فراغتی حاصل کرده، شرح درد مهجوری را در قالب الفاظ و کلمات موزون بر ورق‌پاره‌ای رقم زده است. او مقصودش شعر و شاعری نبود، بلکه شعر نیز جلوه‌ای از جلوه‌های روح بلند و متعالی او بود. شعر او به‌مثابت «أرحنا يا بلال» است. شعر او نجوای عاشقانه روح هیجان‌زده و بی‌تابی است که در خلوت تنهایی با به‌کارگیری کلمات، راز دل دردمند خویش را با محبوب بازگفته و با معبود به راز و نیاز پرداخته است.<ref>ر.ک: دیباچه، ص5</ref>. آری شعر [[خمینی، سید روح‌الله|امام]] محصول حالت استغراق و مولود فنای در سبحات جلال و جمال حضرت حق است و نتیجه شهود لقای دلدار:
    خط ۳۸: خط ۴۲:


    ==پانویس==
    ==پانویس==
    <references/>
    <references />
    ==منابع مقاله==
    ==منابع مقاله==
    # مقدمه و متن کتاب.  
    # مقدمه و متن کتاب.  
    # خمینی، روح‌الله، دیوان امام: سروده‌های حضرت امام خمینی(س)، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)، چاپ چهل‌ودوم، 1383.  
    # خمینی، روح‌الله، دیوان امام: سروده‌های حضرت امام خمینی(س)، تهران، [[مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)]]، چاپ چهل‌ودوم، 1383.  


    {{آثار امام خمینی}}
    {{شعر و شاعری}}
    ==وابسته‌ها==
    ==وابسته‌ها==
    {{وابسته‌ها}}
    [[دیوان امام]]  
    [[دیوان امام]]  



    نسخهٔ ‏۲۳ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۳

    ‏دیوان امام
    دیوان امام (نسخه دیگر)
    پدیدآورانخمینی، سید روح‌الله (سراينده)
    عنوان‌های دیگرمجموعه اشعار امام خمینی ديوان
    ناشرمؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خميني(س)
    مکان نشرايران - تهران
    سال نشرمجلد1: 1388ش,
    شابک978-964-335-913-3
    موضوعشعر فارسی - قرن 14
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏‏PIR‎‏ ‎‏8040‎‏ ‎‏/‎‏م‎‏99‎‏ ‎‏د‎‏9
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf


    دیوان امام، مجموعه اشعار مرحوم امام خمینی، مشتمل بر غزلیات، رباعیات، قصاید، قطعات و اشعار پراکنده ایشان است. فاطمه طباطبایی بر این اثر مقدمه نوشته است. این نسخه برای مخاطب عام منتشر شده و فاقد ضمیمه تحقیقی است.

    در مقدمه کتاب بر این نکته تأکید شده است که امام با زبان شعر، حدیث درد فراق را با دلدار یگانه بازمی‌گفت. حضرت امام هرگز سر شعر و شاعری نداشت و خود را به این پیشه سرگرم نساخته بود. آن عاشق صادق هرگاه از ادای وظیفه و رسالت خویش فراغتی حاصل کرده، شرح درد مهجوری را در قالب الفاظ و کلمات موزون بر ورق‌پاره‌ای رقم زده است. او مقصودش شعر و شاعری نبود، بلکه شعر نیز جلوه‌ای از جلوه‌های روح بلند و متعالی او بود. شعر او به‌مثابت «أرحنا يا بلال» است. شعر او نجوای عاشقانه روح هیجان‌زده و بی‌تابی است که در خلوت تنهایی با به‌کارگیری کلمات، راز دل دردمند خویش را با محبوب بازگفته و با معبود به راز و نیاز پرداخته است.[۱]. آری شعر امام محصول حالت استغراق و مولود فنای در سبحات جلال و جمال حضرت حق است و نتیجه شهود لقای دلدار:

    هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیالبا که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم
    کس ندیدست ز مشک ختن و نافه چینآنچه من هر سحر از باد صبا می‌بینم[۲]

    .

    در مقایسه این نسخه از کتاب با نسخه دیگری از دیوان امام که در سال 1383 به چاپ چهل‌ودوم رسیده و خوش‎نویسی اشعار آن به قلم جلیل رسولی است، می‌توان دریافت که نسخه حاضر برای مخاطب عام منتشر شده و فاقد ضمیمه تحقیقی است؛ محققین می‌توانند به نسخه مذکور که حاوی ضمیمه تحقیقی بیش از یک‎صد صفحه و مشتمل بر شرح مختصر اصطلاحات، فهرست اعلام و شناسنامه سروده‌هاست، مراجعه کنند[۳].

    فهرست مندرجات در ابتدای کتاب ذکر شده است.

    پانویس

    1. ر.ک: دیباچه، ص5
    2. ر.ک: همان، ص6
    3. ر.ک: خمینی، روح‌الله، ص439-317

    منابع مقاله

    1. مقدمه و متن کتاب.
    2. خمینی، روح‌الله، دیوان امام: سروده‌های حضرت امام خمینی(س)، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)، چاپ چهل‌ودوم، 1383.

    وابسته‌ها