سعدالدین حمویه، محمد بن مؤید
| نام | سعد الدین حمویه، محمد بن موید |
|---|---|
| نامهای دیگر | ح‍م‍وی، سعد الدین
حمویه، سعد الدین |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 650 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE3419AUTHORCODE |
سعدالدين محمد بن مؤيد بن ابى‌بكر بن حسن بن محمد بن حمويه بن محمد كه به جهت انتساب به جدش (سعدالدين حمويه)، به حمويه يا حموى يا حموئى شهرت يافته است، از عارفان قرن هفتم است. وى از مشايخ شيخ عزيز نسفى و از خلفا و مريدان شيخ نجم‌الدين كبرى و شهاب‌الدين عمر سهروردى مى‌باشد. در جوانى، چندى در جبل قاسيون دمشق كه در آن اوان از مراكز تصوف بود زيست و با صدرالدين قونوى ملاقات كرده و ارتباط محبت پيدا نمود. مدت بيست و پنج سال در ديار شام و عراق و خوارزم مسافرت‌ها كرد، سرانجام به خراسان كه موطن اصلى او بود برگشت و شهرت بسيار يافت و از عارفان و مشايخ تصوف وقت گرديد و كرامات زياد به او منسوب داشتند.
آثار
- سجنجل الارواح و نقوش الالواح؛
- سكينة الصالحين؛
- قلب المنقلب؛
- كشف المحجوب؛
- محبوب المحبين و مطلوب الواصلين.
سعدالدين حموى در نظم و نثر فارسى و عربى دست داشته و رباعيات او بيشتر از ديگر انواع شعرى نقل شده است. وفات سعدالدين حموى در روز عيد قربان سال 650ق اتفاق افتاده است.