عاقولی، محمد بن محمد

    از ویکی‌نور
    نسخهٔ قابل چاپ دیگر پشتیبانی نمی‌شود و ممکن است در زمان رندر کردن با خطا مواجه شوید. لطفاً بوکمارک‌های مرورگر خود را به‌روزرسانی کنید و در عوض از عمبکرد چاپ پیش‌فرض مرورگر خود استفاده کنید.
    عاقولی، محمد بن محمد
    نام عاقولی، محمد بن محمد
    نام‌های دیگر
    نام پدر محمد
    متولد رجب 733ق
    محل تولد بغداد
    رحلت 797 ق
    اساتید محمد بن عبدالله (پدرش)

    سراج قزوینى

    برخی آثار ‏عرف الطیب من اخبار مکه و مدینه الحبیب
    کد مؤلف AUTHORCODE03638AUTHORCODE

    غیاث‌الدین ابوعبدالله ابوالمکارم محمد بن محمد بن عبدالله (733- 797ق)، مشهور به ابن عاقولى، محدث و فقیه شافعى که به سبب اقامت اجدادش در عاقول (قریه‌اى در بخش شرقى واسط) به آن‌جا منسوب شده است.

    ولادت

    وى در رجب 733ق برابر با مارس1333م بغداد زاده شد و در همان شهر زندگى کرد و پرورش یافت. گفته شده که او خود را از نسل نُعمان بن منذر مى‌دانست. تولد او را در 732ق و سیوطى درگذشتش را به سال 798ق ثبت کرده است.

    خاندان

    خاندان وى، اهل علم و فضیلت بودند و سه تن از آنان یعنى جد وى، پدرش و خود او، تقریباً تا اواخر سده هشتم هجرى، به هنگام یورش اول تیمور لنگ به بغداد(795ق1393/م)، در مستنصریه تدریس می‌کردند. از آثار بر جاى مانده وى، «دارالقرآن الجمالیة» یا «جامع العاقولى» کنونى است که در آغاز، مدرسه‌اى براى دانش‌پژوهان بود و بعد به صورت جامع درآمد. وى این مدرسه را بر مرقد پدرش بنا نهاد و بر آن موقوفاتى معین کرد. بنا به گفته ابن حجى، وى بر علوم گوناگون زمان خود از حدیث، فقه و ادبیات چیره بود و همواره قاضیان و وزیران به علت مقام علمى وى به سویش روى مى‌آوردند. وی نزد پدرش و سراج قزوینى و دیگر عالمان روزگار آموزش دید و از آنان حدیث شنید.

    مسافرت‌ها

    ابن حجر نقل کرده که وى در سفر به شهرهاى مکه، مدینه، دمشق، حلب، حدیث مى‌گفت و یک بار به مدت چند ماه، پیش از موسم حج در حلب اقامت گزید. همچنین مدتى در بیت‌المقدس حدیث مى‌گفت. بین او و سلطان احمد بن اویس جلایرى، اختلافى پیش آمد. از این‌رو وى به سوى تکریت روان شد و سپس به حلب روى آورد. وى به هنگام هجوم تیمور لنگ به بغداد به همراه سلطان احمد بن اویس از آن شهر گریخت، ولى اموالش به یغما رفت و خانواده‌اش به اسارت گرفته شد. وى نخست در شام رحل اقامت افکند.

    وفات

    وی در ادامه مسافرت‌هایش به قاهره رفت و بعد از مدتى، در رمضان796ق به همراه سلطان احمد به بغداد بازگشت؛ ولى پنج ماه بعد در صفر سال 797ق برابر با نوامبر 1394م درگذشت و بنا به وصیتش، در جوار مرقد معروف کرخى به خاک سپرده شد.


    تألیفات

    1. الرصف فیما روى عن النبى(ص) من الفضل و الوصف.
    2. الدرایة فى معرفة الروایة.
    3. عرف الطیب من اخبار مکة و مدینة الحبیب.
    4. کفایة الناسک فى معرفة المناسک.
    5. مفتاح الرجا فى شرح مصابیح الدُجى، که شرح مصابیح السنة بغوى است.
    6. البیان لما یصلح لاقامةالدین من البلدان.

    همچنین مجموعه‌اى از مکاتبات وى با عنوان منشآت در کتاب «الانصاف بین الحاوى و ما اورد من الخلاف فى مدح السطان احمد» ثبت شده است.


    منابع مقاله

    علوی مقدم،  مهیار، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، جلد 4، ص173، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374

    وابسته‌ها