عنایات حضرت مهدی موعود(عج) به علماء و مراجع تقلید

عنايات حضرت مهدى موعود به علما و مراجع تقليد، اثر فارسى آيت‌الله على كريمى جهرمى، بخشی از عنايات و توجهات ولى عصر(عج) نسبت به علماى عظام و مراجع تقليد شيعه را نشان داده است.

عنایات حضرت مهدی موعود(عج) به علماء و مراجع تقلید
عنایات حضرت مهدی موعود(عج) به علماء و مراجع تقلید
پدیدآورانکریمی جهرمی، علی (نویسنده)
ناشرنور ولایت
مکان نشرتبریز - ایران
سال نشر1383 ش
چاپ1
شابک964-91444-4-7
موضوعمجتهدان و علما محمد بن حسن(عج)، امام دوازدهم، 255ق. - رویت
زبانفارسی
تعداد جلد1
کد کنگره
‏‎‏BP‎‏ ‎‏224‎‏/‎‏4‎‏ ‎‏/‎‏ک‎‏4‎‏ع‎‏9*
نورلایبمطالعه و دانلود pdf

فقدان كتابى پيرامون عنايات امام زمان(عج) نسبت به علماى شيعه، اهميت موضوع و سؤال عده‌اى راجع به اين جريان، انگيزه تأليف را شكل داده‌اند.

ساختار

كتاب با دو مقدمه از ناشر[۱] و مؤلف[۲] آغاز شده است.

مؤلف با نگارش مطالب در دو بخش:

  1. امكان تشرف، افاضه فيض و عنايت از سوى حضرت مهدى(عج)
  2. نمونه‌هايى از تشرفات علماى ربانى و مراجع عظام تقليد شيعه و مواردى از عنايات و افاضات حضرت ولى‌عصر(عج) به اعلام امت و علماى ربانى

در سوق دادن قلوب و تحبيب دل‌ها به سوى قطب عالم وجود، اثرى سودمند، دلنشين و منطبق با واقعيات ارائه فرموده است.

در ذكر نمونه‌هاى تشرف، ابتدا مختصرى از حالات و جايگاه علمى علما بيان شده و سپس جريان ملاقات توضيح داده شده است.

مباحث، بيانگر گوشه‌هايى فاش شده از الطاف، عنايات و كرامات حضرت مهدى(عج) به علماء و مراجع گذشته شيعه است.

گزارش محتوا

مقدمه ناشر[۳]، به اين نكته اشاره دارد كه شناخت ابعاد مختلف وجودى امام زمان(عج) اين معرفت را انسان مى‌دهد كه در راه محبت به ايشان، بيش از پيش تلاش نموده و براى جلب رضايت او كوشا باشيم.

بخش نخست، به اين موضوع پرداخته است كه: آيا در عصر غيبت كبرا، امكان شرفيابى به حضور ايشان براى كسى هست يا خير؟ و بر فرض امكان، آيا اين موضوع تحقق يافته است يا نه؟ آن‌گاه در اين باره كه علماى بزرگ شيعه و مراجع با تقوا و حوزه‌هاى علميه، مورد عنايات ويژه امام زمان(عج) هستند، سخن رانده شده است[۴].

نویسنده، پس از نقل نظريات بزرگان علماى شيعه در امكان تشرف در زمان غيبت[۵]، وجوهى كه اقتضا مى‌كند، علماء بزرگ و مراجه با تقوا از عنايات خاصه ولى عصر(عج) بهره‌مند شوند را، بر شمرده است؛ از جمله اين كه:

  1. آنان در صف اول و طبقه اعلاى جامعه دينى و در رأس امت اسلامى قرار دارند و شرف و موقعيت عظيم آنان، از امور بديهى و مكانت و جلالت شأن‌شان، از واضحات است[۶].
  2. ايشان منصوب از طرف امام زمان(عج) مى‌باشند و مقام نيابت عامه او را دارند[۷].
  3. تصريح خود ولى عصر(عج) به اهتمام و عنايت به نواب عصر غيبت[۸].
  4. صدور توقيعات شريفه به نام شيخ مفيد و ديگر بزرگان[۹].

نویسنده، درك فيض محضر امام(ع) را مستلزم دو امر دانسته است: وجود مقتضى و عدم مانع. وى پس از اثبات اقتضاء اين امر، موانع انكار ملاقات را يك به يك برشمرده، آن‌ها را مورد بررسى قرار داده و به آن‌ها پاسخ داده است[۱۰]؛ از جمله:

  1. منافات داشتن تشرّف با جريان غيبت.
  2. اگر در غيبت كبرى هم امكان تشرف وجود داشته باشد، تفاوتى با غيبت صغرى نخواهد داشت[۱۱].
  3. توقيع امام عصر(عج) مبنى بر انكار مشاهده تا قبل از ظهور.

در توجيه اين توقيع، نویسنده چند احتمال را مطرح و آن‌ها را بررسى كرده است[۱۲]:

  1. ممكن است، اين توقيع را حمل بر كسانى كرد كه ضمن ادعاى مشاهده، مدعى شناخت و معرفت امام در حين مشاهده شده‌اند.
  2. ممكن است، مربوط به كسانى باشد كه ادعاى ملاقات را مقرون با ادعاى نيابت و وساطت داشته باشند.
  3. ممكن است، مقصود ادعاى مشاهده اختيارى باشد.

بخش دوم، شامل نام آن دسته از علما و مراجعى است كه به اين شرف بزرگ الهى مفتخر گشته و به حضور آن حضرت رسيده، يا صدايش را شنيده و يا به گونه‌اى ديگر، مشمول عنايات ايشان شده‌اند؛ كه پس از نقل گوشه‌اى از اوصاف و كرامات ايشان، جريان ملاقات توضيح داده شده است[۱۳].

از جمله اين افراد؛ مى‌توان به ابن بابويه[۱۴]، شيخ صدوق[۱۵]، شيخ مفيد[۱۶]، سيد بن طاووس[۱۷]، علامه حلى[۱۸]، شيخ ابراهيم قطيفى[۱۹]، محقق اردبيلى[۲۰]، صاحب معالم[۲۱]، مجلسى اول[۲۲]، شيخ حر جبل عاملى[۲۳]، سيد صالح عاملى[۲۴]، وحيد بهبهانى[۲۵]، شيخ مرتضى انصارى[۲۶]، صاحب جواهر[۲۷]، ملا محمد اشرفى[۲۸]، آقا نجفى اصفهانى[۲۹]، ميرزاى شيرازى[۳۰]، سيد محمد فشاركى[۳۱]، شيخ عبدالكريم حائرى [۳۲]و آقاى بروجردى[۳۳] اشاره كرد.

در جريان ملاقات سيد بحرالعلوم چنين آمده است كه روزى ايشان وارد حرم اميرالمؤمنين(ع) شده و شروع به خواند اين بيت مى‌كند كه «چه خوش است صوت قرآن زتو دلربا شنيدن...» و هنگامى كه سبب آن از سيد سؤال مى‌شود، در جواب مى‌فرمايند: چون وارد حرم شدم، حضرت حجت(عج) را ديدم كه تلاوت قرآن مى‌فرمود و چون صداى ايشان را شنيدم، آن بيت را خواندم و چون وارد حرم شدم، قرائت را ترك فرموده و از حرم بيرون رفتند[۳۴].

در پايان مى‌توان چنين ادعا كرد كه مطالعه كتاب، رشته انس و الفت با امام زمان(عج) را مستحكم‌تر نموده و گواه صادقى بر اين مدعاست كه: شيعه به حال خود رها نشده و صاحب و ارباب دارد[۳۵].

وضعيت كتاب

كتاب براى اولين بار در سال 1366ش به چاپ رسيده و ترجمه عربى آن با نام «رعايه الامام المهدى(عج) للمراجع و العلماء الاعلام» در سال 1414ق در لبنان منتشر گرديد.

فهرست مطالب در ابتداى كتاب آمده است.

پاورقى‌ها به ذكر منابع و توضيح برخى كلمات متن پرداخته است.

پانويس


منابع مقاله

  1. مقدمه و متن كتاب.
  2. پارسا با مشاركت بنياد فرهنگى حضرت مهدى موعود(عج) و انتشارات مسجد جمكران، (1388)، «امام مهدى(عج) در آينه قلم كارنامه منابع پيرامون امام مهدى عليه‌السلام و مهدویت»، قم، مؤسسه اطلاع رسانى اسلامى مرجع، ج2 ص991.


وابسته‌ها