احمدیه، عبدالله
| نام | احمدیه، عبدالله |
|---|---|
| نام‌های دیگر | احمدیه بندار، عبدالله |
| نام پدر | |
| متولد | 1265 ش |
| محل تولد | |
| رحلت | 1338 ش |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE3005AUTHORCODE |
عبدالله خان احمديه پاك نهاد در سال 1265ش در شهر آمل بدنيا آمد.
پدر وى، ميرزا محمدحسن بيك بن دار از سران و محترمين طايفه بن دار، يكى از طوايف دلارستاق، تيراندازى دلاور و سربازى شجاع و عارفى فروتن بود.
تحصیلات
عبدالله خان دوران كودكى و نوجوانيش را در آمل گذراند و آغازينه‌هاى دانش‌آموزى را به روال آيين آن دوران در مكتب متداول زمان سپرى كرد. هنگامى كه امير مكرم، حاكم مازندران، صحت الملك را براى تربيت و آموزش فرزندش به آمل دعوت كرد تا ديرگاهى در آن ديار اقامت گزيند، امير مكرم كه تيزهوشى عبدالله را در فراگيرى دروس شنيده بود، پشنهاد كرد تا صحت الملك او را نيز آموزش دهد. پيشرفت تحصيلى و فراست اين نوجوان چنان استاد را فريفته ساخت كه به هنگام بازگشت به تهران، با اجازه و الدينش او را با خود برد تا در دارالفنون تحصيل كند.
وى تحصيلات مقدماتى را بر روال آيين آن دوران در مكاتب زمانه در آمل سپرى كرد و تحصيلات متوسط خود را در دارالفنون تهران به پايان برد و براى ادامه تحصيل به مدرسه طب دارالفنون رفت. در آن دوران در مدرسه طب دارالفنون كه در حكم دانشكده پزشكى امروز بود، به تحصيل پرداخت. وى سال‌هاى تحصيل را سپرى كرد و در سال 1294ش مدرك ديپلم دكتراى خويش را دريافت كرد و سپس به كارورزى در بيمارستان پرداخت. بيمارستان نظامى احمديه نخستين طبابت‌گاه او به‌شمار مى‌آيد. از اين رو به خدمت ارتش نيز در آمد و به درجه سرگردى (ماژورى) نايل شد. چندى نگذشت كه از ارتش خارج شد و به مسافرت‌ها و ماموريت‌هاى ادارى روى آورد. سپس به تدريس تاريخ طبيعى پزشكى، انگل‌شناسى و زيست‌شناسى در مدرسه طب پرداخت و موفقيت‌هاى علمى بسيارى كسب كرد.
مرحوم صحت الملك مربى دوران ابتدايى او بود و در دوران دانشجويى ايشان از اساتيدى ايرانى چون دكتر حكيم اعظم و دكتر اميراعلم و اساتيد فرانسوى چون پروفسور گاله، گاشه، مولر و ژرژ بهره جسته بود.
آثار
تأليفات وى عبارتند از:
- با طبيعت بر بالين بيمار.
- درمان روماتيسم، نقرس و سياتيك.
- راز درمان.
- طبيب خادم طبيعت است.
وفات
وى در روز دوشنبه چهارم مرداد ماه 1338ش در تهران در گذشت. آنچه در آخرين لحظات زندگى در كنار خود داشت، قلم، دوات و تعدادى از دفترچه‌هاى شرح‌حال بيمارانش بود. مزار وى در مقبره امامزاده عبدالله است.