الأربعون حديثاً عن أربعين شيخاً من أربعين صحابياً في فضائل الإمام أميرالمؤمنين عليه‌السلام (رازی)

    از ویکی‌نور
    الأربعون حديثاً عن أربعين شيخاً من أربعين صحابياً في فضائل الإمام أميرالمؤمنين عليه‌السلام (رازي)
    الأربعون حديثاً عن أربعين شيخاً من أربعين صحابياً في فضائل الإمام أميرالمؤمنين عليه‌السلام (رازی)
    پدیدآورانمدرسه الامام المهدی علیه‌السلام (محقق) منتجب‎‌الدین، علی بن عبیدالله (نویسنده)
    ناشرمؤسسة الإمام المهدي علیه‌السلام
    مکان نشرقم - ایران
    سال نشر1367 ش
    چاپ1
    موضوعاحادیث شیعه - قرن 6ق.

    علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - احادیث

    علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - فضایل - احادیث
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏BP‎‏ ‎‏37‎‏/‎‏4‎‏ ‎‏/‎‏م‎‏8‎‏الف‎‏4

    الأربعون حديثاً عن أربعين شيخاً من أربعين صحابياً في فضائل الإمام أميرالمؤمنين عليه‌السلام، اثر شيخ منتجب‌الدين على بن عبيدالله بن بابويه رازى، از علماى قرن ششم است كه چهل حديث در فضيلت اميرالمؤمنين و 14 داستان در فضيلت ايشان نقل كرده است.

    ساختار

    در مقدمه كتاب به معرفى مؤلف، كتاب حاضر و جريان چهل حديث پرداخته و از نسخ كتاب و تحقيق در آن سخن گفته است. در ابتدا چهل حديث با اسناد كامل نقل كرده و در ادامه 14 داستان در فضيلت اميرالمؤمنين نقل شده است.

    گزارش محتوا

    تعداد مؤلفاتى كه برای نايل شدن به ثواب‌هاى وعده داده شده، رسول خدا به جمع‌آورى چهل حديث پرداخته‌اند، بسيار است.

    اما در این ميان برخى طرحى نو در انداخته و شيوه‌اى جديد در چهل حديث‌نويسى ايجاد كرده‌اند. مؤلف گرانقدر در این كتاب چهل حديث را از چهل نفر از صحابه رسول خدا گرد آورده است كه همگى درباره فضايل اميرالمؤمنين است.

    اولين حديث این مجموعه از ابوبكر، دومين از عمر، سومين از عثمان، چهارمين از اميرالمؤمنين، پنجمين از سعد وقاص و ام‌السلمه و پس از آن از عبدالرحمن بن عوف، عبدالله بن سعد، ابن عباس، امام حسن و امام حسین، فاطمه زهرا، سلمان فارسی و ساير صحابه نقل كرده است.

    وى پس از پایان چهل حديث، چهارده حكايت تاريخى در فضيلت اميرالمؤمنين را نيز ذكر كرده است.

    شيوه نگارش

    تمامى روايات مجموعه با اسناد متصل ذكر شده‌اند و در بسيارى از روايات افزون بر متن حديث كيفيت نقل حديث نيز ذكر شده است كه آن را به صورت قصه‌اى تاريخى در آورده و بر جذابيت كتاب افزوده است.

    مؤلف گرانقدر دو بخش روايات و حكايات را از یکديگر جدا كرده است. ابتدا به ايراد چهل حديث كه هدف اصلى كتاب است، مى‌پردازد و در پایان چهارده حكايت در فضيلت مولا بيان مى‌كند. او حتى در نقل حكايات سند كامل و متصل خويش را به گوينده حكايت نقل مى‌كند.

    اين شيوه حديث نگارى به خوبى بيانگر كثرت اطلاع و گستردگى دانش نویسنده است كه در یک موضوع چهل حديث را از چهل صحابى رسول اكرم(ص) با اسناد متصل بيان مى‌كند. اولين حديث این مجموعه در فضيلت على، فاطمه، حسن و حسین عليهم‌السلام است كه پيامبر(ص) جنگ با آنها را جنگ با خود و صلح و سازش با آنها را صلح و سازش با خود مى‌داند و دوستان آنها را طيب المولد و دشمنان آنان را ناپاک مى‌خواند.

    آخرين روايت از ابى ثابت مولى ابوذر از ام السلمه نقل شده است كه از جدا نشدن على و قرآن خبر مى‌دهد.

    بسيارى از حكايات نقل شده، معجزات و كرامات مولا على(ع) است و اغلب این كرامات پس از شهادت ايشان واقع شده است.

    منابع مقاله

    1. متن و مقدمه كتاب.
    2. كتاب فرهنگ كتب حديثى شيعه اثر سيد‌‎محمود مدنى بجستانى.