فارس‌نامه (تعريب)

    از ویکی‌نور
    ‏فارس‎نامه
    فارس‌نامه (تعريب)
    پدیدآورانابن بلخی (نویسنده) هادي، يوسف (مترجم و محقق)
    عنوان‌های دیگرفارس نامه
    ناشرالدار الثقافية للنشر
    مکان نشرمصر - قاهره
    سال نشرمجلد1: 2001م , 1421ق,
    شابک977-5875-16-1
    موضوعايران - تاريخ - پيش از اسلام

    ايران - شاهان و فرمانروايان

    نثر فارسی - قرن 6ق.
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏‏DSR‎‏ ‎‏140‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏ ‎‏ف‎‏2041
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    فارس‎نامه، اثر ابن ‎بلخی، کتابی است که جزء تاریخ و جغرافیاى محلى عمومى منطقه فارس و مربوط به اوایل قرن ششم هجرى قمرى، محسوب مى‎شود. اصل کتاب به زبان فارسی بوده و توسط یوسف الهادی، به عربی فصیح و سلیس، ترجمه شده است.

    این کتاب، از قدیمی‎ترین کتبى است که اطلاعات جامع و منحصربه‎فردى را درباره فارس، به زبان فارسى و با انشایى سلیس و روان و در شیوه‎اى موجز و دل‎نشین به اهل فضل و ادب عرضه داشته است و از زمان تألیف، به‎عنوان منبعى معتبر در شناخت فارس، مورد قبول و استفاده پژوهشگران و صاحب‎نظران قرار گرفته است. این اثر، از معدود آثارى است که مطالب حشو و زائد ندارد و مشحون از اطلاعات جالب و بدیع اجتماعى، اقتصادى و تاریخى است، ولى بیشتر مبتنى بر مباحث جغرافیایى و فرهنگى است تا تاریخى[۱].

    در مقدمه‎ای که مترجم به ابتدای کتاب افزوده، علاوه بر ارائه توضیحاتی پیرامون مطالب کتاب، به ذکر اطلاعات مختصری که از مؤلف در دست است، پرداخته شده و به مصادر کتاب، اشاره شده است[۲].

    به‎منظور آشنایی با نوع و سبک ترجمه، به قسمت‎هایی از ترجمه و متن اصلی، اشاره می‎شود: «طبقه اول پیشدادیان. گیومرث گل‎شاه، اول ملوک فارس:

    اول پادشاهی است کی ملک جهان، یکسره داشته است و پارسیان گفته‎اند کی دارالملک او اصطخر بوده است و دیگر اصحاب تواریخ گفته‎اند کی مقام او به دباوند بوده است و به قول ایشان بعد از آن، اصطخر بنا کرد و دارالملک ساخت و گبرگان دعوی می‎کنند کی این گیومرث، آدم بوده است – عليه‎السلام - و فرزند او، کی مسلمانان، «شیث بن آدم» خوانند، گبران او را «بیشی بن گیومرث» خوانند»[۳].

    «الطبقة الأولی البيشداديون. كيومرث كل‎شاه: أول ملوك الفرس و هو أول حاكم ملك العالم بأسره. يقول الفرس إن إصطخر كانت عاصمة ملكه، بينما قال بعض المؤرخين إن مقره كان بدماوند و إنه بنی إصطخر في ما بعد و اتخدها مقرا لملكه و يدعي المجوس أن كيومرث هذا هو آدم(ع) و أن ابنه الذي يسميه المجوس شيث بن آدم، يدعونه بيشی بن كيومرث»[۴].

    فهارس کتاب در انتهای آن جای گرفته است که عبارتند از فهارس: مکان‎ها و شهرها؛ پادشاهان؛ اقوام و موضوعات کتاب. در پاورقی‎ها علاوه بر ذکر منابع[۵]، به توضیح برخی از مطالب متن پرداخته شده است[۶].

    پانویس

    منابع مقاله

    1. مقدمه و متن کتاب.
    2. ابن‎ بلخی، «فارس‎نامه ابن ‎بلخی»، بنیاد فارس‎شناسی، شیراز، چاپ اول، 1374.

    وابسته‌ها

    فارسنامه ابن بلخی