عقائد الشيخية: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    (صفحه‌ای تازه حاوی «<div class='wikiInfo'> بندانگشتی|عقائد الشيخية {| class="wikitable aboutBookTable" sty...» ایجاد کرد)
     
    (لینک درون متنی)
    خط ۱: خط ۱:
    <div class='wikiInfo'>
    <div class="wikiInfo">
    [[پرونده:NUR27730J1.jpg|بندانگشتی|عقائد الشيخية]]
    [[پرونده:NUR27730J1.jpg|بندانگشتی|عقائد الشيخية]]
    {| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"
    {| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"
    |+ |
    |+  
    |-
    |-
    ! نام کتاب!! data-type='bookName'|عقائد الشيخية
    ! نام کتاب!! data-type="bookName" |عقائد الشيخية
    |-
    |-
    |نام های دیگر کتاب  
    |نام های دیگر کتاب  
    |data-type='otherBookNames'|
    | data-type="otherBookNames" |
    |-
    |-
    |پدیدآورندگان  
    |پدیدآورندگان  
    |data-type='authors'|[[قزويني، علاء‌الدين ]] (نويسنده)
    | data-type="authors" |[[قزويني، علاء‌الدين ]] (نويسنده)
     


    |-
    |-
    |زبان  
    |زبان  
    |data-type='language'|عربي
    | data-type="language" |عربي
    |-
    |-
    |کد کنگره  
    |کد کنگره  
    |data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏BP‎‏ ‎‏213‎‏ ‎‏/‎‏م‎‏8‎‏ع‎‏7  
    | data-type="congeressCode" style="direction:ltr" |‏BP‎‏ ‎‏213‎‏ ‎‏/‎‏م‎‏8‎‏ع‎‏7  
    |-
    |-
    |موضوع  
    |موضوع  
    |data-type='subject'|شيخيه - دفاعيه‎ها و رديه‎ها  
    | data-type="subject" |شيخيه - دفاعيه‎ها و رديه‎ها  


    شيخيه - عقايد  
    شيخيه - عقايد  
    |-
    |-
    |ناشر  
    |ناشر  
    |data-type='publisher'|دار التوحيد  
    | data-type="publisher" |دار التوحيد  
    |-
    |-
    |مکان نشر  
    |مکان نشر  
    |data-type='publishPlace'|لبنان - بيروت  
    | data-type="publishPlace" |لبنان - بيروت  
    |-
    |-
    ||سال نشر  
    ||سال نشر  
    |ata-type='publishYear'|مجلد1: 2002م , 1423ق ,   
    | ata-type="publishYear" |مجلد1: 2002م , 1423ق ,   
    |-class='articleCode'
    |- class="articleCode"


    |کد اتوماسیون  
    |کد اتوماسیون  
    |data-type='automationCode'|AUTOMATIONCODE27730AUTOMATIONCODE
    | data-type="automationCode" |AUTOMATIONCODE27730AUTOMATIONCODE
    |}
    |}
    </div>
    </div>
    '''عقائد الشيخية'''، تألیف علاءالدین قزوینی، کتابی است در رد عقاید غالیان، به‎خصوص رد عقاید فرقه غالی شیخیه که به زبان عربی نوشته شده است.
    '''عقائد الشيخية'''، تألیف [[قزويني، علاء‌الدين|علاءالدین قزوینی]]، کتابی است در رد عقاید غالیان، به‎خصوص رد عقاید فرقه غالی شیخیه که به زبان عربی نوشته شده است.


    بنیان فرقه شیخیه توسط شیخ احمد احسائی (1166-1241ق) نهاده شد. پس از مرگ شیخ احمد احسائی، پیروان او، پیرامون سید کاظم رشتی (1212-1259ق) گرد آمدند و با مرگ سید کاظم رشتی، بر سر جانشینی او اختلاف شد و این فرقه به گروه‎هایی مانند کریم‎خانیه و باقریه تقسیم شد<ref>ر.ک: باقری، علی‎اکبر، ص36</ref>.
    بنیان فرقه شیخیه توسط [[احسائی، احمد بن زین‌الدین|شیخ احمد احسائی]] (1166-1241ق) نهاده شد. پس از مرگ [[احسائی، احمد بن زین‌الدین|شیخ احمد احسائی]]، پیروان او، پیرامون سید کاظم رشتی (1212-1259ق) گرد آمدند و با مرگ سید کاظم رشتی، بر سر جانشینی او اختلاف شد و این فرقه به گروه‎هایی مانند کریم‎خانیه و باقریه تقسیم شد<ref>ر.ک: باقری، علی‎اکبر، ص36</ref>.


    طرف‎داران شیخیه،درعین‎حالی که همواره کوشیده‎اند خود را شیعه امامی معرفی کنند، عقایدی دارند که مشکل بتوان آنها را با عقاید شیعه امامی یکی دانست. شیخیه در عقاید خویش در مواردی چند دچار انحرافاتی شده‎اند. از آن جمله می‎توان به‎ بحث معاد جسمانی و غلو در مورد جایگاه پیامبر(ص) و امامان(ع)، رکن رابع، حیات‎ جسمانی امام عصر(عج) اشاره کرد<ref>ر.ک: همان، ص35</ref>.
    طرف‎داران شیخیه،درعین‎حالی که همواره کوشیده‎اند خود را شیعه امامی معرفی کنند، عقایدی دارند که مشکل بتوان آنها را با عقاید شیعه امامی یکی دانست. شیخیه در عقاید خویش در مواردی چند دچار انحرافاتی شده‎اند. از آن جمله می‎توان به‎ بحث معاد جسمانی و غلو در مورد جایگاه پیامبر(ص) و امامان(ع)، رکن رابع، حیات‎ جسمانی امام عصر(عج) اشاره کرد<ref>ر.ک: همان، ص35</ref>.
    خط ۵۸: خط ۵۷:
    تفویض دارای معانی متعددی است که یکی از آن‎ها به معنای غلو است؛ به این معنا که خداوند برخی از امور اداره جهان را به‎صورت کلی یا بخشی از آن را به پیامبر(ص) و ائمه(ع) واگذار نموده است؛ به‎گونه‎ای که آن بزرگواران عهده‎دار آفرینش موجودات، روزی دادن و مرگ‎ومیر آنان به‎صورت مستقل یا با همکاری و شراکت خدای متعال هستند<ref>ر.ک: همان، ص12</ref>.
    تفویض دارای معانی متعددی است که یکی از آن‎ها به معنای غلو است؛ به این معنا که خداوند برخی از امور اداره جهان را به‎صورت کلی یا بخشی از آن را به پیامبر(ص) و ائمه(ع) واگذار نموده است؛ به‎گونه‎ای که آن بزرگواران عهده‎دار آفرینش موجودات، روزی دادن و مرگ‎ومیر آنان به‎صورت مستقل یا با همکاری و شراکت خدای متعال هستند<ref>ر.ک: همان، ص12</ref>.


    شیخیه و تابعین شیخ احمد احسائی کسانی هستند که به غلو مبتلا شدند و آل‎محمد(ص) را به مقام خدایی رساندند؛ بدین منظور میرزا موسی احقاقی اسکوئی که یکی از شاگردان سید رشتی و از شیوخ شیخیه است، می‎گوید: «من وقتی به‎دقت به اخبار و روایات نگاه می‎کنم، بی‎تردید درمی‎یابم که خداوند بسیاری از امور خود را به آن‎ها تفویض نموده است؛ اموری چون خالقیت، رازقیت، مرگ‎ومیر. وقتی به مردم می‎گویی: میکائیل مسئول ارزاق، عزرائیل مسئول مرگ و جبرئیل عهده‎دار خلق است به‎راحتی این مسئله را می‎پذیرند؛ درصورتی‎که این‎ها همگی خدمت‎گزار و نوکران ائمه(ع) هستند و زمانی که گفته می‎شود: امیرالمؤمنین(ع)، ولی خداوند است؛ اوست که عهده‎دار اموری چون آفرینش، زنده کردن و میراندن موجودات به اذن خداوند است، به آسمان می‎پرند و پا به زمین می‎کوبند؛ به‎گونه‎ای که فکر می‎کنی عقلشان پریشان و زایل شده است...»<ref>ر.ک: همان، ص15-16</ref>.
    شیخیه و تابعین [[احسائی، احمد بن زین‌الدین|شیخ احمد احسائی]] کسانی هستند که به غلو مبتلا شدند و آل‎محمد(ص) را به مقام خدایی رساندند؛ بدین منظور میرزا موسی احقاقی اسکوئی که یکی از شاگردان سید رشتی و از شیوخ شیخیه است، می‎گوید: «من وقتی به‎دقت به اخبار و روایات نگاه می‎کنم، بی‎تردید درمی‎یابم که خداوند بسیاری از امور خود را به آن‎ها تفویض نموده است؛ اموری چون خالقیت، رازقیت، مرگ‎ومیر. وقتی به مردم می‎گویی: میکائیل مسئول ارزاق، عزرائیل مسئول مرگ و جبرئیل عهده‎دار خلق است به‎راحتی این مسئله را می‎پذیرند؛ درصورتی‎که این‎ها همگی خدمت‎گزار و نوکران ائمه(ع) هستند و زمانی که گفته می‎شود: [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]]، ولی خداوند است؛ اوست که عهده‎دار اموری چون آفرینش، زنده کردن و میراندن موجودات به اذن خداوند است، به آسمان می‎پرند و پا به زمین می‎کوبند؛ به‎گونه‎ای که فکر می‎کنی عقلشان پریشان و زایل شده است...»<ref>ر.ک: همان، ص15-16</ref>.


    نویسنده می‎نویسد: وقتی به میرزا گفته می‎شود: چگونه جبرئیل، میکائیل و عزرائیل عهده‎دار چنین مسئولیت‎هایی هستند؟ درحالی‎که خداوند خود در آیه چهلم از سوره روم می‎فرماید: '''اَللّٰهُ اَلَّذِي خَلَقَكمْ ثُمَّ رَزَقَكمْ ثُمَّ يمِيتُكمْ ثُمَّ يحْييكمْ هَلْ مِنْ شُرَكٰائِكمْ مَنْ يفْعَلُ مِنْ ذٰلِكمْ مِنْ شَيءٍ سُبْحٰانَهُ وَ تَعٰالىٰ عَمّٰا يشْرِكونَ''' (خداست که شما را آفرید، آنگاه به شما روزی داد، سپس شما را می‎میراند و پس‎ از آن شما را زنده می‎کند؛ آیا از معبودان شما کسی هست که چیزی از این [کارها] را انجام دهد؟ او منزّه و برتر است از اینکه به او شرک ورزند) و امثال این آیه که خلق و رزق و احیاء و اماته را منحصر به خدا می‎دانند، وی از این آیات روی برمی‎تابد و متمسک به روایات ضعیفی که غالیان در کتب خود نقل کرده‎اند، می‎شود<ref>ر.ک: همان، ص28</ref>.
    نویسنده می‎نویسد: وقتی به میرزا گفته می‎شود: چگونه جبرئیل، میکائیل و عزرائیل عهده‎دار چنین مسئولیت‎هایی هستند؟ درحالی‎که خداوند خود در آیه چهلم از سوره روم می‎فرماید: '''اَللّٰهُ اَلَّذِي خَلَقَكمْ ثُمَّ رَزَقَكمْ ثُمَّ يمِيتُكمْ ثُمَّ يحْييكمْ هَلْ مِنْ شُرَكٰائِكمْ مَنْ يفْعَلُ مِنْ ذٰلِكمْ مِنْ شَيءٍ سُبْحٰانَهُ وَ تَعٰالىٰ عَمّٰا يشْرِكونَ''' (خداست که شما را آفرید، آنگاه به شما روزی داد، سپس شما را می‎میراند و پس‎ از آن شما را زنده می‎کند؛ آیا از معبودان شما کسی هست که چیزی از این [کارها] را انجام دهد؟ او منزّه و برتر است از اینکه به او شرک ورزند) و امثال این آیه که خلق و رزق و احیاء و اماته را منحصر به خدا می‎دانند، وی از این آیات روی برمی‎تابد و متمسک به روایات ضعیفی که غالیان در کتب خود نقل کرده‎اند، می‎شود<ref>ر.ک: همان، ص28</ref>.


    سید کاظم رشتی که دومین شخصیت بعد از احسائی در فرقه شیخیه است، می‎گوید: حضرت علی(ع) خود فرموده: «... أنا ولي الله في أرضه و المفوض إليه أمره و الحاكم في عباده... أنا أحيي و أميت و أنا أخلق و أرزق...» (من ولی و جانشین خداوند در زمینش هستم. من آن‎کسی هستم که خداوند امرش را به من تفویض نموده است. من حاکم در میان بندگانش هستم... من زندگانی می‎بخشم و می‎میرانم. من می‎آفرینم و روزی می‎دهم...» <ref>ر.ک: همان، ص17</ref>. او می‎گوید: این عباراتی که از زبان حضرت علی(ع) صادر شده، صریح در این است که این افعال بر وجه حقیقت به آن حضرت منسوب است، نه بر وجه مجاز، آن‎چنان‎که برخی تصور نموده‎اند<ref>ر.ک: همان، ص21</ref>  
    سید کاظم رشتی که دومین شخصیت بعد از احسائی در فرقه شیخیه است، می‎گوید: [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] خود فرموده: «... أنا ولي الله في أرضه و المفوض إليه أمره و الحاكم في عباده... أنا أحيي و أميت و أنا أخلق و أرزق...» (من ولی و جانشین خداوند در زمینش هستم. من آن‎کسی هستم که خداوند امرش را به من تفویض نموده است. من حاکم در میان بندگانش هستم... من زندگانی می‎بخشم و می‎میرانم. من می‎آفرینم و روزی می‎دهم...» <ref>ر.ک: همان، ص17</ref>. او می‎گوید: این عباراتی که از زبان [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] صادر شده، صریح در این است که این افعال بر وجه حقیقت به آن حضرت منسوب است، نه بر وجه مجاز، آن‎چنان‎که برخی تصور نموده‎اند<ref>ر.ک: همان، ص21</ref>  


    نویسنده بعد از این نظریه شیخیه، به نظر شیعه در این‎باره اشاره نموده است.
    نویسنده بعد از این نظریه شیخیه، به نظر شیعه در این‎باره اشاره نموده است.


    بسیاری از ائمه دیگر نسبت به غلات و مفوضه علمکرد بسیار سخت‎گیرانه داشته؛ به‎گونه‎ای که آنان را در سلک کفار و مشرکین جای داده‎اند. امام صادق(ع) در این‎باره می‎فرماید: ما بنده خدا هستیم. او ما را خلق کرد و برگزید. سوگند به خدا ما هیچ حجتی بر خدا نداریم و هیچ برائتی از ناحیه خدا با ما نیست. ما مى‏میریم و در مقابل خدا برپای داشته شده و مورد سؤال واقع مى‏شویم. کسی که غلات را دوست بدارد، دشمن ماست و کسى که غلات را دشمن بدارد دوست ماست. غلات کافرند و مفوضه مشرکند. لعنت خداوند بر غلات باد<ref>ر.ک: همان، ص36</ref>.
    بسیاری از ائمه دیگر نسبت به غلات و مفوضه علمکرد بسیار سخت‎گیرانه داشته؛ به‎گونه‎ای که آنان را در سلک کفار و مشرکین جای داده‎اند. [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] در این‎باره می‎فرماید: ما بنده خدا هستیم. او ما را خلق کرد و برگزید. سوگند به خدا ما هیچ حجتی بر خدا نداریم و هیچ برائتی از ناحیه خدا با ما نیست. ما مى‏میریم و در مقابل خدا برپای داشته شده و مورد سؤال واقع مى‏شویم. کسی که غلات را دوست بدارد، دشمن ماست و کسى که غلات را دشمن بدارد دوست ماست. غلات کافرند و مفوضه مشرکند. لعنت خداوند بر غلات باد<ref>ر.ک: همان، ص36</ref>.


    شیخیه، در‎ حق‎ رسول‎ خدا و ائمّه اطهار(ع)، بسیار غلو کرده و ایشان را علل اربعه‎ برای‎‎ مخلوقات‎ دانسته‎اند. شیخ احمد احسائی در این‎باره می‎نویسد: علت فاعلیه و مادیه ایشانند... علت‎ صوری نیز ایشانن... و علت غایی هم ایشانند؛ زیرا که همه اشیای عالم به‎خاطر‎ ایشان خلق شده است<ref>ر.ک: همان، ص39؛ باقری، علی‎اکبر، ص47</ref>.
    شیخیه، در‎ حق‎ رسول‎ خدا و ائمّه اطهار(ع)، بسیار غلو کرده و ایشان را علل اربعه‎ برای‎‎ مخلوقات‎ دانسته‎اند. [[احسائی، احمد بن زین‌الدین|شیخ احمد احسائی]] در این‎باره می‎نویسد: علت فاعلیه و مادیه ایشانند... علت‎ صوری نیز ایشانن... و علت غایی هم ایشانند؛ زیرا که همه اشیای عالم به‎خاطر‎ ایشان خلق شده است<ref>ر.ک: همان، ص39؛ باقری، علی‎اکبر، ص47</ref>.


    نویسنده در جواب از مطالب فوق می‎گوید: با مراجعه به قرآن عظیم یقین حاصل می‎شود که فاعل این عالم و خالق و مدبر آن فقط خداوند است. روایات نیز این را تأیید می‎کنند. علاوه بر آن امام صادق(ع) و دیگر ائمه فرموده‎اند: هرکس بگوید که ائمه به امر خداوند می‎آفرینند، یقیناً کافر شده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص45</ref>.
    نویسنده در جواب از مطالب فوق می‎گوید: با مراجعه به قرآن عظیم یقین حاصل می‎شود که فاعل این عالم و خالق و مدبر آن فقط خداوند است. روایات نیز این را تأیید می‎کنند. علاوه بر آن [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] و دیگر ائمه فرموده‎اند: هرکس بگوید که ائمه به امر خداوند می‎آفرینند، یقیناً کافر شده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص45</ref>.


    شیخ احمد احسائی معتقد است آل‎محمد(ص) معانی صفات الهی و وجه‎اللهی هستند که اولیای الهی‎ به آن متوجه می‎شوند؛ بنابراین معنای تسبیح، تحمید، تکبیر و تهلیل، اهل‎بیت(ع) هستند<ref>ر.ک: همان، ص51</ref>. شاگرد او سید رشتی می‎گوید: «الله» به پیامبر و «رحمان» به وصی او اختصاص یافته است. او معتقد است وقتی «یا الله» گفته می‎شود در واقع «یا محمد» گفته شده است و وقتی «یا محمد» گفته می‎شود به معنای «یا الله» است...<ref>ر.ک: همان، ص52</ref>. به‎طور خلاصه آنان معتقدند که جایز نیست برای خداوند لفظ و صفتی باشد؛ بنابراین ضمیر «هاء» در تمام مواضع قرآنی، به پیامبر و ائمه بازمی‎گردد؛ زیرا شأن خداوند بزرگ‎تر از این است که با عبارت یا اشاره‎ای از او تعبیر و به او اشاره شود<ref>ر.ک: همان، ص57</ref>.
    [[احسائی، احمد بن زین‌الدین|شیخ احمد احسائی]] معتقد است آل‎محمد(ص) معانی صفات الهی و وجه‎اللهی هستند که اولیای الهی‎ به آن متوجه می‎شوند؛ بنابراین معنای تسبیح، تحمید، تکبیر و تهلیل، اهل‎بیت(ع) هستند<ref>ر.ک: همان، ص51</ref>. شاگرد او سید رشتی می‎گوید: «الله» به پیامبر و «رحمان» به وصی او اختصاص یافته است. او معتقد است وقتی «یا الله» گفته می‎شود در واقع «یا محمد» گفته شده است و وقتی «یا محمد» گفته می‎شود به معنای «یا الله» است...<ref>ر.ک: همان، ص52</ref>. به‎طور خلاصه آنان معتقدند که جایز نیست برای خداوند لفظ و صفتی باشد؛ بنابراین ضمیر «هاء» در تمام مواضع قرآنی، به پیامبر و ائمه بازمی‎گردد؛ زیرا شأن خداوند بزرگ‎تر از این است که با عبارت یا اشاره‎ای از او تعبیر و به او اشاره شود<ref>ر.ک: همان، ص57</ref>.


    آنان می‎گویند: ملائکه و پیامبران علم خود را از امام علی(ع) آموخته‎اند. این اعتقاد نه‎تنها مخالف ضروریات دین است، بلکه در روایات فریقین نیز آمده که ملائکه علم خود را از خداوند و وصی علمش را از نبی(ص) می‎گیرد<ref>ر.ک: همان، ص58</ref>. خداوند در این‎باره می‎فرماید: '''وَ عَلَّمَ آدَمَ اَلْأَسْمٰاءَ كلَّهٰا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى اَلْمَلاٰئِكةِ فَقٰالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْمٰاءِ هٰؤُلاٰءِ إِنْ كنْتُمْ صٰادِقِينَ قٰالُوا سُبْحٰانَك لاٰ عِلْمَ لَنٰا إِلاّٰ مٰا عَلَّمْتَنٰا إِنَّك أَنْتَ اَلْعَلِيمُ اَلْحَكيمُ''' (بقره: 31-32) (و خدا همه نام‎ها [یِ موجودات] را به آدم آموخت؛ سپس [هویت و حقایق ذات موجودات را] به فرشتگان ارائه کرد و گفت: مرا از نام‎های ایشان خبر دهید، اگر [در ادعای سزاوار بودنتان به جانشینی] راستگویید. گفتند: تو از هر عیب و نقصی منزّهی، ما را دانشی جز آنچه خودت به ما آموخته‎ای نیست، یقیناً تویی که بسیار دانا و حکیمی)<ref>ر.ک: همان، ص61</ref>.
    آنان می‎گویند: ملائکه و پیامبران علم خود را از [[امام على(ع)|امام علی(ع)]] آموخته‎اند. این اعتقاد نه‎تنها مخالف ضروریات دین است، بلکه در روایات فریقین نیز آمده که ملائکه علم خود را از خداوند و وصی علمش را از نبی(ص) می‎گیرد<ref>ر.ک: همان، ص58</ref>. خداوند در این‎باره می‎فرماید: '''وَ عَلَّمَ آدَمَ اَلْأَسْمٰاءَ كلَّهٰا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى اَلْمَلاٰئِكةِ فَقٰالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْمٰاءِ هٰؤُلاٰءِ إِنْ كنْتُمْ صٰادِقِينَ قٰالُوا سُبْحٰانَك لاٰ عِلْمَ لَنٰا إِلاّٰ مٰا عَلَّمْتَنٰا إِنَّك أَنْتَ اَلْعَلِيمُ اَلْحَكيمُ''' (بقره: 31-32) (و خدا همه نام‎ها [یِ موجودات] را به آدم آموخت؛ سپس [هویت و حقایق ذات موجودات را] به فرشتگان ارائه کرد و گفت: مرا از نام‎های ایشان خبر دهید، اگر [در ادعای سزاوار بودنتان به جانشینی] راستگویید. گفتند: تو از هر عیب و نقصی منزّهی، ما را دانشی جز آنچه خودت به ما آموخته‎ای نیست، یقیناً تویی که بسیار دانا و حکیمی)<ref>ر.ک: همان، ص61</ref>.


    یکی دیگر از عقاید فرقه غالی شیخیه این است که آن‎ها می‎گویند: نزول وحی بر پیامبر(ص) با اذن و امر حضرت علی(ع) بوده است. سید رشتی در این‎باره می‎گوید: هیچ‎وقت جبرئیل بر پیامبر(ص) وارد نشد، مگر اینکه از حضرت علی(ع) اجازه گرفت و همواره او به اذن حضرت علی(ع) بر پیامبر وارد می‎شد<ref>همان، ص66</ref>. نویسنده، این عقیده غالیان و عقاید دیگر آنان را درباره پیامبر(ص) و ائمه(ع)، مفصلا نقد می‎کند.
    یکی دیگر از عقاید فرقه غالی شیخیه این است که آن‎ها می‎گویند: نزول وحی بر پیامبر(ص) با اذن و امر [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] بوده است. سید رشتی در این‎باره می‎گوید: هیچ‎وقت جبرئیل بر پیامبر(ص) وارد نشد، مگر اینکه از [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] اجازه گرفت و همواره او به اذن [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] بر پیامبر وارد می‎شد<ref>همان، ص66</ref>. نویسنده، این عقیده غالیان و عقاید دیگر آنان را درباره پیامبر(ص) و ائمه(ع)، مفصلا نقد می‎کند.


    ==وضعیت کتاب==
    ==وضعیت کتاب==

    نسخهٔ ‏۱۴ آوریل ۲۰۱۸، ساعت ۲۱:۲۱

    عقائد الشيخية
    نام کتاب عقائد الشيخية
    نام های دیگر کتاب
    پدیدآورندگان قزويني، علاء‌الدين (نويسنده)
    زبان عربي
    کد کنگره ‏BP‎‏ ‎‏213‎‏ ‎‏/‎‏م‎‏8‎‏ع‎‏7
    موضوع شيخيه - دفاعيه‎ها و رديه‎ها

    شيخيه - عقايد

    ناشر دار التوحيد
    مکان نشر لبنان - بيروت
    سال نشر مجلد1: 2002م , 1423ق ,
    کد اتوماسیون AUTOMATIONCODE27730AUTOMATIONCODE

    عقائد الشيخية، تألیف علاءالدین قزوینی، کتابی است در رد عقاید غالیان، به‎خصوص رد عقاید فرقه غالی شیخیه که به زبان عربی نوشته شده است.

    بنیان فرقه شیخیه توسط شیخ احمد احسائی (1166-1241ق) نهاده شد. پس از مرگ شیخ احمد احسائی، پیروان او، پیرامون سید کاظم رشتی (1212-1259ق) گرد آمدند و با مرگ سید کاظم رشتی، بر سر جانشینی او اختلاف شد و این فرقه به گروه‎هایی مانند کریم‎خانیه و باقریه تقسیم شد[۱].

    طرف‎داران شیخیه،درعین‎حالی که همواره کوشیده‎اند خود را شیعه امامی معرفی کنند، عقایدی دارند که مشکل بتوان آنها را با عقاید شیعه امامی یکی دانست. شیخیه در عقاید خویش در مواردی چند دچار انحرافاتی شده‎اند. از آن جمله می‎توان به‎ بحث معاد جسمانی و غلو در مورد جایگاه پیامبر(ص) و امامان(ع)، رکن رابع، حیات‎ جسمانی امام عصر(عج) اشاره کرد[۲].

    انگیزه تألیف

    نویسنده درباره انگیزه نوشتن کتابش می‎گوید: برخی از برادران ایمانی در شهر خراسان درخواست کردند که کتابی درباره عقاید غالیان و عملکرد ائمه نسبت به آنان را برایشان بنویسم؛ لذا دعوت آنان را اجابت نموده و دست‎ به ‎قلم شدم[۳].

    ساختار

    کتاب با مقدمه‎ای مختصر از مؤلف آغاز شده و به دنبال آن محتویات کتاب در شانزده مسئله مطرح شده است.

    گزارش محتوا

    غلو در لغت به معنای بالا بردن و از حد گذشتن است؛ به‎عبارت‎دیگر، غلو تجاوز کردن از حد و اندازه است و در اصطلاح به معنای بالا بردن چیز یا کسی از جایگاه عبودیت و رساندن او به جایگاه ربوبیت است[۴].

    غلات کسانی هستند که پیامبر(ص) و ائمه(ع) را به مقام خدایی می‎رسانند. اینان کسانی هستند که امیرالمؤمنین علی(ع)، حکم قتل برایشان صادر نمود و ائمه آنان را مسلمان نمی‎دانند[۵].

    تفویض دارای معانی متعددی است که یکی از آن‎ها به معنای غلو است؛ به این معنا که خداوند برخی از امور اداره جهان را به‎صورت کلی یا بخشی از آن را به پیامبر(ص) و ائمه(ع) واگذار نموده است؛ به‎گونه‎ای که آن بزرگواران عهده‎دار آفرینش موجودات، روزی دادن و مرگ‎ومیر آنان به‎صورت مستقل یا با همکاری و شراکت خدای متعال هستند[۶].

    شیخیه و تابعین شیخ احمد احسائی کسانی هستند که به غلو مبتلا شدند و آل‎محمد(ص) را به مقام خدایی رساندند؛ بدین منظور میرزا موسی احقاقی اسکوئی که یکی از شاگردان سید رشتی و از شیوخ شیخیه است، می‎گوید: «من وقتی به‎دقت به اخبار و روایات نگاه می‎کنم، بی‎تردید درمی‎یابم که خداوند بسیاری از امور خود را به آن‎ها تفویض نموده است؛ اموری چون خالقیت، رازقیت، مرگ‎ومیر. وقتی به مردم می‎گویی: میکائیل مسئول ارزاق، عزرائیل مسئول مرگ و جبرئیل عهده‎دار خلق است به‎راحتی این مسئله را می‎پذیرند؛ درصورتی‎که این‎ها همگی خدمت‎گزار و نوکران ائمه(ع) هستند و زمانی که گفته می‎شود: امیرالمؤمنین(ع)، ولی خداوند است؛ اوست که عهده‎دار اموری چون آفرینش، زنده کردن و میراندن موجودات به اذن خداوند است، به آسمان می‎پرند و پا به زمین می‎کوبند؛ به‎گونه‎ای که فکر می‎کنی عقلشان پریشان و زایل شده است...»[۷].

    نویسنده می‎نویسد: وقتی به میرزا گفته می‎شود: چگونه جبرئیل، میکائیل و عزرائیل عهده‎دار چنین مسئولیت‎هایی هستند؟ درحالی‎که خداوند خود در آیه چهلم از سوره روم می‎فرماید: اَللّٰهُ اَلَّذِي خَلَقَكمْ ثُمَّ رَزَقَكمْ ثُمَّ يمِيتُكمْ ثُمَّ يحْييكمْ هَلْ مِنْ شُرَكٰائِكمْ مَنْ يفْعَلُ مِنْ ذٰلِكمْ مِنْ شَيءٍ سُبْحٰانَهُ وَ تَعٰالىٰ عَمّٰا يشْرِكونَ (خداست که شما را آفرید، آنگاه به شما روزی داد، سپس شما را می‎میراند و پس‎ از آن شما را زنده می‎کند؛ آیا از معبودان شما کسی هست که چیزی از این [کارها] را انجام دهد؟ او منزّه و برتر است از اینکه به او شرک ورزند) و امثال این آیه که خلق و رزق و احیاء و اماته را منحصر به خدا می‎دانند، وی از این آیات روی برمی‎تابد و متمسک به روایات ضعیفی که غالیان در کتب خود نقل کرده‎اند، می‎شود[۸].

    سید کاظم رشتی که دومین شخصیت بعد از احسائی در فرقه شیخیه است، می‎گوید: حضرت علی(ع) خود فرموده: «... أنا ولي الله في أرضه و المفوض إليه أمره و الحاكم في عباده... أنا أحيي و أميت و أنا أخلق و أرزق...» (من ولی و جانشین خداوند در زمینش هستم. من آن‎کسی هستم که خداوند امرش را به من تفویض نموده است. من حاکم در میان بندگانش هستم... من زندگانی می‎بخشم و می‎میرانم. من می‎آفرینم و روزی می‎دهم...» [۹]. او می‎گوید: این عباراتی که از زبان حضرت علی(ع) صادر شده، صریح در این است که این افعال بر وجه حقیقت به آن حضرت منسوب است، نه بر وجه مجاز، آن‎چنان‎که برخی تصور نموده‎اند[۱۰]

    نویسنده بعد از این نظریه شیخیه، به نظر شیعه در این‎باره اشاره نموده است.

    بسیاری از ائمه دیگر نسبت به غلات و مفوضه علمکرد بسیار سخت‎گیرانه داشته؛ به‎گونه‎ای که آنان را در سلک کفار و مشرکین جای داده‎اند. امام صادق(ع) در این‎باره می‎فرماید: ما بنده خدا هستیم. او ما را خلق کرد و برگزید. سوگند به خدا ما هیچ حجتی بر خدا نداریم و هیچ برائتی از ناحیه خدا با ما نیست. ما مى‏میریم و در مقابل خدا برپای داشته شده و مورد سؤال واقع مى‏شویم. کسی که غلات را دوست بدارد، دشمن ماست و کسى که غلات را دشمن بدارد دوست ماست. غلات کافرند و مفوضه مشرکند. لعنت خداوند بر غلات باد[۱۱].

    شیخیه، در‎ حق‎ رسول‎ خدا و ائمّه اطهار(ع)، بسیار غلو کرده و ایشان را علل اربعه‎ برای‎‎ مخلوقات‎ دانسته‎اند. شیخ احمد احسائی در این‎باره می‎نویسد: علت فاعلیه و مادیه ایشانند... علت‎ صوری نیز ایشانن... و علت غایی هم ایشانند؛ زیرا که همه اشیای عالم به‎خاطر‎ ایشان خلق شده است[۱۲].

    نویسنده در جواب از مطالب فوق می‎گوید: با مراجعه به قرآن عظیم یقین حاصل می‎شود که فاعل این عالم و خالق و مدبر آن فقط خداوند است. روایات نیز این را تأیید می‎کنند. علاوه بر آن امام صادق(ع) و دیگر ائمه فرموده‎اند: هرکس بگوید که ائمه به امر خداوند می‎آفرینند، یقیناً کافر شده است[۱۳].

    شیخ احمد احسائی معتقد است آل‎محمد(ص) معانی صفات الهی و وجه‎اللهی هستند که اولیای الهی‎ به آن متوجه می‎شوند؛ بنابراین معنای تسبیح، تحمید، تکبیر و تهلیل، اهل‎بیت(ع) هستند[۱۴]. شاگرد او سید رشتی می‎گوید: «الله» به پیامبر و «رحمان» به وصی او اختصاص یافته است. او معتقد است وقتی «یا الله» گفته می‎شود در واقع «یا محمد» گفته شده است و وقتی «یا محمد» گفته می‎شود به معنای «یا الله» است...[۱۵]. به‎طور خلاصه آنان معتقدند که جایز نیست برای خداوند لفظ و صفتی باشد؛ بنابراین ضمیر «هاء» در تمام مواضع قرآنی، به پیامبر و ائمه بازمی‎گردد؛ زیرا شأن خداوند بزرگ‎تر از این است که با عبارت یا اشاره‎ای از او تعبیر و به او اشاره شود[۱۶].

    آنان می‎گویند: ملائکه و پیامبران علم خود را از امام علی(ع) آموخته‎اند. این اعتقاد نه‎تنها مخالف ضروریات دین است، بلکه در روایات فریقین نیز آمده که ملائکه علم خود را از خداوند و وصی علمش را از نبی(ص) می‎گیرد[۱۷]. خداوند در این‎باره می‎فرماید: وَ عَلَّمَ آدَمَ اَلْأَسْمٰاءَ كلَّهٰا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى اَلْمَلاٰئِكةِ فَقٰالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْمٰاءِ هٰؤُلاٰءِ إِنْ كنْتُمْ صٰادِقِينَ قٰالُوا سُبْحٰانَك لاٰ عِلْمَ لَنٰا إِلاّٰ مٰا عَلَّمْتَنٰا إِنَّك أَنْتَ اَلْعَلِيمُ اَلْحَكيمُ (بقره: 31-32) (و خدا همه نام‎ها [یِ موجودات] را به آدم آموخت؛ سپس [هویت و حقایق ذات موجودات را] به فرشتگان ارائه کرد و گفت: مرا از نام‎های ایشان خبر دهید، اگر [در ادعای سزاوار بودنتان به جانشینی] راستگویید. گفتند: تو از هر عیب و نقصی منزّهی، ما را دانشی جز آنچه خودت به ما آموخته‎ای نیست، یقیناً تویی که بسیار دانا و حکیمی)[۱۸].

    یکی دیگر از عقاید فرقه غالی شیخیه این است که آن‎ها می‎گویند: نزول وحی بر پیامبر(ص) با اذن و امر حضرت علی(ع) بوده است. سید رشتی در این‎باره می‎گوید: هیچ‎وقت جبرئیل بر پیامبر(ص) وارد نشد، مگر اینکه از حضرت علی(ع) اجازه گرفت و همواره او به اذن حضرت علی(ع) بر پیامبر وارد می‎شد[۱۹]. نویسنده، این عقیده غالیان و عقاید دیگر آنان را درباره پیامبر(ص) و ائمه(ع)، مفصلا نقد می‎کند.

    وضعیت کتاب

    پاورقی‎ها به ذکر منابع مطالب کتاب و نیز توضیح برخی از ابهامات آن اختصاص یافته است.

    روش نویسنده در پاورقی‎ها چنین است که ابتدا نام نویسنده آن منبع را ذکر کرده و به دنبال آن نام کتاب را آورده است.

    فهرست محتویات در انتهای کتاب ذکر شده است.

    پانویس

    1. ر.ک: باقری، علی‎اکبر، ص36
    2. ر.ک: همان، ص35
    3. ر.ک: مقدمه مؤلف، ص7
    4. ر.ک: متن کتاب، ص9
    5. ر.ک: همان
    6. ر.ک: همان، ص12
    7. ر.ک: همان، ص15-16
    8. ر.ک: همان، ص28
    9. ر.ک: همان، ص17
    10. ر.ک: همان، ص21
    11. ر.ک: همان، ص36
    12. ر.ک: همان، ص39؛ باقری، علی‎اکبر، ص47
    13. ر.ک: متن کتاب، ص45
    14. ر.ک: همان، ص51
    15. ر.ک: همان، ص52
    16. ر.ک: همان، ص57
    17. ر.ک: همان، ص58
    18. ر.ک: همان، ص61
    19. همان، ص66

    منابع مقاله

    1. مقدمه و متن کتاب.
    2. باقری، علی‎اکبر، آرای کلامی شیخیه، مجله معرفت کلامی، زمستان 1389، شماره 4، درج در پایگاه مجلات تخصصی نور (نورمگز)، به آدرس:

    http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/835878

    وابسته‌ها

    پیوندها