الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده اول
ابومحمد مصلح بن عبدالله (۶۰۶ – ۶۹۰ ق)، مشهور به مشرف‌الدین، سعدى شيرازى، نویسنده، شاعر بزررگ ایرانی، با سبک عراقی، مهمترین کتاب‌های او گلستان، بوستان، اول اردیبهشت ماه هر سال بزرگداشت و گرامی‌داشت این استاد سخن فارسی، اختصاص داده شده است.
او در سال 606ق در شيراز زاده شد. پدرش در دستگاه ديوانى اتابك سعد بن زنگى، فرمانرواى فارس شاغل بود.
سعدى هنوز كودك بود كه پدرش در گذشت. در دوران كودكى با علاقه زياد به مكتب مى‌رفت و مقدمات علوم را مى‌آموخت. هنگام نوجوانى به پژوهش، دين و دانش علاقه فراوانى نشان داد. اوضاع نابسامان ايران در پايان دوران سلطان محمد خوارزمشاه و به خصوص حمله سلطان غياث‌الدين، برادر جلال‌الدين خوارزمشاه به شيراز (سال 627ق) سعدى را كه هوايى جز كسب دانش در سر نداشت برآن داشت تا ديار خود را ترك نمايد.
سعدى در حدود 620 يا 623ق از شيراز به مدرسه نظاميه بغداد رفت و در آنجا از آموزه‌هاى امام محمد غزالى بيشترين تأثير را پذيرفت (سعدى در گلستان غزالى را «امام مرشد» مى‌نامد). غير از نظاميه، سعدى در مجلس درس استادان ديگرى از قبيل شهاب‌الدين عمر سهروردى نيز حضور يافت و در عرفان از او تأثير گرفت. اين شهاب‌الدين عمر سهروردى را نبايد با شيخ اشراق، يحيى سهروردى، اشتباه گرفت. معلم احتمالى ديگر وى در بغداد ابوالفرج بن جوزى بوده است كه در هويت اصلى وى بين پژوهندگان، از جمله بين محمد قزوينى و محيط طباطبايى اختلاف وجود دارد.