ابوالشیخ، عبدالله بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'الفوائد' به 'الفوائد (ابوشیخ اصفهانی)') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| data-type="authorWritings" |[[الفوائد | | data-type="authorWritings" |[[الفوائد]] | ||
الأمثال في الحديث النبوي | الأمثال في الحديث النبوي | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
{{کاربردهای دیگر|ابن حبان (ابهام زدایی)}} | {{کاربردهای دیگر|ابن حبان (ابهام زدایی)}} | ||
'''ابوالشيخ اصفهانى، ابومحمد عبدالله بن محمد بن جعفر بن حيان'''، (274 - آخر محرم 369ق / 887 - 27 اوت 979م)، محدث و مورخ نامى از اعلام اصفهان است. وى را با انتساب به جدش، حيانى نيز خوانده‌اند. برخى او را ابن حبان نيز خوانده‌اند. | '''ابوالشيخ اصفهانى، ابومحمد عبدالله بن محمد بن جعفر بن حيان'''، (274 - آخر محرم 369ق / 887 - 27 اوت 979م)، محدث و مورخ نامى از اعلام اصفهان است. وى را با انتساب به جدش، حيانى نيز خوانده‌اند. برخى او را ابن حبان نيز خوانده‌اند. | ||
| خط ۵۸: | خط ۵۵: | ||
== مشایخ == | == مشایخ == | ||
وى نزد مشايخ بسيارى به | وى نزد مشايخ بسيارى به فراگیرى دانش پرداخت. او در طبقه 10 و 11 طبقات المحدثين، شمار بسيارى از مشايخ نام‌آور خود را چون ابوالقاسم بغوى، [[ابن ابی‌حاتم، عبدالرحمن بن محمد|ابن ابى‌حاتم رازى]]، ابوبكر جعفر بن محمد فريابى، ابویعلى موصلى، ابوبكر بزّاز، محمد بن يحيى ابن منده و ابوالحسن ابن شنبو را برشمرده است. | ||
در میان شاگردان و راویان ابوالشيخ نيز افراد مشهورى به چشم مى خورند، از جمله [[ابونعیم، احمد بن عبدالله|ابونعيم اصفهانى]]، ابوسعد مالينى، محمد بن اسحاق ابن منده، ابن مردویه و نيز نواده‌اش محمد بن عبدالرزاق بن ابى‌الشيخ. | در میان شاگردان و راویان ابوالشيخ نيز افراد مشهورى به چشم مى خورند، از جمله [[ابونعیم، احمد بن عبدالله|ابونعيم اصفهانى]]، ابوسعد مالينى، محمد بن اسحاق ابن منده، ابن مردویه و نيز نواده‌اش محمد بن عبدالرزاق بن ابى‌الشيخ. | ||
| خط ۷۶: | خط ۷۳: | ||
... | ... | ||
وى داراى تفسيرى بوده كه مورد استفاده كسانى چون [[سيوطى]] در «[[الدر المنثور في التفسير بالمأثور|الدر المنثور]]» قرار گرفته و ظاهراً مفقود شده است.<ref>سلماسی، مهدی، | وى داراى تفسيرى بوده كه مورد استفاده كسانى چون [[سيوطى]] در «[[الدر المنثور في التفسير بالمأثور|الدر المنثور]]» قرار گرفته و ظاهراً مفقود شده است.<ref>سلماسی، مهدی، ج5، ص 601</ref> | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۸۸: | خط ۸۵: | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[الفوائد | [[الفوائد]] | ||
[[الأمثال في الحديث النبوي]] | [[الأمثال في الحديث النبوي صلی‌الله‌علیه‌وسلم]] | ||
[[أخلاق النبي و آدابه]] | [[أخلاق النبي و آدابه]] | ||
[[اخلاق النبي و آدابه]] | |||
[[طبقات المحدثین بأصبهان و الواردین علیها]] | [[طبقات المحدثین بأصبهان و الواردین علیها]] | ||
| خط ۱۰۳: | خط ۱۰۲: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۲
| نام | ابوالشیخ، عبدالله بن محمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | ابن ح‍ی‍ان، ابومحمد عبدالله بن محمد
ابن حبان، عبدالله بن محمد ابن ح‍ی‍ان الاص‍ب‍ه‍ان‍ی اب‍و ال‍ش‍ی‍خ، ابومحمد عبدالله بن محمد اب‍و ال‍ش‍ی‍خ الانصاری ابوالشیخ اصفهانی |
| نام پدر | محمد |
| متولد | 274ق |
| محل تولد | اصفهان |
| رحلت | 369 ق |
| اساتید | ابن ابى‌حاتم رازى
ابوالقاسم بغوى ابوبكر جعفر بن محمد فريابى |
| برخی آثار | الفوائد
الأمثال في الحديث النبوي |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03590AUTHORCODE |
ابوالشيخ اصفهانى، ابومحمد عبدالله بن محمد بن جعفر بن حيان، (274 - آخر محرم 369ق / 887 - 27 اوت 979م)، محدث و مورخ نامى از اعلام اصفهان است. وى را با انتساب به جدش، حيانى نيز خوانده‌اند. برخى او را ابن حبان نيز خوانده‌اند.
ولادت
وی در حدود سال ۲۷۳ق متولّد شد، ابوالشيخ در خاندانى اهل علم و آشنا به حديث تولد و رشد يافت. وى پس از آموزش‌هاى مقدماتى در اصفهان، برای استماع حديث به شهرهاى مختلف بصره، بغداد موصل، مكه و مدينه سفر كرد.
مشایخ
وى نزد مشايخ بسيارى به فراگیرى دانش پرداخت. او در طبقه 10 و 11 طبقات المحدثين، شمار بسيارى از مشايخ نام‌آور خود را چون ابوالقاسم بغوى، ابن ابى‌حاتم رازى، ابوبكر جعفر بن محمد فريابى، ابویعلى موصلى، ابوبكر بزّاز، محمد بن يحيى ابن منده و ابوالحسن ابن شنبو را برشمرده است.
در میان شاگردان و راویان ابوالشيخ نيز افراد مشهورى به چشم مى خورند، از جمله ابونعيم اصفهانى، ابوسعد مالينى، محمد بن اسحاق ابن منده، ابن مردویه و نيز نواده‌اش محمد بن عبدالرزاق بن ابى‌الشيخ.
رجال‌شناسانى چون ابونعيم اصفهانى و سمعانى، وى را ثقه دانسته‌اند. تنها ابواحمد عسال اصفهانى به دليلى كه دانسته نيست، وى را تضعيف كرده است. ابوالشيخ در فقه، تفسير و نيز قرائت تبحر داشت.
وفات
او حدود شصت سال در اصفهان حدیث گفت، و سرانجام در سال ۳۶۹ق در سن ۹۶ سالگی وفات یافته است.
آثار
- اخلاق النبى و آدابه؛
- الامثال في الحديث النبوى؛
- طبقات المحدثين باصبهان و الواردين عليها؛
- ذكر القران؛
- العظمة؛
- الفوائد؛
...
وى داراى تفسيرى بوده كه مورد استفاده كسانى چون سيوطى در «الدر المنثور» قرار گرفته و ظاهراً مفقود شده است.[۱]
پانویس
- ↑ سلماسی، مهدی، ج5، ص 601
منابع مقاله