استرآبادی، محمدجعفر: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - '؛ن' به '؛ ن')
    جز (جایگزینی متن - '؛ب' به '؛ ب')
    خط ۷۳: خط ۷۳:
    الردّ على الصوفية؛
    الردّ على الصوفية؛


    أصل الأصول؛به زبان فارسى
    أصل الأصول؛ به زبان فارسى


    [[البراهين القاطعة في شرح تجريد العقائد الساطعة]]؛
    [[البراهين القاطعة في شرح تجريد العقائد الساطعة]]؛

    نسخهٔ ‏۱۳ فوریهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۲۱:۵۸

    استرآبادی، محمدجعفر بن سیف‌الدین
    نام استرآبادی، محمدجعفر بن سیف‌الدین
    نام‌های دیگر ش‍ری‍ع‍ت‍م‍دار اس‍ت‍رآب‍ادی‌، م‍ح‍م‍دج‍ع‍ف‍ر ب‍ن‌ س‍ی‍ف‌ال‍دی‍ن‌

    ش‍ری‍ع‍ت‍م‍دار، م‍ح‍م‍دج‍ع‍ف‍ر ب‍ن‌ س‍ی‍ف‌ال‍دی‍ن

    نام پدر
    متولد
    محل تولد استرآباد (مازندران)
    رحلت 1263 هـ.ق
    اساتید
    برخی آثار البراهین القاطعة في شرح تجرید العقائد الساطعة

    لب اللباب فی علم الرجال

    کد مؤلف AUTHORCODE1716AUTHORCODE

    شيخ مولى محمّد جعفر بن مولى سيف‌الدين الأسترآبادي، از عالمان قرن دوازدهم هجرى قمرى، در روستاى نوكنده از توابع استرآباد، شهرى ما بين سارى و گرگان در استان مازندران در سال 1198 ه - ق، زاده شد.

    وى با تشويق والد خود به تحصيل علوم مقدماتى در زادگاه خويش پرداخت. پس از چندى متوجه كشور عراق شد و در درس سيد على طباطبايى صاحب رياض المسائل حاضر گشت.

    در همين زمان وى تقريرات درس استاد خويش را در قالب اثرى به نام ملاذ الأوتاد به نگارش درآورد.همچنين با تألیف کتاب شوارع الأنام في شرح القواعد در سى سالگى به سال 1228 ق، مورد تحسين استاد خويش قرار گرفت.

    وى در سال 1231ق، دو سال قبل از مرگ استادش سيد على طباطبايى، در ايام رياست مولى محمدرضا استرآبادى به زادگاه خويش بازگشت اما اقامتش در آنجا به طول نيانجاميد و پس از تألیف کتاب مشكاه الورى در شرح الفيه شهيد اول، در اوائل رياست و زعامت مولى عبدالوهاب قزوينى به قزوين رفت و مورد تكريم و احترام واقع گشت.فتح على شاه قاجار طى سفرى كه به قزوين داشت به فضل و دانش استرآبادى پى برد و از او خواست كه به تهران برود و استرآبادى نيز خواسته او را اجابت نمود.وى در تهران مورد اجلال و بزرگداشت شاه قاجار واقع گشت و با امكاناتى كه به دستور شاه براى وى فراهم شده بود به تدريس و تصنيف و تألیف پرداخت.

    استرآبادى در دفاع از دين و جهاد عليه مخالفان پيش قدم بود و در سال 1241 ه-ق با سيد محمد طباطبايى معروف به سيد مجاهد براى جهاد با قواى متجاوز زوس راهى شد.و چون از جنگ با روس‌ها بازگشت عازم زيارت خانه خدا شد و از طريق نجف بازگشته در كربلا رحل اقامت افكند تا اينكه در سال 1246 ه-ق برخى از خاندان وى به بلاى طاعون از دنيا رفتند و وى پس از دو سال اقامت در كربلا به ايران بازگشت و بعد از اقامت در شهرهاى مختلفى چون کرمانشاه، طهران و استرآباد به زيارت امام رضا عليه‌السلام مشرف شد. پس از بازگشت محمّد شاه قاجاراز نبرد هرات و ديدار وى با استرآبادى از وى براى مراجعت دوباره به تهران دعوت كرد كه مورد قبول استرآبادى قرار گرفت و در تهران مرجعيت دينى را به عهده گرفت.

    استرآبادى سرانجام در سال 1263 هق در تهران دار فانى را وداع گفت و پيكرش بنا به گفته صاحب الذريعه به نجف اشرف منتقل گشت و در مكانى كه خود از پيش معين كرده بود به خاك سپرده شد.

    اساتيد

    آیت‌الله سيد على طباطبايى حائرى، صاحب رياض المسائل

    آیت‌الله وحيد بهبهانى

    سيد مهدى بحر العلوم

    مقدس كاظمى

    محقق قمى و....

    آثار

    از وى آثار گوناگونى در موضوعات مختلفى چون فقه، اصول، كلام و عقائد، فلسفه، تاريخ، علوم قران و حديث، اخلاق، علم نجوم، رجال و درايه و غيره به يادگار مانده كه در اين جا به عناوين برخى از آنها اشاره مى شود:

    مصابيح الأصول؛

    مشارع الأصول؛

    خزائن العلوم؛

    الردّ على الصوفية؛

    أصل الأصول؛ به زبان فارسى

    البراهين القاطعة في شرح تجريد العقائد الساطعة؛

    اصول‌الدين؛

    وصل الفصول؛

    مؤيّد العارفين و مغانم السالكين؛ نسبة الکتاب إلى مؤلّفه


    وابسته‌ها