الإمام القشيري: حياته و تصوفه و ثقافته: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR64804J1.jpg | عنوان =الإمام القشيري: حياته و تصوفه و ثق...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
| شابک =971-241-068-0 | | شابک =971-241-068-0 | ||
| تعداد جلد =1 | | تعداد جلد =1 | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور =64804 | ||
| کتابخوان همراه نور = | | کتابخوان همراه نور = | ||
| کد پدیدآور =05259 | | کد پدیدآور =05259 | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
}} | }} | ||
'''الإمام القشيري، | '''الإمام القشيري، حياته و تصوفه و ثقافته'''، نوشته [[بسیونی، ابراهیم|ابراهیم بسیونی]] است. [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|امام ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری نیشابوری]] (۳۷۶ یا ۳۸۶-۴۶۵ق) از دانشمندان بزرگ، نویسندگان و شاعران صوفیه در قرن پنجم هجری قمری در ایران است که پیشتر، اجداد عرب او در خراسان وطن اختیار کرده بودند. مصنف در این کتاب نگاه تفصیلی به زندگی [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] دارد؛ اینکه او در کجا رشد کرده، چگونه از استاد صوفی‌اش - [[ابوعلی دقاق]] - بهره گرفته، چگونه با [[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|امام‌الحرمین جوینی]] مرتبط شده و به‌همراه وی مذهب کلامی اهل سنت و جماعت را یاری داده است. همچنین از رنج‌هایی که بر او گذشته نیز یاد کرده است. وی در ادامه، اهتمام‌های [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] را در دانش شریعت مانند علم کلام، تفسیر، حدیث و فقه و سپس، تصوف و راه روش او را در تخلق به صوفیگری بررسی کرده است. ضرورت مؤدب شدن به هدایت شیخ طریقت، خرقه‌پوشی، متخلق شدن به اخلاق جوانمردان، عزلت، سماع و در آخر، مقامات طریقت الی الله، موضوعات دیگری هستند که مؤلف به آن‌ها توجه داشته است. همچنین، مباحثی چون ذوق، حب، فنا و نیز بررسی رابطه میان شریعت و حقیقت، مشاهده و عرفان، اوصاف عارفان، ولایت، ذکر و اقسام آن از نگاه [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|امام قشیری]] بررسی شده است<ref>ر.ک: مقدمه غنیمی بر کتاب، ص4</ref>. | ||
آخرین بحث مصنف را عنایت قشیری به شعر پر کرده است. می‌گوید: قشیری از صنعت شعر برای جلب توجه به مکتوباتش | آخرین بحث مصنف را عنایت [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] به شعر پر کرده است. می‌گوید: [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] از صنعت شعر برای جلب توجه به مکتوباتش به‌زیبایی بهره‌گیری کرده است. خواه، خود شعر بگوید و خواه شعر دیگران را به‌کار گرفته باشد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص109</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس== | ||
<references/> | <references /> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
مقدمه و متن کتاب. | |||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۱: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:مقالات مرداد 01 حسینی هاشمی]] | [[رده:مقالات مرداد 01 حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده مرداد 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 شهریور 1401]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۰۸
| الإمام القشيري: حياته و تصوفه و ثقافته | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | بسیونی، ابراهیم (نویسنده) |
| ناشر | مکتبة الآداب |
| مکان نشر | مصر - قاهره |
| سال نشر | 1413ق. = 1992م. |
| چاپ | چاپ یکم |
| شابک | 971-241-068-0 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
الإمام القشيري، حياته و تصوفه و ثقافته، نوشته ابراهیم بسیونی است. امام ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری نیشابوری (۳۷۶ یا ۳۸۶-۴۶۵ق) از دانشمندان بزرگ، نویسندگان و شاعران صوفیه در قرن پنجم هجری قمری در ایران است که پیشتر، اجداد عرب او در خراسان وطن اختیار کرده بودند. مصنف در این کتاب نگاه تفصیلی به زندگی قشیری دارد؛ اینکه او در کجا رشد کرده، چگونه از استاد صوفی‌اش - ابوعلی دقاق - بهره گرفته، چگونه با امام‌الحرمین جوینی مرتبط شده و به‌همراه وی مذهب کلامی اهل سنت و جماعت را یاری داده است. همچنین از رنج‌هایی که بر او گذشته نیز یاد کرده است. وی در ادامه، اهتمام‌های قشیری را در دانش شریعت مانند علم کلام، تفسیر، حدیث و فقه و سپس، تصوف و راه روش او را در تخلق به صوفیگری بررسی کرده است. ضرورت مؤدب شدن به هدایت شیخ طریقت، خرقه‌پوشی، متخلق شدن به اخلاق جوانمردان، عزلت، سماع و در آخر، مقامات طریقت الی الله، موضوعات دیگری هستند که مؤلف به آن‌ها توجه داشته است. همچنین، مباحثی چون ذوق، حب، فنا و نیز بررسی رابطه میان شریعت و حقیقت، مشاهده و عرفان، اوصاف عارفان، ولایت، ذکر و اقسام آن از نگاه امام قشیری بررسی شده است[۱].
آخرین بحث مصنف را عنایت قشیری به شعر پر کرده است. می‌گوید: قشیری از صنعت شعر برای جلب توجه به مکتوباتش به‌زیبایی بهره‌گیری کرده است. خواه، خود شعر بگوید و خواه شعر دیگران را به‌کار گرفته باشد[۲].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.