الإمام علی (عليه‌السلام) في فكر معتزلة بغداد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''الإمام علی (عليه‌السلام) في فكر معتزلة بغداد''' تألیف [[جواد کاظم نصرالله]]؛ کتاب حاضر در پنج فصل به بیان دیدگاه معتزله ی بغداد پیرامون [[امام علی علیه‌السلام]] می‌پردازد.

فصل اول که به تفصیل به بیان نسب امام علی علیه‌السلام می پردازد.

فصل چهار : [[امام علی علیه‌السلام|امام علی]] و نظام الحکم. به شرح و توضیح شیوه های زمامداری، قضاوت، صدور حکم و فرمانروایی آن حضرت می پردازد.  

فصل پنجم: این فصل با عنوان [[امام علی علیه‌السلام|امام علی]] مصدر افکار، به بیان نظریه ی معتزله پیرامون آن حضرت می پردازد.   

معتزله فرقه‌ای کلامی است که ابتدای سده دوم هجری قمری ایجاد شد. این گروه معتقد به اصالت عقل در برابر نقل  هستند. معتزله عقل نظری را بر آموزه‌های وحیانی حاکم می‌دانند. این اصل، ثمراتی در کلّیت نظام فکری و عقاید دینی آنان به همراه داشته و برداشتی ویژه از توحید و عدل الهی به دست داده است و بدین رو، به تأویل آن دسته از متون دینی که به ظاهر، با عقل ناسازگار است، پرداختند. در میان متکلمان اهل سنت، معتزله به متکلمان امامیه نزدیکترند و در برخی اصول اعتقادی مانند توحید و عدل با هم مشترکند. ارتباط نزدیک  شیعیان و معتزله در برخی دوره‌ های تاریخی بیشتر شد تا جایی که به تأثیر و تأثر این دو فرقه از یکدیگر انجامید. برخی از پژوهشگران معاصر و گروهی از نویسندگان قدیم، شیعیان را در علم کلام دنباله رو معتزلیان دانسته اند. از سوی دیگر معتزلیان نیز از شیعیان متأثر شدند و به اندیشه های شیعی نزدیک شده‌اند چنان که گروهی از معتزله به برتری [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] بر دیگر صحابه پیامبر(ص) اعتقاد داشتند هر چند خلافت خلفای پیش از او را بنابر حفظ مصالح اجتماعی صحیح می دانستند. اما با این حال اختلاف نظرهای مهمی بین شیعیان و معتزلیان وجود دارد و مجادلات بسیاری بین علمای شیعی و معتزلی درباره عقاید کلامی در گرفته است. برای نمونه شیعیان در اندیشه‌ی امامت، جایگاه مرتکب گناه کبیره و امر به معروف و نهی از منکر، با معتزلیان اختلاف نظر دارند.

گفته می‌شود نخستین بار فردی معتزلی به نام بشر بن معتمر از بصره به بغداد آمد و با مخالفت با برخی از عقاید معتزلیان بغداد، شاخه ای جدید از اعتزال را در بغداد ایجاد کرد. او به علویان نزدیک بود و از آن پس معتزله ی بغداد تمایلات شیعی بیشتری یافتند به این معنا که [[امام علی علیه‌السلام|امام علی]] را بر عثمان و گاه بر سایر خلفا برتری می دادند. معتزله ی بغداد با شیعیان ارتباط بیشتری داشتند و این دو گروه در این شهر به یکدیگر نزدیک بودند. در پی همین ارتباط بود که مسئله تفضیل [[امام علی علیه‌السلام|امام علی]] بر عثمان یا سایر خلفا از مسائل مطرح نزد معتزلیان شد و بسیاری از معتزلیان بغداد بر گونه‌ای از تفضیل [[امام علی علیه‌السلام]] رای دادند و برخی از آنان بر این تفضیل اصرار داشتند و به تعبیر برخی از منابع «علوی الرای» بودند. به این ترتیب مسئله فضیلت امام علی که ریشه در اندیشه‌ی تشیع داشت به موضوع اساسی نزد معتزلیان بغداد تبدیل شد. کتاب حاضر در راستای این رویداد نوشته شده است.

از زمان آغاز جنبش فرهنگی در دولت اسلامی، عرب شاهد فعالیت قابل توجه در انواع مختلف دانش بوده است.ملت عرب در دوره پیش از اسلام ملت شعر و سخنوری بوده است. سپس دین اسلام با معجزه ی قرآن کریم، چشم انداز اعراب را به چالش کشاند و آنچه توسط پیامبر به ایشان عرضه شد فصیح تر از تمام آن چیزهایی بود که پیش تر از این پیش رو داشتند. از این رو، رویکرد و علاقه به ادبیات بیش از پیش افزایش یافت تا جایی که در آثار برجای مانده پراکنده شد و انواع مختلف زبان، ادبیات، تاریخ، کلام، فقه، سخنرانی‌ها، پیام‌ها و کلمات قصار برای اطلاع رسانی عرب قبل و بعد از اسلام پدید آمد. و کتاب‌هایی به این منظور اختصاص داده شد. قرن چهارم هجری اوج خلاقیت اسلامی عرب در زمینه‌های مختلف دانش است تا جایی که بسیاری از علمای برجسته ی عرب در این سال‌ها پا به عرصه‌ی ظهور گذاشتند. از آن جمله محمد بن حسین معروف به شریف رضی است. کسی که در ادبیات شعر و نثر از نبوغ بالایی برخوردار بود و در چارچوب شعر، دیوانی از خود به یادگار نهاده که هنوز هم مورد توجه محققین است. و اما در باب نثر مجموعه‌ای از تالیفاتی را بر جای گذاشته است که ماهیت بلاغی و لفظی دارند. او با در نظر گرفتن تأثیر کلام پیامبر، و آنچه از آن اقتباس کرده بود کتابی با نام مجازات نبوی ارائه کرد، که در آن اسلوب مجاز و بلاغ تمیز داده شده است. سپس بار دیگر با در نظر گرفتن تأثیر کلام امام علی علیه السلام که در آثار فراوانی از کتاب‌های لغت و ادب و تاریخ درباره‌ی ایشان در دسترس بود، آنچه را که در اوج بلاغت بود، برداشت نمود و آن را در یک کتاب که نهج البلاغه نامید جمع آوری کرد. این یعنی آنچه در نهج البلاغه آمده است مثل و مانندی ندارد چون مشتمل بر خطبه ها، نامه ها و کلمات قصار [[امام علی علیه‌السلام|حضرت امیر علیه‌السلام]] است.

زمانی که نهج البلاغه را در میان خیل عظیمی از دانشمندان و محققین رها می‌کنیم با اقلام متنوعی از شروح و تعلیقات مواجه می‌شویم که از زمان شریف رضی تا کنون نوشته شده است. در بین این شروحات پر حجم ترین آن‌ها شرح [[هاشمی خویی، سید حبیب‌الله|حبیب‌الله هاشمی]] با نام «[[منهاج البراعة في شرح نهج‌البلاغة (راوندی)|منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة]]» است. و کوچکترین آن‌ها شرح صبحی صالح است. در بین این شرح‌ها شرح دیگری است با عنوان شرح ابن ابی الحدید که از مردان معتزلی است. این شرح با دیدگاهی معتزلی به توضیح و تفسیر کلام حضرت می پردازد.<ref> [https://historylib.com/books/2400 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>