۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
التشيّع (نشوؤه - مراحله - مقوّماته) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۸، ساعت ۲۲:۵۴
، ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۸جایگزینی متن - 'براى' به 'برای'
جز (جایگزینی متن - ' | کتابخانۀ دیجیتال نور =' به '| کتابخانۀ دیجیتال نور =') |
جز (جایگزینی متن - 'براى' به 'برای') |
||
| خط ۸۹: | خط ۸۹: | ||
ب)- تجسم عملى تشيّع، كه بعد از وفات رسول اكرم(ص) گروهى از امت اسلامى و بخشى از بزرگان صحابه مانند سلمان، ابوذر، عمار و مقداد راه تعبدبه نصّ امامت و التزام عملى به الگوى امامت [[امام على(ع)|اميرالمؤمنين(ع)]] را در پيش گرفتند. | ب)- تجسم عملى تشيّع، كه بعد از وفات رسول اكرم(ص) گروهى از امت اسلامى و بخشى از بزرگان صحابه مانند سلمان، ابوذر، عمار و مقداد راه تعبدبه نصّ امامت و التزام عملى به الگوى امامت [[امام على(ع)|اميرالمؤمنين(ع)]] را در پيش گرفتند. | ||
ج)- وضوح و استمرار تشيّع، كه در دوران امام باقر(ع) آغاز شد و در عصر [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] - كه زمينه‌ها و شرائط مناسب | ج)- وضوح و استمرار تشيّع، كه در دوران امام باقر(ع) آغاز شد و در عصر [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] - كه زمينه‌ها و شرائط مناسب برای آشكار ساختن علوم و معارف اهل‌بيت(ع) فراهم شد - رشد كرد. | ||
نتيجه دوم: تشيع، نتيجه طبيعى دعوت پيامبر(ص) و تعبيرى اصيل از تجربه اسلامى با همه ويژگى‌هايش در استمرار رشد انقلابى و حركت تغييرى بود و در سايه عينيت يافتن الگوى امامت، خطّ رهبرى اصيل مورد نظر نصوص اسلامى در بين امت مسلمان ريشه‌دار مى‌شود. | نتيجه دوم: تشيع، نتيجه طبيعى دعوت پيامبر(ص) و تعبيرى اصيل از تجربه اسلامى با همه ويژگى‌هايش در استمرار رشد انقلابى و حركت تغييرى بود و در سايه عينيت يافتن الگوى امامت، خطّ رهبرى اصيل مورد نظر نصوص اسلامى در بين امت مسلمان ريشه‌دار مى‌شود. | ||
نتيجه سوم: تشيع در چارچوب عمومى‌اش و در همه مفرداتش وضعيت عينيت‌بخشى به ساختار اسلامى را نمايش مى‌دهد كه امامان اهل‌بيت(ع) | نتيجه سوم: تشيع در چارچوب عمومى‌اش و در همه مفرداتش وضعيت عينيت‌بخشى به ساختار اسلامى را نمايش مى‌دهد كه امامان اهل‌بيت(ع) برای حفظ همان بنيان در امت اسلامى فعاليت كردند؛ با همه ابعاد اعتقادى، روحى، فقهى و سياسى‌اش. | ||
نتيجه چهارم: در پرتو پژوهش‌هاى گذشته مى‌توانيم ارزش تفسير و تحليلى را كه تشيع را پديده‌اى عارضى در جامعه اسلامى مى‌شمارد، با بيان چند نكته معين كنيم: | نتيجه چهارم: در پرتو پژوهش‌هاى گذشته مى‌توانيم ارزش تفسير و تحليلى را كه تشيع را پديده‌اى عارضى در جامعه اسلامى مى‌شمارد، با بيان چند نكته معين كنيم: | ||