الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده اول: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="boxTitle"><big>'''[[ | <div class="boxTitle"><big>'''[[آثار اسلامی مکه و مدینه (ویرایش جدید)|آثار اسلامى مكه و مدينه]]'''</big></div> | ||
[[پرونده: | [[پرونده:NUR34268J1.jpg|بندانگشتی|آثار اسلامی مکه و مدینه (ویرایش جدید)|175px]] | ||
''' | '''آثار اسلامى مكه و مدينه''' (چاپ 1390)، تأليف [[رسول جعفريان]]، از جمله آثارى است كه در راستاى آشنايى زائران با اماكن مقدسه در مركز تحقيقات حج تهيه شده است. | ||
در | متن کتاب با نگاهى به ادبيات حج آغاز شده است. نویسنده در این رابطه چنين مى‌نویسد: «آنچه به‌عنوان حج در فرهنگ و ادبيات اسلامى شناخته مى‌شود، مجموعه‌اى از معارف عظيمى است كه در حوزه‌هاى مختلف علوم دينى و تاريخى و اخلاقى از آن سخن به میان مى‌آيد. دايره این ادبيات، به‌تمام‌معنا گسترده بوده و افزون بر آنكه در حوزه فقه و عرفان در اين‌باره گفته مى‌شود، در عرصه تاريخ و تمدن نيز، بخش قابل توجهى به این امر اختصاص داده شده است». | ||
نویسنده، معتقد است كه تاريخ‌نگاران و جغرافى‌دانان، درباره هيچ شهرى به اندازه مكه و مدينه، مطلب ننوشته‌اند. دليل آن روشن است؛ چراكه همه مى‌دانيم این دو شهر، نزد مسلمانان از قداست برخوردار بوده و ثبت اخبار وضعيّت شهر، تحوّل و چگونگى بناهاى تاريخى - دينى آن، برای مسلمانان اهمیت بسيار دارد. گرچه برخى از این آثار مكتوب كهن، به دلايل مختلف از میان رفته و حتى نسخه‌اى از آنها به دست ما نرسيده است، لیکن، بسيارى از آنها به دست آمده و اخيراً شمارى ديگر در اين‌باره تأليف شده است. از آن جمله است: «أخبار مكّة و ما جاء فيها من الآثار»، از ابوالولید محمد بن عبدالله بن احمد ازرقى؛ «أخبار مكة في قديم الدهر و حديثه»، از ابوعبدالله محمد بن اسحاق فاكهى؛ «العقد الثمین في تاريخ البلد الأمین»، از امام تقى‌الدين محمد بن احمد الحسينى الفاسى (775-832)؛ «إتحاف الورى بأخبار أم‌القرى»، از عمر بن فهد بن محمد (812-885)؛ «غاية المرام بأخبار سلطنة البلد الحرام»، از عزّالدين عبدالعزيز بن عمر بن محمد بن فهد (850-922) و... نویسنده در مورد هریک از این آثار به‌اختصار توضيح داده است. | |||
نویسنده در بخش سوم مطالب کتاب، دليل مركزيت مكه در آثار جغرافيايى قديم را چنين توضيح مى‌دهد: «مرورى بر کتاب‌هاى جغرافيايى مسلمانان، نشان مى‌دهد كه باور آنان این بود كه مكه مركز زمین است. شايد الهام‌بخش آنان در این باور، حديث «دحو الأرض» است كه اشاره به گسترده شدن زمین از كعبه دارد. روز 25 ذى‌قعده به‌عنوان «يوم دحو الأرض»، روزى مقدس كه روزه گرفتن آن هم سخت توصيه شده، شناخته شده است. همین نكته سبب شده است تا آثار جغرافيايى قديم، روى این نظريه؛ يعنى «مكه‌مركزى» تكيه كرده و زمانى كه قصد دارند از جغرافياى عالم سخن بگویند، از مكه شروع كنند» . | |||
در | وى سپس در دو بخش، آثار مكه و مدينه را معرفى مى‌كند. در هر بخش، موقعيت شهر، چاه‌ها، كوه‌ها، بناها، مساجد و ساير آثار مذهبى و تاريخى ذكر شده است. از جمله آثار مكه، محل ولادت [[امام على(ع)|امیرمؤمنان على(ع)]] است: «مشهور چنان است كه محلى كه ديوار كعبه شكافته شده و فاطمه بنت اسد وارد كعبه شده، در سمت ركن يمانى قرار دارد. از آنجايى كه چندين بار پس از آن كعبه بازسازى شده، طبعاً نمى‌توان نشانى از چنان ش[[الکافی|كافى]] به دست آورد».......<div class="mw-ui-button">[[آثار اسلامی مکه و مدینه (ویرایش جدید)|'''ادامه''']]</div> | ||
در | |||
نسخهٔ ۲۵ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۵۵
آثار اسلامى مكه و مدينه (چاپ 1390)، تأليف رسول جعفريان، از جمله آثارى است كه در راستاى آشنايى زائران با اماكن مقدسه در مركز تحقيقات حج تهيه شده است.
متن کتاب با نگاهى به ادبيات حج آغاز شده است. نویسنده در این رابطه چنين مى‌نویسد: «آنچه به‌عنوان حج در فرهنگ و ادبيات اسلامى شناخته مى‌شود، مجموعه‌اى از معارف عظيمى است كه در حوزه‌هاى مختلف علوم دينى و تاريخى و اخلاقى از آن سخن به میان مى‌آيد. دايره این ادبيات، به‌تمام‌معنا گسترده بوده و افزون بر آنكه در حوزه فقه و عرفان در اين‌باره گفته مى‌شود، در عرصه تاريخ و تمدن نيز، بخش قابل توجهى به این امر اختصاص داده شده است».
نویسنده، معتقد است كه تاريخ‌نگاران و جغرافى‌دانان، درباره هيچ شهرى به اندازه مكه و مدينه، مطلب ننوشته‌اند. دليل آن روشن است؛ چراكه همه مى‌دانيم این دو شهر، نزد مسلمانان از قداست برخوردار بوده و ثبت اخبار وضعيّت شهر، تحوّل و چگونگى بناهاى تاريخى - دينى آن، برای مسلمانان اهمیت بسيار دارد. گرچه برخى از این آثار مكتوب كهن، به دلايل مختلف از میان رفته و حتى نسخه‌اى از آنها به دست ما نرسيده است، لیکن، بسيارى از آنها به دست آمده و اخيراً شمارى ديگر در اين‌باره تأليف شده است. از آن جمله است: «أخبار مكّة و ما جاء فيها من الآثار»، از ابوالولید محمد بن عبدالله بن احمد ازرقى؛ «أخبار مكة في قديم الدهر و حديثه»، از ابوعبدالله محمد بن اسحاق فاكهى؛ «العقد الثمین في تاريخ البلد الأمین»، از امام تقى‌الدين محمد بن احمد الحسينى الفاسى (775-832)؛ «إتحاف الورى بأخبار أم‌القرى»، از عمر بن فهد بن محمد (812-885)؛ «غاية المرام بأخبار سلطنة البلد الحرام»، از عزّالدين عبدالعزيز بن عمر بن محمد بن فهد (850-922) و... نویسنده در مورد هریک از این آثار به‌اختصار توضيح داده است.
نویسنده در بخش سوم مطالب کتاب، دليل مركزيت مكه در آثار جغرافيايى قديم را چنين توضيح مى‌دهد: «مرورى بر کتاب‌هاى جغرافيايى مسلمانان، نشان مى‌دهد كه باور آنان این بود كه مكه مركز زمین است. شايد الهام‌بخش آنان در این باور، حديث «دحو الأرض» است كه اشاره به گسترده شدن زمین از كعبه دارد. روز 25 ذى‌قعده به‌عنوان «يوم دحو الأرض»، روزى مقدس كه روزه گرفتن آن هم سخت توصيه شده، شناخته شده است. همین نكته سبب شده است تا آثار جغرافيايى قديم، روى این نظريه؛ يعنى «مكه‌مركزى» تكيه كرده و زمانى كه قصد دارند از جغرافياى عالم سخن بگویند، از مكه شروع كنند» .
وى سپس در دو بخش، آثار مكه و مدينه را معرفى مى‌كند. در هر بخش، موقعيت شهر، چاه‌ها، كوه‌ها، بناها، مساجد و ساير آثار مذهبى و تاريخى ذكر شده است. از جمله آثار مكه، محل ولادت امیرمؤمنان على(ع) است: «مشهور چنان است كه محلى كه ديوار كعبه شكافته شده و فاطمه بنت اسد وارد كعبه شده، در سمت ركن يمانى قرار دارد. از آنجايى كه چندين بار پس از آن كعبه بازسازى شده، طبعاً نمى‌توان نشانى از چنان شكافى به دست آورد».......