الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده اول: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    (۳۰۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    <div class="boxTitle"><big>'''[[حائری یزدی، عبدالکریم|آیت‌الله عبدالکریم حائری یزدی]]'''</big></div>
    [[پرونده:NUR00989.jpg|بی‌قاب|چپ|مطهری، مرتضی|175px]]
    [[پرونده:NUR00176.jpg|بندانگشتی| امام رضا علیه‌السلام|175px]]


    '''عبدالكریم حائرى یزدى''' (1238-1315شفقیه امامی، مرجع تقلید و مؤسس حوزه علمیه قم از سال ۱۳۰۱ تا ۱۳۱۵ش، از مهمترین شاگردان او می‌توان به [[آملی، هاشم|میرزاهاشم آملى]]، [[اراکی، محمدعلی|محمدعلى اراكى]]، [[خمینی، سید روح‌الله|امام خمینى]]، [[موسوی خوانساری، احمد|سیداحمد خوانسارى]]، [[گلپایگانی، محمدرضا|سیدمحمدرضا گلپایگانى]]، [[مرعشی، سید شهاب‌الدین|سیدشهاب‌الدین نجفى مرعشى]] اشاره کرد.
    '''مرتضى مطهرى''' (1298-1358شفقیه، فیلسوف، کلامی، نویسنده، متفکر، استاد، نظریه پرداز، مفسر قرآن، از شاگردان [[بروجردی، سید حسین|آیت‌الله بروجردى]]، [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] و [[طباطبایی، سید محمدحسین|علامه سید محمدحسین طباطبایی]]


    وی در سال 1296 یا 1298ق براى ادامه تحصیل، به همراه مادرش، راهى عراق شد. نخست به كربلا رفت و حدود دو سال زیرنظر [[اردکانی، محمدحسین|فاضل اردكانى]] (عالم بزرگ و رئیس حوزه علمیه كربلا) به تحصیل پرداخت و درسهاى سطوح میانى فقه و اصول را در آنجا آموخت. سپس به توصیه [[اردکانی، محمدحسین|فاضل اردكانى]] كه استعداد او را فراتر از ظرفیت آن زمان حوزه علمیه كربلا یافته بود و با معرفی‌نامه‌اى از جانب او براى [[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|میرزاى بزرگ، محمدحسن شیرازى]]، به سامرا رفت. میرزا او را به‌گرمی‌پذیرفت و از او خواست كه با فرزندش، سیدعلی‌آقا، مباحثه كند.  
    از سال 1341 که نهضت [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینى(ره)]] آغاز گردید، استاد مطهرى به‌طور فعال در کنار امام بود.  


    دوره تحصیل حائرى در سامرا از 1300 تا 1312 یا 1313ق، تأثیر ژرفى در شكل‌گیرى شخصیت علمى او داشت تا جایى كه می‌توان او را از اصحاب مكتب سامرا دانست. در سامرا، او نخست دو تا سه سال درسهاى سطوح عالى فقه و اصول را نزد استادانى چون [[نوری، فضل‌الله|شیخ فضل‌اللّه نورى]]، میرزا ابراهیم محلاتى شیرازى و میرزامهدى شیرازى به اتمام رساند و سپس در درسهاى خارج فقه و اصول [[فشارکی اصفهانی، سید محمد بن امیرقاسم|سیدمحمد فشاركى اصفهانى]] و [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|میرزامحمدتقى شیرازى]]، و مدتى در مجلس درس [[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|میرزا محمدحسن شیرازى]] شركت كرد و از [[نوری، حسین بن محمدتقی|میرزا حسین نورى]] (صاحب [[مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل|مستدرك الوسائل]]) اجازه روایت دریافت كرد.
    پس از تبعید [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینى]] به خارج از کشور، در 13 آبان 1343 مسئولیت استاد مطهرى و یارانش سنگین‌تر شد. در این زمان وى به تألیف کتاب در موضوعات مورد نیاز جامعه و ایراد سخنرانى در دانشگاه‌ها و مساجد مختلف ادامه داد.


    در میان استادان حائرى، نقش [[فشارکی اصفهانی، سید محمد بن امیرقاسم|فشاركى]] بسیار جدّی‌تر و پررنگ‌تر و مدت فراگیرى حائرى از او طولانی‌تر از دیگران بوده، تا جایى كه از بهترین و نزدیك‌ترین شاگردان او به شمار می‌رفته است؛ بنابراین حائرى، به تعبیرى، دست‌پرورده فشاركى بوده است. این استاد و شاگرد چند ماه پس از درگذشت میرزاى بزرگ (1312ق) از سامرا به نجف نقل مكان كردند. حائرى در نجف نیز همواره در درس استادش شركت می‌كرد و در ماههاى آخر عمر فشاركى، از او مراقبت هم می‌كرد. به گزارش شمارى از منابع، حائرى در نجف در زمان حیات فشاركى، در درس [[آخوند خراسانى]] هم شركت می‌كرده است.
    در دوران اقامت [[خمینی، سید روح‌الله|حضرت امام]] در پاریس، سفرى به آنجا نموده و در مورد مسائل مهم انقلاب با ایشان گفتگو کرد و در همین سفر، [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینى]] ایشان را مسئول تشکیل شوراى انقلاب اسلامی‌نمود. هنگام بازگشت [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینى]] به ایران مسئولیت کمیته استقبال از امام را شخصا به عهده گرفت و تا پیروزى انقلاب اسلامى همواره در کنار رهبر انقلاب و مشاورى دلسوز و مورد اعتماد براى ایشان بود.


    اين عالم بزرگوار و فقيه نامدار در شب شنبه 17 ذيقعدۀ سال 1355ق مصادف با 1315ش پس از عمرى خدمات شايان توجه به اسلام و مسلمين به رحمت ايزدى پيوست.<div class="mw-ui-button">[[حائری یزدی، عبدالکریم|'''ادامه''']]</div>
    استاد مطهرى تنها هشتاد روز پس از انقلاب اسلامى در قید حیات بود، تااینکه در سه‌شنبه یازدهم اردیبهشت‌ماه سال 1358 درحالى‌که از یکى از جلسات فکرى - سیاسى بیرون مى‌آمد، با گلوله گروه نادان و جنایت‌کار فرقان که به مغزش اصابت نمود، در تاریکى شب به شهادت رسید و امام و امت اسلام درحالى‌که امیدها به آن بزرگ‌مرد بسته بودند، در ماتمى عظیم فرورفتند.<span id="mp-more">[[مطهری، مرتضی|'''ادامه ...''']]</span>

    نسخهٔ ‏۲۶ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۲

    مطهری، مرتضی

    مرتضى مطهرى (1298-1358ش)، فقیه، فیلسوف، کلامی، نویسنده، متفکر، استاد، نظریه پرداز، مفسر قرآن، از شاگردان آیت‌الله بروجردى، امام خمینی و علامه سید محمدحسین طباطبایی

    از سال 1341 که نهضت امام خمینى(ره) آغاز گردید، استاد مطهرى به‌طور فعال در کنار امام بود.

    پس از تبعید امام خمینى به خارج از کشور، در 13 آبان 1343 مسئولیت استاد مطهرى و یارانش سنگین‌تر شد. در این زمان وى به تألیف کتاب در موضوعات مورد نیاز جامعه و ایراد سخنرانى در دانشگاه‌ها و مساجد مختلف ادامه داد.

    در دوران اقامت حضرت امام در پاریس، سفرى به آنجا نموده و در مورد مسائل مهم انقلاب با ایشان گفتگو کرد و در همین سفر، امام خمینى ایشان را مسئول تشکیل شوراى انقلاب اسلامی‌نمود. هنگام بازگشت امام خمینى به ایران مسئولیت کمیته استقبال از امام را شخصا به عهده گرفت و تا پیروزى انقلاب اسلامى همواره در کنار رهبر انقلاب و مشاورى دلسوز و مورد اعتماد براى ایشان بود.

    استاد مطهرى تنها هشتاد روز پس از انقلاب اسلامى در قید حیات بود، تااینکه در سه‌شنبه یازدهم اردیبهشت‌ماه سال 1358 درحالى‌که از یکى از جلسات فکرى - سیاسى بیرون مى‌آمد، با گلوله گروه نادان و جنایت‌کار فرقان که به مغزش اصابت نمود، در تاریکى شب به شهادت رسید و امام و امت اسلام درحالى‌که امیدها به آن بزرگ‌مرد بسته بودند، در ماتمى عظیم فرورفتند.ادامه ...