الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده اول
محمدتقى بهجت (1294-1388ش)، عالم، فقیه، عارف، از مراجع تقلید شیعه، از شاگردان محمدحسین غروی اصفهانی (مشهور به کمپانی) و سید علی قاضی، از جانب سید علی قاضی لقب فاضل گیلانی گرفته بود.
محمدتقى تحصیلات ابتدایى حوزه را در مکتب‌خانه فومن به پایان رساند و پس از تحصیلات ادبیات عرب در سال 1348ق، هنگامى که تقریباً چهارده سال از عمر شریفش مى‌گذشت، براى تکمیل دروس حوزوى عازم عراق شد.
در سال 1352ق براى ادامه تحصیل به «نجف اشرف» رهسپار شد و سطح عالى علوم حوزه را در محضر آیات عظام همچون حاج شیخ مرتضى طالقانى به پایان رساند و پس از درک محضر آیات عظام آقا ضیاى عراقى و میرزاى نایینى، وارد حوزه درسى آیت‌الله حاج شیخ محمدحسین غروى اصفهانى شد.
افزون بر این ایشان از محضر آیات عظام حاج سید ابوالحسن اصفهانى و حاج شیخ محمدکاظم شیرازى، صاحب حاشیه بر مکاسب و در حوزه علوم عقلى، کتاب «الاشارات و التنبیهات» و «اسفار» را نزد آیت‌الله سید حسین بادکوبه‌اى(ره) فرا گرفت و در زمان شاگردى به تدریس سطوح عالى پرداخت و در تألیف کتاب «سفینه‌البحار» محدث کبیر، حاج شیخ عباس قمى(ره) را یارى کرد.
در زمینه تهذیب نفس در زادگاهش فومن از کودکى محضر عالم بزرگوا «سعیدى» و در کربلا از برخى علماى دیگر بهره برد. ایشان در درس‌هاى اخلاقى آقا سید عبدالغفار در نجف اشرف شرکت جسته و از آن استفاده کرد، تا این‌که در سن هجده سالگى به محضر پرفیض عارف کامل حضرت آیت‌الله سید على آقاى قاضى بار یافت و مورد ملاطفت و عنایات ویژه آن استاد معظّم قرار گرفت. در عنفوان جوانى چنان مراحل عرفان را سپرى کرد که غبطه دیگران را برانگیخت.
در سال 1364ق موافق با 1324ش با قلبى صیقل یافته از معنویت و سینه‌اى مالامال از عشق به حضرت حق و با کوله‌بارى از علم و کمال راهى سرزمین خویش شد و در زادگاهش تشکیل خانواده داد و در حالى که آماده بازگشت به نجف اشرف بود.
حضرت آیت‌الله بهجت در ساعت ۱۴ و ۳۰ دقیقه روز یکشنبه ۲۷ اردیبهشت ۱۳۸۸ در سن ۹4 سالگی به علت ایست قلبی درگذشت. جنازه وی پس از تشییع انبوه مردم و اقامه نماز بر آن توسط آیت‌الله جوادی آملی در حرم حضرت فاطمه معصومه(س) (در مسجد بالاسر) دفن شد.