بهاءالدوله، بهاءالدین بن میرقوام‌الدین: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۱ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۵۹

بهاءالدوله، بهاءالدین بن میرقوام‌الدین

نام	بهاءالدوله، بهاءالدین بن میرقوام‌الدین
نام‎های دیگر	ش‍اه ب‍ه‍اء ال‍دی‍ن‌ رازی‌، ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه‌ ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه‌، ح‍س‍ن ‌ب‍ن م‍ی‍ر ق‍وام ال‍دی‍ن‌ ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه‌، م‍ح‍م‍د ح‍س‍ی‍ن ‌ب‍ن م‍ی‍ر ق‍وام ال‍دی‍ن‌ ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه ح‍ک‍ی‍م م‍ح‍م‍د ع‍ل‍وی‍خ‍ان‌ ن‍ور ب‍خ‍ش‌، ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه ب‍ه‍اء ال‍دی‍ن ب‍ن م‍ی‍ر ق‍وام ال‍دی‍ن‌ نوربخش، حسن بن قاسم
نام پدر	میرقوام‌الدین
متولد	حوالى 860ق
محل تولد	ری
رحلت	در حدود سال 915ق
اساتید	پدرش میرقوام‌الدین
برخی آثار	خلاصة التجارب
کد مؤلف	AUTHORCODE12201AUTHORCODE

بهاءالدوله رازى (ح860-915ق)، پزشک تجربه گرا و پیشگام دانش ایمنی شناسی و جراح مبتکر، عارف ایرانى در قرن نهم و دهم هجرى است. وى نواده سيد محمد نوربخش (795ق - 869ق) بنيان‌گذار طريقه نوربخشيه بود.^[۱]برخى منابع، نام او را محمدحسين نوربخشى، فرزند قوام‌الدين، نوشته‌اند.^[۲]

لقب او را نيز بهاء‌الدين.^[۳]و بهاءالدوله.^[۴]ثبت كرده‌اند و عنوان كامل او در پايان نسخه خطى «خلاصة التجارب» بهاءالدوله پسر شاه قاسم پسر شمس‌الدين محمد نوربخشى آمده است.

شاه قاسم پدر بهاءالدوله علاوه بر مرشدى طريقت خويش، در پزشکى نيز تسلط داشت؛ چنان‌كه بهاءالدوله در «خلاصة التجارب» از وى با عنوان حضرت ياد كرده و درمان‌هایش را متذكر شده است. وى در 927ق، درگذشت.^[۵]شمس‌الدين، برادر بهاءالدوله، نيز گاهى به پزشکى مى‌پرداخت.^[۶]

ولادت

از تاريخ تولد بهاءالدوله اطلاع دقيقى در دست نيست؛ اگرچه با استناد به سال تأليف مهم‌ترين اثر او، «خلاصة التجارب» مى‌توان او را متولد حوالى 860ق دانست، و همان گونه كه از نسبت او پيداست موطنش رى بوده و پدرش نيز در همان جا به دنيا آمده است.^[۷]

از مطالب خواندمير.^[۸]سفرهایى را كه بهاءالدوله در طول زندگى‌اش انجام داده مى‌توان مشخص كرد. خود او نيز در جاهاى مختلف «خلاصة التجارب» از كاشان، نطنز، اصفهان، هرات و استرآباد ياد مى‌كند.

اساتید

از معلمان و استادان بهاءالدوله اطلاعى نداريم، جز اينكه او به بعضى كارهاى درمانى پدرش (رجوع كنيد به «خلاصة التجارب»، باب دوم) اشاره مى‌كند.

بهاءالدوله رازى، روش نيا و پدر خويش را در تصوف دنبال كرد و از مشايخ طريقه نوربخشيه بود. به نوشته خواندمير.^[۹]، وى در اواخر زندگى سلطان حسین بايقرا (842ق - 911ق) به هرات رفت و در خانقاه خواجه افضل‌الدين کرمانى اقامت گزيد و مورد توجه بايقرا بود. پس از مرگ بايقرا، بهاءالدوله به رى بازگشت و سپس به آذربايجان رفت و به شاه اسماعيل صفوى پيوست و پس از دو سه سال اقامت در آنجا، به گفته رازى حَسب اقتضاء قضا مؤاخذه شده، درگذشت.^[۱۰]؛ اين تعبير، ممكن است اشاره به كشته شدن او باشد.

درگذشت بهاءالدوله، با توجه به سال فوت سلطان حسین بايقرا، در حدود سال 915ق اتفاق افتاده است و نوشته الگود.^[۱۱]و نصر.^[۱۲]كه سال 913ق را زمان مرگ او مى‌دانند، صحيح به نظر نمى‌رسد. سال 926ق.^[۱۳]نيز درست نيست.

آثار

مهم‌ترين كتاب بهاءالدوله رازى، «خلاصة التجارب» به فارسی و در پزشکى است كه وى آن را در 907ق در قريه طرشت رى (از محلات كنونى تهران) نوشت.

كتاب ديگر بهاءالدوله رازى، «هدية الخير» نام دارد كه در باب دوم «خلاصة التجارب» از آن ياد كرده است. اين كتاب، روايت و شرح چهل حديث در عرفان و به زبان فارسی است كه آن را به‌صورت هدايت (هداية) الخير.^[۱۴]نيز معرفى كرده‌اند. از اين كتاب نيز نسخه‌هایى در ایران.^[۱۵]و خارج از ایران.^[۱۶]وجود دارد.

پانويس

↑ تاريخ دامپزشکى و پزشکى ایران، ج 2، ص492؛ طرائق الحقائق، ج 3، ص319
↑ طب در دوره صفويه، ص398
↑ تاريخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص274؛ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612
↑ تاريخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص400
↑ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612
↑ طب در دوره صفويه، ص398
↑ طب در دوره صفويه، ص398
↑ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612
↑ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612
↑ هفت اقليم، ج 3، ص43
↑ طب در دوره صفويه، ص398
↑ علم و تمدن در اسلام، ص205
↑ فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 1، ص527
↑ فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487؛ الذريعة الى تصانيف الشيعة، ج 25، ص175
↑ فهرست الفبائى كتب خطى كتابخانه مركزى آستان قدس رضوى، ص610
↑ فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487

منابع مقاله

دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرةالمعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بهاءالدوله رازی»، حسن تاجبخش،ج1، شماره214.

وابسته‌ها

خلاصة التجارب

هدیة الخیر؛ شرح عرفانی احادیث نبوی

[1] تاريخ دامپزشکى و پزشکى ایران، ج 2، ص492؛ طرائق الحقائق، ج 3، ص319

[2] طب در دوره صفويه، ص398

[3] تاريخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص274؛ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612

[4] تاريخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص400

[5] تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612

[6] طب در دوره صفويه، ص398

[7] طب در دوره صفويه، ص398

[8] تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612

[9] تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612

[10] هفت اقليم، ج 3، ص43

[11] طب در دوره صفويه، ص398

[12] علم و تمدن در اسلام، ص205

[13] فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 1، ص527

[14] فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487؛ الذريعة الى تصانيف الشيعة، ج 25، ص175

[15] فهرست الفبائى كتب خطى كتابخانه مركزى آستان قدس رضوى، ص610

[16] فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-<div class='wikiInfo'>
+<div class="wikiInfo">
 [[پرونده:NUR12201.jpg|بندانگشتی|بهاءالدوله، بهاءالدین بن میرقوام‌الدین]]
 {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
 |-
-! نام!! data-type='authorName'|بهاءالدوله، بهاءالدین بن میرقوام‌الدین
+! نام!! data-type="authorName" |بهاءالدوله، بهاءالدین بن میرقوام‌الدین
 |-
 |نام‎های دیگر
-|data-type='authorOtherNames'| ش‍اه‌ ب‍ه‍اء ال‍دی‍ن‌
+| data-type="authorOtherNames" | ش‍اه ب‍ه‍اء ال‍دی‍ن‌
 رازی‌، ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه‌
-ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه‌، ح‍س‍ن ‌ب‍ن‌ م‍ی‍ر ق‍وام ال‍دی‍ن‌
+ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه‌، ح‍س‍ن ‌ب‍ن م‍ی‍ر ق‍وام ال‍دی‍ن‌
-ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه‌، م‍ح‍م‍د ح‍س‍ی‍ن ‌ب‍ن‌ م‍ی‍ر ق‍وام‌ ال‍دی‍ن‌
+ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه‌، م‍ح‍م‍د ح‍س‍ی‍ن ‌ب‍ن م‍ی‍ر ق‍وام ال‍دی‍ن‌
-ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه‌ ح‍ک‍ی‍م‌ م‍ح‍م‍د ع‍ل‍وی‍خ‍ان‌
+ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه ح‍ک‍ی‍م م‍ح‍م‍د ع‍ل‍وی‍خ‍ان‌
-ن‍ور ب‍خ‍ش‌، ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه‌ ب‍ه‍اء ال‍دی‍ن‌ ب‍ن‌ م‍ی‍ر ق‍وام‌ ال‍دی‍ن‌
+ن‍ور ب‍خ‍ش‌، ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه ب‍ه‍اء ال‍دی‍ن ب‍ن م‍ی‍ر ق‍وام ال‍دی‍ن‌
 نوربخش، حسن بن قاسم
 |-
 |نام پدر
-|data-type='authorfatherName'|
+| data-type="authorfatherName" |میرقوام‌الدین
 |-
 |متولد
-|data-type='authorbirthDate'|
+| data-type="authorbirthDate" |حوالى 860ق
 |-
 |محل تولد
-|data-type='authorBirthPlace'|
+| data-type="authorBirthPlace" |ری
 |-
 |رحلت
-|data-type='authorDeathDate'|914 ق
+| data-type="authorDeathDate" |در حدود سال 915ق
 |-
 |اساتید
-|data-type='authorTeachers'|
+| data-type="authorTeachers" |پدرش میرقوام‌الدین
 |-
 |برخی آثار
-|data-type='authorWritings'|[[خلاصة التجارب]]
+| data-type="authorWritings" |[[خلاصة التجارب]]
-|-class='articleCode'
+|- class="articleCode"
 |کد مؤلف
-|data-type='authorCode'|AUTHORCODE12201AUTHORCODE
+| data-type="authorCode" |AUTHORCODE12201AUTHORCODE
 |}
 </div>
-'''بهاءالدوله رازى'''، پزشک و عارف ايرانى در قرن نهم و دهم هجرى است. وى نواده سيد محمد نوربخش (795ق - 869ق) بنيان‌گذار طريقه نوربخشيه بود.<ref>تاريخ دامپزشکى و پزشکى ايران، ج 2، ص492؛ طرائق الحقائق، ج 3، ص319</ref>برخى منابع، نام او را محمدحسين نوربخشى، فرزند قوام‌الدين، نوشته‌اند.<ref>طب در دوره صفويه، ص398</ref>
-لقب او را نيز بهاء‌الدين.<ref>تاريخ نظم و نثر در ايران و در زبان فارسى تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص274؛ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>و بهاءالدوله.<ref>تاريخ نظم و نثر در ايران و در زبان فارسى تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص400</ref>ثبت كرده‌اند و عنوان كامل او در پايان نسخه خطى «خلاصة التجارب» بهاءالدوله پسر شاه قاسم پسر شمس‌الدين محمد نوربخشى آمده است.
+'''بهاءالدوله رازى''' (ح860-915ق)، پزشک تجربه گرا و پیشگام دانش ایمنی شناسی و جراح مبتکر، عارف ایرانى در قرن نهم و دهم هجرى است. وى نواده سيد محمد نوربخش (795ق - 869ق) بنيان‌گذار طريقه نوربخشيه بود.<ref>تاريخ دامپزشکى و پزشکى ایران، ج 2، ص492؛ طرائق الحقائق، ج 3، ص319</ref>برخى منابع، نام او را محمدحسين نوربخشى، فرزند قوام‌الدين، نوشته‌اند.<ref>طب در دوره صفويه، ص398</ref>
-شاه قاسم پدر بهاءالدوله علاوه بر مرشدى طريقت خويش، در پزشکى نيز تسلط داشت؛ چنان‌كه بهاءالدوله در «خلاصة التجارب» از وى با عنوان حضرت ياد كرده و درمان‌هايش را متذكر شده است. وى در 927ق، درگذشت.<ref>تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>شمس‌الدين، برادر بهاءالدوله، نيز گاهى به پزشکى مى‌پرداخت.<ref>طب در دوره صفويه، ص398</ref>
+لقب او را نيز بهاء‌الدين.<ref>تاريخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص274؛ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>و بهاءالدوله.<ref>تاريخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص400</ref>ثبت كرده‌اند و عنوان كامل او در پايان نسخه خطى «خلاصة التجارب» بهاءالدوله پسر شاه قاسم پسر شمس‌الدين محمد نوربخشى آمده است.
+شاه قاسم پدر بهاءالدوله علاوه بر مرشدى طريقت خويش، در پزشکى نيز تسلط داشت؛ چنان‌كه بهاءالدوله در «خلاصة التجارب» از وى با عنوان حضرت ياد كرده و درمان‌هایش را متذكر شده است. وى در 927ق، درگذشت.<ref>تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>شمس‌الدين، برادر بهاءالدوله، نيز گاهى به پزشکى مى‌پرداخت.<ref>طب در دوره صفويه، ص398</ref>
+== ولادت ==
 از تاريخ تولد بهاءالدوله اطلاع دقيقى در دست نيست؛ اگرچه با استناد به سال تأليف مهم‌ترين اثر او، «خلاصة التجارب» مى‌توان او را متولد حوالى 860ق دانست، و همان گونه كه از نسبت او پيداست موطنش رى بوده و پدرش نيز در همان جا به دنيا آمده است.<ref>طب در دوره صفويه، ص398</ref>
-از مطالب [[خواند‌میر، غیاث‌الدین بن همام‌الدین|خواندمير]].<ref>تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>سفرهايى را كه بهاءالدوله در طول زندگى‌اش انجام داده مى‌توان مشخص كرد. خود او نيز در جاهاى مختلف «خلاصة التجارب» از كاشان، نطنز، اصفهان، هرات و استرآباد ياد مى‌كند. از معلمان و استادان بهاءالدوله اطلاعى نداريم، جز اينكه او به بعضى كارهاى درمانى پدرش (رجوع كنيد به «خلاصة التجارب»، باب دوم) اشاره مى‌كند.
+از مطالب [[خواند‌میر، غیاث‌الدین بن همام‌الدین|خواندمير]].<ref>تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>سفرهایى را كه بهاءالدوله در طول زندگى‌اش انجام داده مى‌توان مشخص كرد. خود او نيز در جاهاى مختلف «خلاصة التجارب» از كاشان، نطنز، اصفهان، هرات و استرآباد ياد مى‌كند.
-بهاءالدوله رازى، روش نيا و پدر خويش را در تصوف دنبال كرد و از مشايخ طريقه نوربخشيه بود. به نوشته [[خواند‌میر، غیاث‌الدین بن همام‌الدین|خواندمير]].<ref>تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>، وى در اواخر زندگى سلطان حسين بايقرا (842ق - 911ق) به هرات رفت و در خانقاه خواجه افضل‌الدين کرمانى اقامت گزيد و مورد توجه بايقرا بود. پس از مرگ بايقرا، بهاءالدوله به رى بازگشت و سپس به آذربايجان رفت و به شاه اسماعيل صفوى پيوست و پس از دو سه سال اقامت در آنجا، به گفته رازى حَسب اقتضاء قضا مؤاخذه شده، درگذشت.<ref>هفت اقليم، ج 3، ص43</ref>؛ اين تعبير، ممكن است اشاره به كشته شدن او باشد.
+== اساتید ==
+از معلمان و استادان بهاءالدوله اطلاعى نداريم، جز اينكه او به بعضى كارهاى درمانى پدرش (رجوع كنيد به «خلاصة التجارب»، باب دوم) اشاره مى‌كند.
-درگذشت بهاءالدوله، با توجه به سال فوت سلطان حسين بايقرا، در حدود سال 915ق اتفاق افتاده است و نوشته الگود.<ref>طب در دوره صفويه، ص398</ref>و نصر.<ref>علم و تمدن در اسلام، ص205</ref>كه سال 913ق را زمان مرگ او مى‌دانند، صحيح به نظر نمى‌رسد. سال 926ق.<ref>فهرست نسخه‌هاى خطى فارسى، ج 1، ص527</ref>نيز درست نيست.
+بهاءالدوله رازى، روش نيا و پدر خويش را در تصوف دنبال كرد و از مشايخ طريقه نوربخشيه بود. به نوشته [[خواند‌میر، غیاث‌الدین بن همام‌الدین|خواندمير]].<ref>تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>، وى در اواخر زندگى سلطان حسین بايقرا (842ق - 911ق) به هرات رفت و در خانقاه خواجه افضل‌الدين کرمانى اقامت گزيد و مورد توجه بايقرا بود. پس از مرگ بايقرا، بهاءالدوله به رى بازگشت و سپس به آذربايجان رفت و به شاه اسماعيل صفوى پيوست و پس از دو سه سال اقامت در آنجا، به گفته رازى حَسب اقتضاء قضا مؤاخذه شده، درگذشت.<ref>هفت اقليم، ج 3، ص43</ref>؛ اين تعبير، ممكن است اشاره به كشته شدن او باشد.
-== تأليفات ==
+درگذشت بهاءالدوله، با توجه به سال فوت سلطان حسین بايقرا، در حدود سال 915ق اتفاق افتاده است و نوشته الگود.<ref>طب در دوره صفويه، ص398</ref>و نصر.<ref>علم و تمدن در اسلام، ص205</ref>كه سال 913ق را زمان مرگ او مى‌دانند، صحيح به نظر نمى‌رسد. سال 926ق.<ref>فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 1، ص527</ref>نيز درست نيست.
+== آثار ==
-مهم‌ترين كتاب بهاءالدوله رازى، «خلاصة التجارب» به فارسى و در پزشکى است كه وى آن را در 907ق در قريه طرشت رى (از محلات كنونى تهران) نوشت.
+مهم‌ترين كتاب بهاءالدوله رازى، «خلاصة التجارب» به فارسی و در پزشکى است كه وى آن را در 907ق در قريه طرشت رى (از محلات كنونى تهران) نوشت.
-كتاب ديگر بهاءالدوله رازى، «هدية الخير» نام دارد كه در باب دوم «خلاصة التجارب» از آن ياد كرده است. اين كتاب، روايت و شرح چهل حديث در عرفان و به زبان فارسى است كه آن را به‌صورت هدايت (هداية) الخير.<ref>فهرست نسخه‌هاى خطى فارسى، ج 2، بخش 1، ص1487؛ الذريعة الى تصانيف الشيعة، ج 25، ص175</ref>نيز معرفى كرده‌اند. از اين كتاب نيز نسخه‌هايى در ايران.<ref>فهرست الفبائى كتب خطى كتابخانه مركزى آستان قدس رضوى، ص610</ref>و خارج از ايران.<ref>فهرست نسخه‌هاى خطى فارسى، ج 2، بخش 1، ص1487</ref>وجود دارد.
+كتاب ديگر بهاءالدوله رازى، «هدية الخير» نام دارد كه در باب دوم «خلاصة التجارب» از آن ياد كرده است. اين كتاب، روايت و شرح چهل حديث در عرفان و به زبان فارسی است كه آن را به‌صورت هدايت (هداية) الخير.<ref>فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487؛ الذريعة الى تصانيف الشيعة، ج 25، ص175</ref>نيز معرفى كرده‌اند. از اين كتاب نيز نسخه‌هایى در ایران.<ref>فهرست الفبائى كتب خطى كتابخانه مركزى آستان قدس رضوى، ص610</ref>و خارج از ایران.<ref>فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487</ref>وجود دارد.
 ==پانويس ==
-<references />
+<references/>
+==منابع مقاله==
+[https://rch.ac.ir/article/Details/12029?%D8%A8%D9%87%D8%A7%D8%A1%D8%A7%D9%84%D8%AF%D9%88%D9%84%D9%87-%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرةالمعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بهاءالدوله رازی»، حسن تاجبخش،ج1، شماره214].
+==وابسته‌ها==
+{{وابسته‌ها}}
-== وابسته‌ها =={{وابسته‌ها}}
 [[خلاصة التجارب]]
+[[هدیة الخیر؛ شرح عرفانی احادیث نبوی]]
 [[رده:زندگی‌نامه]]