نمایش مبدأ برای تهرانی، حسن سعید

<div class='wikiInfo'>
[[پرونده:NUR02596.jpg|بندانگشتی|سعید، حسن]]
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
|-
! نام!! data-type='authorName'|سعید، حسن
|-
|نام‎های دیگر 
|data-type='authorOtherNames'| آی‍ت‌ال‍ل‍ه‌ س‍ع‍ی‍د

س‍ع‍ی‍د ت‍ه‍ران‍ی‌، ح‍س‍ن
|-
|نام پدر 
|data-type='authorfatherName'|
|-
|متولد 
|data-type='authorbirthDate'|1298 ش
|-
|محل تولد
|data-type='authorBirthPlace'|
|-
|رحلت 
|data-type='authorDeathDate'|1374 ش یا 1416 ق
|-
|اساتید
|data-type='authorTeachers'|
|-
|برخی آثار
|data-type='authorWritings'|
|-class='articleCode'
|کد مؤلف 
|data-type='authorCode'|AUTHORCODE2596AUTHORCODE
|}
</div>

'''آيت‌الله حسن سعيد''' به سال 1338ق (1298ش) ديده به جهان گشود. جد وى، ميرزا مسيح مجتهد تهرانى استرآبادى (1193- 1263ق) از جمله فقهاى بزرگ بود كه رهبرى قيام مردم تهران در سال 1244ق برضد سياستمداران روس را به عهده داشت. پدر وى، آيت‌الله حاج ميرزا عبدالله نيز از علماى طراز اول تهران بود.

دوران كودكى و نوجوانى را زير نظر پدرش گذراند. او با توصيه پدر و بر حسب ذوق درونى و استعداد ذاتى، علوم مقدماتى را در حوزه‌هاى علميه تهران آموخت. در سال 1342ق به قم هجرت كرد و در مكتب آيت‌الله حائرى و حاج شيخ ابوالقاسم كبير حاضر شد. آن‌گاه راهى حوزه مقدسه نجف اشرف شد و از محضر علماى اين حوزه نيز بهره برد. اساتيد وى عبارتنداز: آيات عظام [[حکیم، محسن|سيد محسن حكيم]]، [[خویی، ابوالقاسم|سيد ابوالقاسم خويى]] و حسين بن على بن حسين حلى.

در سال 1356ق و پس از رحلت آيت‌الله حائرى، به تهران بازگشت و به اقامه نماز جماعت، تدريس و انجام وظايف دينى، شرعى و اجتماعى پرداخت. با بازگشت به تهران، براى جلوگيرى از تبليغات مسموم كه مغزهاى جوانان را در زمان رژيم طاغوت به سوى خود جلب مى‌كرد، مدرسه‌اى در كنار مسجد بنا كرد كه از سال 1386ق دوره‌هاى تحصيل در آن آغاز شد. او از بهترين مدرسان تهران و قم و اساتيدى چون حاج آقا نقوى و [[سبحانی تبریزی، جعفر|آيت‌الله سبحانى]] دعوت كرد تا طلاب جوان و نيروهاى دانشگاهى را با مبانى اسلام آشنا كنند.

وى با طلاب و دانشجويان چون پدرى دلسوز رفتار مى‌كرد و براى اين‌كه جوانان متوجه نيروى پرقدرت خود گردند، مجله‌اى تحت عنوان «بررسى جوانان درباره مسائل اسلامى» به راه انداخت كه خود جوان‌ها، خصوصا طلاب و دانشجويان، با همكارى برخى اساتيد، به نام خود مقاله تهيه مى‌كردند. متأسفانه در شماره ششم آن كه آيت‌الله [[مطهری، مرتضی|شهيد مطهرى]] نيز مقاله عالمانه‌اى مرقوم داشته بود، مجله توقيف شد و از آن پس انتشار نيافت.

انتشار وسيع و گسترده مسائل اسلامى به صورت نشريات متعدد و به زبان‌هاى مختلف براى كشورهاى آسيايى، آفريقايى، اروپايى و خاور دور، از ديگر فعاليت‌هاى او در جهت ارائه سيماى تشيّع به جهانيان بود كه با استقبال بى‌حدّ روبرو شد.

وى در زمره عالمان سخت‌كوش و دانشوران دردشناسى است كه عمر با بركت خود را وقف تحصيل علم و معرفت، گسترش دين و دفاع از حريم تشيع كرد. او عطش انسان‌هاى تشنه حق را كه در اقصى نقاط عالم بودند، به خوبى درك مى‌كرد. با وجود كسالتى كه چندين سال متوالى دامنگيرش بود، مشكلات جهان اسلام را به خوبى احساس مى‌كرد.

سرانجام پس از عمرى مجاهدت بى‌دريغ در مسير نشر فرهنگ تشيع، در هجده شعبان 1416ق، پس از تحمّل بيمارى، به ديدار معبود شتافت. پيكرش پس از تشييعى شكوهمند در تهران و قم، در مزار شيخان قم (حوالى مقبره [[میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمدحسن|ميرزاى قمى]]) به خاک سپرده شد.

ايشان بيش از چهل كتاب و مقاله در باب معارف اسلامى، قرآن و اهل‌بيت(ع)، به زبان عربى و فارسى نوشته كه فهرست اهم آثار وى به شرح ذيل است:

# الفقه فى تشريعة و تبيينه و استنباطه؛
# دماء ثلاثة (تقريرات بحث [[حلی، حسین|شيخ حسين حلّى]])؛
# اصول فقه (تقريرات بحث [[آيت‌الله خويى]])؛
# الرسول و الشيعة؛
# موسوعة المكاسب؛
# شيعتنا؛
# الرسول يحدثنا؛
# رسالة فى الولاية و لاضرر؛
# محاضرة حول الامام المهدى(عج)؛
# فاطمه دژ شكست‌ناپذير وحى؛
# حسين(ع) از ديدگاه وحى؛
# ترجمه نورالابرار من حكم اميرالمؤمنين(ع).


== وابسته‌ها ==
[[دلیل العروة الوثقی]] 

[[الفقه فی تشریعه و تبیینه و استنباطه مع مقدمه القواعد الاصولیه]] 

[[مهدی(ع) ما راه گشای عالم غیب]] 

[[نهج‌البلاغه]] 

[[الاسلام و مالکیة الاراضی و الانتفاع منها]] 

[[رده:زندگی‌نامه]]