جامع الخلاف و الوفاق بین الإمامية و بین أئمة الحجاز و العراق: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'سبك' به 'سبک ') |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
از صدر اسلام در كنار | از صدر اسلام در كنار سبک هاى مختلف فقهى مثل فقه استدلالى، فقه رساله‌اى، آيات الأحكام و غير آن، فقهى كه به اختلاف بين مذاهب اسلامى نظر داشته و به اصطلاح فقه استدلالى خلافى يا فقه مقارنه‌اى گفته مى‌شد، پديد آمد. | ||
اين | اين سبک در فقه اماميّه با نگارش [[الانتصار]] و الناصريات [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] (م 413 ق) آغاز و با كتاب‌هاى الخلاف [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] (م 460 ق) و غنية النزوع سيد حمزة بن على حسينى (م 580 ق) معروف به [[ابن زهره، حمزه بن علی|ابن زهره]]، و منتهى المطلب [[حلی، حسن بن یوسف|علامۀ حلّى]] (م 676 ق) ادامه يافت. | ||
در اين | در اين سبک از نگارش بيشتر به مباحث مورد اختلاف مذاهب اسلامى پرداخته شده و موارد مورد اتفاق آنها كمتر مورد توجه واقع شده است. | ||
مؤلف كتاب كه مدت‌ها به دنبال كتابى بوده است كه مباحث مورد اتفاق و مورد اختلاف را باهم ذكر كرده باشد پس از پيدا نكردن آن با استفاده از مطالعات و تحقيقات خود در سن هفتاد سالگى به تدوين و تنظيم آنان پرداخته، كه حاصل آن كتاب موجود مى‌باشد. | مؤلف كتاب كه مدت‌ها به دنبال كتابى بوده است كه مباحث مورد اتفاق و مورد اختلاف را باهم ذكر كرده باشد پس از پيدا نكردن آن با استفاده از مطالعات و تحقيقات خود در سن هفتاد سالگى به تدوين و تنظيم آنان پرداخته، كه حاصل آن كتاب موجود مى‌باشد. | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۲: | ||
سبک نگارش آن برگرفته از روش [[ابن زهره، حمزه بن علی|ابن زهره]] در كتاب الغنية است و بسيارى از عبارت‌هاى غنية النزوع همراه با توضيح و اضافاتى از سائر كتاب‌ها و خصوصا كتاب الخلاف [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] در آن مطرح شده است. | |||
سبک صاحب الغنية در استناد مكرر به آيات قرآن كريم و اجماع، قابل مشاهده است كه اين كتاب را از ساير متون فقهى متمايز ساخته است. | |||
وى سعى نموده از طريق آيات قرآن كريم و استناد به گفتار و رفتار پيامبر اسلام و اجماع به اثبات مطالب خود بپردازد و از كتب تفسير، لغت و خصوصا اجماع مذكور در كتب فقهى در اين زمينه استفاده نمايد. | وى سعى نموده از طريق آيات قرآن كريم و استناد به گفتار و رفتار پيامبر اسلام و اجماع به اثبات مطالب خود بپردازد و از كتب تفسير، لغت و خصوصا اجماع مذكور در كتب فقهى در اين زمينه استفاده نمايد. | ||