دعویدار قمی، محمد بن سعد: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه | عنوان = | تصویر = NURN33919.jpg | اندازه تصویر = | توضیح تص...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
}} | }} | ||
ملک الشعراء قاضی رکن الدین محمد بن سعد بن هبةالله بن دعویدار قمی متخلص به داعی شاعر ذواللسانین سده ششم و اوائل سده هفتم هجری که به دو زبان عربی و پارسی استادانه شعر سروده است. | |||
او یکی از معریف خاندان دعویدار قمی بوده، و این خاندان از خاندانهای مشهور شیعه در سده ششم هجری به شمار می رفته است که رجال آن به زهد و دانش معروف و در شهر قم متصدی منصب قضاوت بوده اند. | |||
شاعر در حدود نیمه سده ششم متولد شده و در زادگاه خود قم پرورش یافته و در همان جا منصب قضاوت را عهده دار بوده است. او در وطن خویش شاعری را آغاز کرده و زبان به مدح بزرگان شیعه و حکام و پادشاهان قم و ری و مازندران گشوده است. | |||
در آنجا «عزالدین یحیی» نقیب النقباء و بزرگ شیعیان ری و قم را مدح گفته و آخرالامر دیوان خود را به فرمان او گرد آورده است. در همان هنگام به جز حکام و بزرگان محلی، پادشاه مازندران -حسام الدین اردشیر بن الحسن - و تنی چند از وزرای خلیفه‌ی عباسی الناصرلدین الله را در قصائد خود ستوده است. سرانجام رحل اقامت به تبریز کشیده و در آنجا ساکن شده و خود را به مدح مظفرالدین اوزبک - آخرین اتابک آذربایجان واران - و وزیر او ربیب الدین ابوالقاسم و سایر بزرگان آن مرز و بوم اختصاص داده است. | |||
او بنابر قرائنی تا سال 614ق زنده بوده است، سرگذشت او به نمونه‌ای از شعرش در اکثر تذکره‌ها و مجموعه‌های شعری مندرج است. او با خاقانی و فلکی شروانی و کمال‌الدین اسماعیل و اثیرالدین اومانی و عده‌ای دیگر از شعرا معاصر بوده و با برخی از آنها مکاتبه و دوستی داشته است. | |||
نسخهٔ ۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۰:۵۳
| دعویدار قمی، محمد بن سعد | |
|---|---|
 | |
ملک الشعراء قاضی رکن الدین محمد بن سعد بن هبةالله بن دعویدار قمی متخلص به داعی شاعر ذواللسانین سده ششم و اوائل سده هفتم هجری که به دو زبان عربی و پارسی استادانه شعر سروده است.
او یکی از معریف خاندان دعویدار قمی بوده، و این خاندان از خاندانهای مشهور شیعه در سده ششم هجری به شمار می رفته است که رجال آن به زهد و دانش معروف و در شهر قم متصدی منصب قضاوت بوده اند.
شاعر در حدود نیمه سده ششم متولد شده و در زادگاه خود قم پرورش یافته و در همان جا منصب قضاوت را عهده دار بوده است. او در وطن خویش شاعری را آغاز کرده و زبان به مدح بزرگان شیعه و حکام و پادشاهان قم و ری و مازندران گشوده است.
در آنجا «عزالدین یحیی» نقیب النقباء و بزرگ شیعیان ری و قم را مدح گفته و آخرالامر دیوان خود را به فرمان او گرد آورده است. در همان هنگام به جز حکام و بزرگان محلی، پادشاه مازندران -حسام الدین اردشیر بن الحسن - و تنی چند از وزرای خلیفه‌ی عباسی الناصرلدین الله را در قصائد خود ستوده است. سرانجام رحل اقامت به تبریز کشیده و در آنجا ساکن شده و خود را به مدح مظفرالدین اوزبک - آخرین اتابک آذربایجان واران - و وزیر او ربیب الدین ابوالقاسم و سایر بزرگان آن مرز و بوم اختصاص داده است.
او بنابر قرائنی تا سال 614ق زنده بوده است، سرگذشت او به نمونه‌ای از شعرش در اکثر تذکره‌ها و مجموعه‌های شعری مندرج است. او با خاقانی و فلکی شروانی و کمال‌الدین اسماعیل و اثیرالدین اومانی و عده‌ای دیگر از شعرا معاصر بوده و با برخی از آنها مکاتبه و دوستی داشته است.
پانویس