دیوان فارسی فضلالله نعیمی تبریزی و عمادالدین نسیمی شیروانی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: برگرداندهشده |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[نعیمی تبریزی، | [[نعیمی تبریزی، فضلالله]] (نويسنده) | ||
[[نسیمی، سید عمادالدین]] (نويسنده) | [[نسیمی، سید عمادالدین]] (نويسنده) | ||
[[علییف، رستم ]] ( مصحح) | [[علییف، رستم]] (مصحح) | ||
[[جویا، س.]] ( | [[جویا، س.]] (مقدمهنويس) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان فارسی فضلالله نعیمی تبریزی و عمادالدین نسیمی شیروانی'''، مجموعهای است از اشعار [[نعیمی تبریزی، | '''دیوان فارسی فضلالله نعیمی تبریزی و عمادالدین نسیمی شیروانی'''، مجموعهای است از اشعار [[نعیمی تبریزی، فضلالله|فضلالله نعیمی تبریزی]] (719-773ش)، پایهگذار نهضت حروفیه در مشرقزمین و [[نسیمی، سید عمادالدین|سید علی عمادالدین نسیمی]] (748-837ق)، متخلص به نسیمی، عارف و شاعر شیعی و متفکّر مکتب حروفیه که به اهتمام [[علییف، رستم|رستم علیاف]]، منتشر شده است. | ||
ازآنجاکه پیش از این، دیوان [[نسیمی، سید عمادالدین|عمادالدین نسیمی]]، معرفی گردیده و در نرمافزار مربوطه موجود است، در این نوشتار، به معرفی دیوان نعیمی تبریزی، پرداخته شده است. | ازآنجاکه پیش از این، دیوان [[نسیمی، سید عمادالدین|عمادالدین نسیمی]]، معرفی گردیده و در نرمافزار مربوطه موجود است، در این نوشتار، به معرفی دیوان نعیمی تبریزی، پرداخته شده است. | ||
خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
افزون بر این، شاعر یک غزل و یک رباعی هم به زبان عربی دارد که ساده و روان است. نعیمی در دیوان اشعار، برخلاف «جاوداننامه»، «محبتنامه» و «نومنامه»، از کلمات گرگانی استفاده نکرده است، اما کلمات ترکی و مغولی را به شکل محدودی در آن بهکار برده است؛ مانند «یرغو» در بیت زیر: | افزون بر این، شاعر یک غزل و یک رباعی هم به زبان عربی دارد که ساده و روان است. نعیمی در دیوان اشعار، برخلاف «جاوداننامه»، «محبتنامه» و «نومنامه»، از کلمات گرگانی استفاده نکرده است، اما کلمات ترکی و مغولی را به شکل محدودی در آن بهکار برده است؛ مانند «یرغو» در بیت زیر: | ||
{{شعر}} | |||
چون پشت پای نیستی، بر حکم و بر یرغو زنم | {{ب|''قاضی چه باشد پیش من، مفتی چه داند کیش من''|2=''چون پشت پای نیستی، بر حکم و بر یرغو زنم''<ref>ر.ک: همان</ref>}} | ||
در کنار موارد مذکور، باید اذعان کرد که ترکیبات بدیع در دیوان بسیار نادر است و بهطور کلی، میتوان گفت که [[نعیمی تبریزی، | {{پایان شعر}} | ||
در کنار موارد مذکور، باید اذعان کرد که ترکیبات بدیع در دیوان بسیار نادر است و بهطور کلی، میتوان گفت که [[نعیمی تبریزی، فضلالله|نعیمی]] در حوزه زبان، تحول خاصی ایجاد نکرده و سخنش تقلیدی از ویژگیهای زبانی شاعران عارف پیش از خود است<ref>ر.ک: همان، ص42</ref>. | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
خط ۵۶: | خط ۵۷: | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]] | [[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۱۲
دیوان فارسی فضل الله نعیمی تبریزی و عماد الدین نسیمی شیروانی | |
---|---|
پدیدآوران | نعیمی تبریزی، فضلالله (نويسنده)
نسیمی، سید عمادالدین (نويسنده) علییف، رستم (مصحح) جویا، س. (مقدمهنويس) |
سال نشر | 1350ش |
چاپ | 1 |
موضوع | قرن ۸ شعر فارسی |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | PIR۵۶۴۱/ن۵/د۹۵ |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان فارسی فضلالله نعیمی تبریزی و عمادالدین نسیمی شیروانی، مجموعهای است از اشعار فضلالله نعیمی تبریزی (719-773ش)، پایهگذار نهضت حروفیه در مشرقزمین و سید علی عمادالدین نسیمی (748-837ق)، متخلص به نسیمی، عارف و شاعر شیعی و متفکّر مکتب حروفیه که به اهتمام رستم علیاف، منتشر شده است.
ازآنجاکه پیش از این، دیوان عمادالدین نسیمی، معرفی گردیده و در نرمافزار مربوطه موجود است، در این نوشتار، به معرفی دیوان نعیمی تبریزی، پرداخته شده است.
دیوان نعیمی، زبانی سلیس و روان دارد، بهطوریکه بهندرت الفاظ دشوار در آن یافت میشود. اگر هم دشواری در آن به چشم آید، دلیلش یا گذر زمان است که کلمات مأنوس قرن هشتم قمری را به واژههای غریب و ناآشنا در عصر حاضر بدل ساخته است، یا اندیشههای غامض حروفی شاعر است که فهم شعر را به دانستن اصول فکری این فرقه منوط کرده است[۱].
کلمات عربی در این اثر، به شکلی معتدل بهکار رفته است. کمتر از بیست درصد کلمات دیوان، به این زبان هستند. البته این واژهها، از نمونههای دشوار و مهجور زبان عربی نیستند، بلکه یا از موارد متداول در فارسی هستند، مانند: تجارت، محبت، ناصواب، صورت، اسم، لذت، منزل و...، یا از تعبیرات قرآنی هستند، مانند: کبریا، كن فيكون، قل كفی بالله، لايزال، اسم اعظم، لقای حق تعالی، کلیم، إني أنا الله و... یا از اصطلاحات عرفانی محسوب میشوند، مثل: طریقت، حقیقت، جذبه، عالم وحدت، وجود، تجلی و...[۲].
افزون بر این، شاعر یک غزل و یک رباعی هم به زبان عربی دارد که ساده و روان است. نعیمی در دیوان اشعار، برخلاف «جاوداننامه»، «محبتنامه» و «نومنامه»، از کلمات گرگانی استفاده نکرده است، اما کلمات ترکی و مغولی را به شکل محدودی در آن بهکار برده است؛ مانند «یرغو» در بیت زیر:
قاضی چه باشد پیش من، مفتی چه داند کیش من | چون پشت پای نیستی، بر حکم و بر یرغو زنم[۳] |
در کنار موارد مذکور، باید اذعان کرد که ترکیبات بدیع در دیوان بسیار نادر است و بهطور کلی، میتوان گفت که نعیمی در حوزه زبان، تحول خاصی ایجاد نکرده و سخنش تقلیدی از ویژگیهای زبانی شاعران عارف پیش از خود است[۴].
پانویس
منابع مقاله
درزی محمد، مقدمه «کلیات اشعار فضلالله نعیمی استرآبادی»، تصحیح و تحقیق: محمد درزی، تهران، انتشارات دکتر محمود افشار، 1398.