شهیدی گلپایگانی، محمدباقر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف') |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
|data-type='authorWritings'|[[برنامه سعادت: ترجمه کتاب وصیت عالم ربانی [[ابن طاووس، علی بن موسی|سید بن طاووس]] قدس سره بفرزند خود بنام "کشف المحجه لثمره المهجه"]] | |data-type='authorWritings'|[[برنامه سعادت: ترجمه کتاب وصیت عالم ربانی [[ابن طاووس، علی بن موسی|سید بن طاووس]] قدس سره بفرزند خود بنام "کشف المحجه لثمره المهجه"]] | ||
|-class='articleCode' | |-class='articleCode' | ||
|کد | |کد مؤلف | ||
|data-type='authorCode'|AUTHORCODE887AUTHORCODE | |data-type='authorCode'|AUTHORCODE887AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
نسخهٔ ۵ اوت ۲۰۱۷، ساعت ۲۲:۳۴
| نام | شهیدی گلپایگانی، محمد باقر |
|---|---|
| نام های دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 0 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | [[برنامه سعادت: ترجمه کتاب وصیت عالم ربانی سید بن طاووس قدس سره بفرزند خود بنام "کشف المحجه لثمره المهجه"]] |
| کد مؤلف | AUTHORCODE887AUTHORCODE |
«سيد محمدباقر شهيدى گلپايگانى»، فرزند سيد هاشم، در سال 1318ق، در گلپايگان به دنيا آمد. مقدمات را نزد اساتيد آن شهر فراگرفت، آن‌گاه به نجف مهاجرت كرد و سطوح را نزد علماى بزرگ آن شهر، همچون آيت‌الله مشكينى آموخت، سپس به سامرا رفت و از محضر آيت‌الله ميرزا عبدالهادى شيرازى استفاده نمود. در 1342ق، پس از درگذشت پدرش، به مولدش بازگشت، سپس به اصفهان رفت و نزد بزرگانى چون آيت‌الله سيد محمدصادق تلمذ كرد.
در 1345، دوباره به نجف بازگشت و از محضر آيت‌الله آقا ضياءالدين عراقى و آيت‌الله اصفهانى و آيت‌الله نايينى و آيت‌الله آقا سيد ابوتراب خوانسارى استفاده‌ها نمود. وى سفرى به هندوچين (برمه) نمود و در آنجا به تبليغ احكام اسلامى پرداخت، سپس به ايران بازگشت. مدتى در اراك به انجام وظايف دينى مشغول بود.
پس از سفرى به عتبات، به تهران آمد و به انجام وظايف دينى پرداخت. وى به همراه عده‌اى از علما و خطبا، در 1376ق، در كنگره چهاردهمين قرن ولادت اميرالمؤمنين(ع) در كراچى پاكستان شركت كرد.
آثار
1. «درد و درمان»، ترجمه كتاب «الأمراض الاجتماعية و علاجها»؛
2. «راهنماى سعادت»، ترجمه كتاب «كشف المحجة»؛
3. كتاب «نسيم الصباح»، ترجمه و شرح «دعاى صباح»؛
4. كتاب «ادعية و تهليلات من الآيات البينات».
منابع مقاله
كتاب اثرآفرينان، ج 3، ص 359.