شوقی، مولانا: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف')
    جز (جایگزینی متن - ' های ' به '‌های ')
    خط ۵: خط ۵:
    ! نام!! data-type="authorName" |شوقی، مولانا
    ! نام!! data-type="authorName" |شوقی، مولانا
    |-
    |-
    |نام های دیگر  
    |نام‌های دیگر  
    | data-type="authorOtherNames" |
    | data-type="authorOtherNames" |



    نسخهٔ ‏۲ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۴۰

    شوقی، مولانا
    نام شوقی، مولانا
    نام‌های دیگر
    نام پدر
    متولد قرن نهم هجری
    محل تولد ولایت جیجک‎تو خوارزم
    رحلت
    اساتید
    برخی آثار دیوان اشعار منسوب به حضرت امیرالمؤمنین علی(ع)
    کد مؤلف AUTHORCODE07058AUTHORCODE

    مولانا شوقی بغدادی، شاعر قرن نهم هجری است که دیوان منسوب به امام علی(ع) را در سال 875‎ق، به نظم فارسی ترجمه کرده است. از نام کامل او و تاریخ ولادت و وفاتش اطلاعی در دست نیست، اما تا سال 878ق، زنده بوده است.

    زادروز، زمانه و زادگاه

    وی در مقدمه دیوان از صدر زمان، حضرت برهان‎الدین نام می‎برد[۱]‏. به نظر می‎رسد این شخص خواجه برهان‎الدین عبدالحمید کرمانی وزیر سلطان ابوسعید تیموری‎ باشد‎ که پس از شکست او در مقابل اوزون حسن، به دست ملازمان اوزون حسن آق قوینلو گرفتار شد، اما پس از مدتی به فرمان او به منصب اشرف دیوان‎ وزارت رسید[۲]‏.

    اوزون حسن در سال 857 به سلطنت رسید و تبریز را پایتخت خود قرار داد. او اهل ادب و هنر و دانش را از‎ اطراف‎ تبریز فراخواند و در دوران حکومتش‎ همواره‎ دوستدار علما و ادبا بود. پس از او پسرش سلطان خلیل به حکومت رسید، ولی دوران سلطنتش شش ماه بیشتر نپایید، سپس سلطان یعقوب پسر‎ دیگر‎ اوزون حسن بر تخت‎ سلطنت‎ نشست. سلطان یعقوب مردی شاعر و شاعرپرور بود و تبریز در دوران سلطنتش (883 تا 896ق)، یکی از مهم‎ترین مراکز علم و ادب در آن زمان بشمار می‎رفت[۳]‏.

    مولانا شوقی نیز در همین سرزمین در‎ چنین‎ عهدی پرورش‎ یافت. از نام کامل او و تاریخ ولادتش اطلاعی در دست نیست. آنچه تذکره‎ها پیرامون زندگی و شخصیت شوقی‎ نوشته‎اند مختصر، نارسا و غالباً تکراری است. حتی برخی از این کتب‎ شرح‎ حال‎ او را با شوقی یزدی که از اعقاب خواجه رشیدالدین بوده و در هرات می‎زیسته درهم ‎‎آمیخته‎اند[۴]‏.‎

    در «مجالس النفائس» تألیف‎ امیر علی‎شیر نوایی، در ذکر شعرایی که میر علی‎شیر به ملازمت ایشان رفته یا‎ به خدمت میر آمده‎اند‎، به‎ نام مولانا شوقی از ولایت جیجک‎تو برمی‎خوریم که یک بیت ترکی و یک بیت فارسی نیز از او ذکر شده و آمده که اصل او از خوارزم است[۵]‏.‎

    مرحوم محمد‎علی تربیت در کتاب «دانشمندان آذربایجان»، از شوقی مفصل‎تر‎ سخن‎ گفته‎ است: «شوقی تبریزی از منسوبین خواجه رشید‎الدین وزیر بوده، خط نستعلیق‎ را‎ خوب می‎نوشته، پس از مدتی خدمات لایقه در دارالانشاء سام‎میرزا، به هند رفته و در کابل‎ سنة‎ 954‎ق، فوت شده ‎است. ‎همین ‎شوقی ‎است ‎که‎ قبل‎ از میبدی دیوان حضرت علی‎(ع) را با نظم پارسی در سنه 855ق، به نام سلطان‎ یعقوب‎ ترجمه کرده و نسخه‎ای از آن نزد نگارنده موجود است». این نخستین مأخذی‎ است‎ که‎ شوقی را سراینده ترجمه منظوم دیوان منسوب به حضرت علی(ع) معرفی کرده است؛ حال‎ آنکه‎ هیچ‎یک از تذکره‎های معاصر شوقی به این مورد اشاره نکرده‎اند[۶]‏.

    سعید نفیسی‎ در‎ کتاب‎ «تاریخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی» در ذیل شوقی یزدی می‎نویسد: «از شاعران توانای قرن دهم و مردی خوش‎گوی بوده و خط‎ نسخ‎ تعلیق‎ را نیکو می‎نوشته و در انشا دست داشته و به همین جهت مدتی منشی‎ سام‎‎میرزا صفوی بوده است و در شعر نیز مهارت داشته و قصیده را بهتر می‎سروده و غزل هم می‎گفته‎ است‎» و در جای دیگر ذیل همین شوقی یزدی نوشته است: «ظاهراً وی‎ به‎جز شوقی یزدی سابق‎الذکر و از بازماندگان‎ خواجه‎ رشید‎ وزیر بوده و بیشتر در هرات می‎زیسته و در‎ 963‎ق، در آن شهر در‎گذشته و در مزار عبدالله انصاری مدفون شده و از او رباعیات‎ مانده‎ است»[۷]‏.

    کتاب‎ «احوال‎ و آثار خوش‎نویسان» نوشته دکتر مهدی بیانی تنها اثری است که به شرح حال شوقی و شوقی‎ها با دیدی نسبتاً منتقدانه پرداخته است. ‎در ‎این کتاب پس از ذکر‎ شرح حال شوقی یزدی (مطابق آنچه سام‎میرزا در تحفه سامی نوشته است) و اشاره به مطالب مرحوم تربیت که در کتاب دانشمندان آذربایجان درباره شوقی آمده است، می‎گوید: «باید دو تن‎ شوقی‎ شاعر خوش‎نویس وجود داشته بوده باشد: یکی آنکه منشی سام‎میرزای صفوی است و در حدود سال 957ق، در‎گذشته و دیگری آنکه در حدود یک‎صدوبیست سال پیش از وی می‎زیسته‎ و دیوان‎ حضرت امیر(ع) را ترجمه منظوم به نام سلطان یعقوب کرده است»[۸]‏.

    از توضیحاتی که تذکره‎های متقدم و متأخر درباره شوقی تبریزی (و شوقی‎های دیگر) نوشته‎اند، مطلبی که‎ سودمند و روشنگر باشد یافت نمی‎شود. تنها می‎توان برای ذکر بخشی از‎ شرح‎ حال‎ این شاعر گمنام، به مقدمه خود او در ترجمه دیوان منسوب اعتماد نمود. آن‎چنان‎که خود در ‎‎مقدمه‎ ذکر کرده است، برای کسب علم و دانش راهی سفر می‎شود و مدتی در بغداد‎ اقامت‎ می‎کند‎. روزی در هنگام مطالعه دیوان اشعار حضرت علی‎(ع)، وجد و حال به او دست می‎دهد و در آن‎ حالت تصمیم می‎گیرد دیوان را برای کسانی که از عربی آگاهی ندارند، به‎ نظم فارسی ترجمه کند[۹]‏.‎

    بنابراین اگر شوقی را‎ بغدادی بنامیم، با آنچه در مقدمه دیوان آمده تناسب بیشتری دارد و با توجه به نام خواجه برهان‎الدین عبدالحمید کرمانی که ابتدا وزیر و فرد مورد اعتماد سلطان ابوسعید تیموری بوده و پس‎ از‎ شکست او در مقابل اوزون حسن، به سمت وزارت امیر حسن‎بیگ ترکمان درآمد و تا سال 878ق نیز زنده بود، می‎توان به بخشی از تاریخ زندگی شوقی نیز دست یافت؛ با‎ در‎ نظر گرفتن اینکه وی نظم دیوان را در سال 875ق، به انجام رسانده است و این تاریخ در نسخه‎های خطی دیوان نیز مضبوط است[۱۰]‏.

    پانویس

    1. ر.ک: روضاتیان، سیده مریم، صفحه چهل‎وشش تا چهل‎وهشت
    2. ر.ک: میرباقری‎فرد، سید علی‎اصغر، ص96
    3. ر.ک: همان، ص97
    4. ر.ک: همان
    5. ر.ک: همان
    6. ر.ک: همان، ص98
    7. ر.ک: همان
    8. ر.ک: همان، ص99
    9. ر.ک: همان، ص100-99
    10. ر.ک: همان، ص100

    منابع مقاله

    1. روضاتیان، سیده مریم، «دیوان اشعار منسوب به حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) با ترجمه منظوم از مولانا شوقی شاعر قرن نهم هجری»، تهران، انتشارات انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، چاپ اول، 1383.
    2. میرباقری‎فرد، سید علی‎اصغر؛ روضاتیان، سیده مریم، «تحلیل و بررسی ترجمه منظوم مولانا شوقی بغدادی از دیوان منسوب به حضرت علی(ع) و مقایسه آن با یک ترجمه دیگر از دیوان همراه با شمه‎ای از اوضاع سیاسی، اجتماعی و ادبی عصر مؤلف»، پایگاه مجلات تخصصی نور، جامعه‎شناسی کاربردی، بهار و تابستان 1381، شماره 13، صفحه 91 تا 114.

    وابسته‌ها

    دیوان اشعار منسوب به حضرت امیرالمؤمنین علی(ع)