کلیات دیوان معزی: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR17802J1.jpg | عنوان =کلیات دیوان معزی‏ | عنوان‌های دی...» ایجاد کرد)
     
    جز (جایگزینی متن - 'فارسي' به 'فارسی')
    خط ۱۱: خط ۱۱:


    [[هيري، ناصر]] (مصحح)
    [[هيري، ناصر]] (مصحح)
    | زبان =فارسي
    | زبان =فارسی
    | کد کنگره =‏PIR‎‏ ‎‏4824‎‏ ‎‏/‎‏د‎‏9‎‏ ‎‏1362*‏
    | کد کنگره =‏PIR‎‏ ‎‏4824‎‏ ‎‏/‎‏د‎‏9‎‏ ‎‏1362*‏
    | موضوع =شعر فارسي - قرن 6ق.  
    | موضوع =شعر فارسی - قرن 6ق.  


    | ناشر =مرزبان  
    | ناشر =مرزبان  

    نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۲۷

    کلیات دیوان معزی‏
    کلیات دیوان معزی
    پدیدآوراناميرمعزي، محمد بن عبدالملک (نويسنده) هيري، ناصر (مصحح)
    عنوان‌های دیگرديوان کامل امير معزي

    شامل قصايد و غزليات و مقطعات گوياي حوادث ناشناخته و تاريخي ...

    ديوان
    ناشرمرزبان
    مکان نشرايران - تهران
    سال نشرمجلد1: 1362ش,
    موضوعشعر فارسی - قرن 6ق.
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏PIR‎‏ ‎‏4824‎‏ ‎‏/‎‏د‎‏9‎‏ ‎‏1362*‏

    کلیات دیوان معزی، مشتمل بر قصاید، غزلیات و مقطعات محمد بن عبدالملک نیشابوری (متوفی 520ق) متخلص به معزی، امیرالشعرا دربار سلجوقی است. اشعار معزی گویای معرفی حوادث ناشناخته و تاریخی پنجاه‎وپنج سال از ایام حکومت سلاجقه است. این دیوان که با مقدمه و تصحیح ناصر هیری منتشر شده بسیار‎ مغلوط و نابسامان است.

    ساختار

    این دیوان‎ شامل یک مقدمه در شانزده صفحه و متن دیوان شامل قصاید و ترکیبات، قطعات و غزلیات، رباعیات و اضافات نسخ است. در پایان، لغت‎نامه برای دیوان ارائه شده است.

    گزارش محتوا

    محمد بن عبدالملک نیشابوری معروف به امیر معزی نیشابوری، معروف‎ترین شاعر عصر سلاجقه که در دستگاه سلطان ملکشاه و سنجر بن ملکشاه سلجوقی به امیرالشعرایی معروف بوده است و بنا به نوشته استاد همایی «الحق لقبی به مورد و اسمی با مسما داشته؛ چه در عهد سلاجقه کمتر شاعری از حیث فصاحت و جزالت اسلوب و شیرینی سخن، خاصه در تغزل که فن مخصوص اوست به پایه معزی رسید». استاد اقبال آشتیانی در مقدمه دیوان معزی می‎نویسد: «دیوان این شاعر مشتمل‎ بر‎ یک سلسله وقایع‎ بسیار مهم است که یا ضبط آن‎ها از قلم مورخین‎ سلاجقه‎ فوت‎ شده و یا به‎وسیله آن‎ها می‎شود نوشته‎های آن مورخین را تکمیل و تصحیح کرد. تا‎ آنجا‎ که می‎توان دیوان امیر معزی را مکمل‎ تاریخ سلاجقه و معاصرین ایشان دانست»[۱].

    شیوه شعر معزی از شاعران متقدم خراسان فرقی محسوس ندارد و در واقع سبک آنان را پیروی کرده است و قصاید او خواه از حیث موضوع و خواه از حیث الفاظ قصاید فرخی و عنصری را به نظم می‎آورد و اغلب شباهت مابین سبک‎ها کاملاً ظاهر می‎شود؛ مانند قصیده‎ای که در مدح عمید الدوله جمشید بن بهمنیار وزیر فارس و اصفهان ساخته و آن قصیده معروف فرخی را با مطلع:

    برآمد نیلگون ابری، ز روی نیلگون دریا***چو رأی عاشقان گردان، چو طبع بیدلان شیدا

    سروده متذکر می‎سازد. امیر معزی در قصیده‎ای که چند بیت از آن برای مقایسه نقل می‎شود، گفته:

    برآمد ساج گون ابری، ز روی نیلگون دریا***بخار مرکز خاکی، نقاب قبه خضرا

    چو پیوندد بهم، گویی که در دشتست سیمایی***چو از هم بگسلد، گویی مگر کشتیست در دریا[۲].

    معزی شاعری است قصیده‎سرا و مدیحه‎گو؛ قصیده‎های وی معمولاً مفصل و محکم و صنعت تشبیه و مجاز و استعاره در آن مبذولست[۳]. ویژگی‎ عمده‎ شعر‎ معزی سادگی و روانی عبارت است. از طرقی کوششی که او در سرودن‎ غزل‎های نغز کرده‎، تأثیر‎ بسزایی در پیشرفت غزل‎سرایی در آن عصر داشته است. در شعر‎ او‎ تنها‎ به مدح و غزل باز نمی‎خوریم، بلکه گاه هم از وعظ، اندرز، حکمت و توحید اثری می‎یابیم‎[۴]. در قصاید معزی ابیات پندآمیز و تشویق و ترغیب شاهان و بزرگان به مردم پروری و دادگستری زیاد می‎توان دید:

    چیست از رحمت و انصاف وز تحقیق نظر***که نکردی تو درین شهر بجای ظعفا

    عدل کردی وز عدلست تو را در دو جهان***رحمت و محمدت از خالق و مخلوق جزا

    همچنین باش و پشیمان مشو از کرده خویش***کانچه امروز بکاری ببر آید فردا[۵].

    معزی ابیات نغز و مؤثری نزدیک به مضامین عرب و سبک منوچهری دارد و شاید خواسته و ویرانی و اندوه و پریشانی را که در آن قرون از تاخت‎وتاز بیگانگان به ایران روی آورده بود، در نظر خواننده مجسم بدارد و گویی قلب شاعر از همان وقایع متأثر شده و این‎گونه شکوِه کرده است:

    ای ساربان منزل مکن جز در دیار یار من***تا یک زمان را ری کنم، بر ربع و اطلال و دمن

    ربع از دلم پرخون کنم، خاک دمن گلگون کنم***اطلال را جیحون کنم، از آب چشم خویشتن[۶].

    این چاپ از دیوان‎ که در سال 1362ش توسط ناصر هیّری از سوی نشر مرزبان صورت گرفته‎ بسیار‎ مغلوط و نابسامان و به‎گونه‎ای بازاری صورت‎ گرفته‎ است‎. مصحح‎‎ مشخص‎ نکرده که چه‎ نسخه‎ای‎ از چه قرنی در دست داشته است؛ اما از شواهد به نظر می‎آید که‎ نسخه ایشان‎ بسیار‎ شبیه‎ نسخه استاد اقبال بوده و یا از روی‎ آن‎ نسخه‎ استنساخ‎ شده‎ است‎. متن این دیوان به‎مراتب از متن دیوان تصحیح‎ استاد‎ اقبال، غیر علمی‎تر و نامستندتر است و علاوه بر اینکه هیچ اطلاعی در مورد نسخه اساس یا نسخ بدل مورد استفاده‎ مصحح نداریم و هویت نسخه برای خواننده ناشناخته و مجهول است، اغلاط و تحریفات‎ و تصحیفات‎ فروانی در متن دیوان مشهود است که به تصریح می‎توان اذعان کرد که حتی یک‎ قصیده منقح و بی‎غلط در این دیوان نمی‎توان یافت[۷].

    دسته‎ای از تحریفات و تصحیفات متن دیوان به‎گونه‎ای است که در بسیاری از ابیات، واژه‎ای در‎ مصاریع‎ اول و دوم مکرر ضبط گردیده است. درحالی‎که اکثر ابیات این شاعر دارای‎ صنعت ترصیع و موازنه بوده و اگر شاعر عبارت و کلامی در‎ مصرع‎‎ ثانی قرینه آن را لحاظ‎ داشته‎، لیکن در چاپ دیوان، این موازنه‎ها رعایت نگردیده و واژه‎های‎ مکرر در مصراع‎های متفاوت مضبوط است. از جمله در بیت 57 چنین تحریف شده است:

    فتح تو گویم اکنون‎ هر‎ ساعتی مکرر***مدح تو گویم اکنون هر لحظه‎ای مثنا

    به‎جای واژه «گویم» مکرر در مصرع ثانی، «خوانم» صحیح است[۸].

    بسیاری از تصحیف‎ها تحریف‎های دیوان چاپی امیر معزی (و به‎تبع آن‎ چاپ‎ ناصر‎ هیّری که عیناً از روی نسخه چاپی‎ استاد اقبال صورت گرفته) به خاطر وجود‎ حروف‎ متشابه الشکل در نسخه‎های متقدم دیوان که‎ تمیز آن‎ها از یکدیگر فقط به‎ گذاردن‎ نقطه‎ و علائمی مانند سرکش است و کاتبان نسخ متأخر به‎ خاطر تساهل و تسامح و عدم تأمل، این تشابهات‎ را‎ ملحوظ نداشته و یا حروف یک کلمه که در نسخ متقدم از نظر‎ سطح‎ خط‎ کوتاه و از جهت دور خط فشرده کتابت می‎شده، مغلوط خوانده و مصحف کتابت کرده‎اند. تصحیف چنبروار‎/به‎ چنبردار‎، زره‎وار/به زره‎دار، ضم/به‎صورت‎ خم، سعد فشان/به سعد میان‎، خصما/به حصنا، خوی/به خون و نمونه‎های‎ فراوان‎ دیگر که در متن دیوان چاپی امیر معزی‎ مشهود است، ناشی از‎ همین‎ تساهل و تسامح‎های کاتبان نسخ متأخر دیوان این‎ شاعر‎ است‎ و بدیهی است تنها راه حل تنقیح و تصحیح‎ دیوان‎ این شاعر رجوع به نسخ متقدم و اصیل و مقابله و مقایسه با نسخ چاپی این‎ دیوان‎ می‎باشد[۹].

    ابیات فراوانی را در‎ دیوان‎ این‎ شاعر یافت که یا با‎ اسقاطات و وا افتادگی‎ها ضبط‎ شده‎ و یا همچنان محل ابهام بوده‎ و مصحح‎ در کنار آن‎ها علامت پرسش گذاشته و یا ابیات فراوانی در ضمن قصیده‎ای ساقط‎ گردیده‎ و یا مصاریع دوم و سوم یک‎ بیت‎ محذوف‎ شد و یا‎ مصاریع‎ دوم و سوم یک بیت محذوف شده و مصراع‎های اول و دوم در ضمن یک بیت بیان‎ گردیده‎ و یا اختلال وزنی در آن مشهود‎ است‎. علاوه بر‎ آن‎، با‎ توجه‎ به اینکه اکثر‎ ابیات این شاعر دارای صنعت ترصیع و موازنه بوده و اگر شاعر عبارتی در مصراع اول به‎کاربرده، در مصراع دوم قرینه آن‎ را‎ لحاظ‎ داشته‎، لیکن‎ در چاپ دیوان‎ این‎‎ شاعر این موازنه‎ها رعایت نگردیده و همان عبارات مصراع اول در مصراع‎های دوم تکرار گردیده است[۱۰].

    وضعیت کتاب

    لغت‎نامه و فهرست اشعار به ترتیب حروف آخر اشعار در انتهای کتاب ذکر شده است.

    پانویس

    1. ر.ک: یلمه‎ها، احمدرضا، ص238
    2. ر.ک: مقدمه، ص13
    3. ر.ک: همان، ص15
    4. ر.ک: یلمه‎ها، احمدرضا، ص238
    5. ر.ک: مقدمه، ص16
    6. ر.ک: همان، ص15
    7. ر.ک: یلمه‎ها، احمدرضا، ص 240-239
    8. ر.ک: یلمه‎ها، احمدرضا، ص253
    9. ر.ک: یلمه‎ها، احمدرضا، ص257-256
    10. ر.ک: همان، ص257

    منابع مقاله

    1. مقدمه و متن کتاب.
    2. یلمه‎ها، احمدرضا، «دیوان امیر معزی و لزوم تجدید تصحیح»، پایگاه مجلات تخصصی نور: علوم انسانی دانشگاه الزهرا(س)، زمستان 1386 و بهار 1387، شماره 68 و 69؛ به آدرس اینترنتی:

    http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/365587

    وابسته‌ها