۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)'
جز (جایگزینی متن - ' ابو ' به ' ابو') |
جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)') |
||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
مرزبانى در معجم الشعراء نوشته است: عقيده كميت در تشيع و مدح اهل بيت(ع) در روزگار بنى‌اميه معروف و مشهور است. | مرزبانى در معجم الشعراء نوشته است: عقيده كميت در تشيع و مدح اهل بيت(ع) در روزگار بنى‌اميه معروف و مشهور است. | ||
در [[موسوعة الغدير في الكتاب و السنة و الأدب|الغدير]] چنين آمده است كه وى در منا به حضور [[امام جعفر صادق (ع)|امام صادق (ع)]] شرفياب شد و عرض كرد: اجازه مى‌فرماييد اشعارى بخوانيم؟ آنحضرت(ع) فرمودند: كميت اين روزهاى با عظمت وقت خواندن شعر نيست، كميت گفت: اين اشعار درباره خاندان شماست. در اينجا حضرت(ع) افرادى از اهل بيت را جمع نمود پس فرمود: بخوان. كميت شروع به خواندن كرد به نحوى كه صداى گريه همه بلند شد، تا رسيد به اين اشعار: | در [[موسوعة الغدير في الكتاب و السنة و الأدب|الغدير]] چنين آمده است كه وى در منا به حضور [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] شرفياب شد و عرض كرد: اجازه مى‌فرماييد اشعارى بخوانيم؟ آنحضرت(ع) فرمودند: كميت اين روزهاى با عظمت وقت خواندن شعر نيست، كميت گفت: اين اشعار درباره خاندان شماست. در اينجا حضرت(ع) افرادى از اهل بيت را جمع نمود پس فرمود: بخوان. كميت شروع به خواندن كرد به نحوى كه صداى گريه همه بلند شد، تا رسيد به اين اشعار: | ||
«گويا حسين(ع) را مى‌بينم كه بزرگانى اطرافش هستند و با شمشيرهايشان دشمنان را درو مى‌كنند، كسى را نديدم كه به خاطر مصيبتى كه بر او وارد شده، خوار گردد و ياريش واجب‌تر از ايشان باشد.» [[امام جعفر صادق (ع)|امام صادق (ع)]] دست‌ها را به سوى آسمان بلند كردند و فرمودند: «ألهم إغفر للكميت ماقدّم و أخّر و ما أسرّ و أعلن و اعطه حتى يرضى». | «گويا حسين(ع) را مى‌بينم كه بزرگانى اطرافش هستند و با شمشيرهايشان دشمنان را درو مى‌كنند، كسى را نديدم كه به خاطر مصيبتى كه بر او وارد شده، خوار گردد و ياريش واجب‌تر از ايشان باشد.» [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] دست‌ها را به سوى آسمان بلند كردند و فرمودند: «ألهم إغفر للكميت ماقدّم و أخّر و ما أسرّ و أعلن و اعطه حتى يرضى». | ||
در ايام البيض بود كه كميت محضر امام باقر(ع) حضور يافت و اجازه خواست تا اشعارى براى حضرت بخواند. حضرت اجازه فرمودند و كميت شروع به اشعارى كرد. پس امام باقر(ع) و [[امام جعفر صادق (ع)|امام صادق (ع)]] گريه نمودند و چون به ابياتى با اين مضمون رسيد: «و شش نفرى كه با آنها كسى برابرى نمى‌كرد، فرزندان عقيل بهترين سواركاران بودند پس على(ع) كه بهترين است، مولاى آنهاست و ياد آنها حزن و اندوه مرا به هيجان مى‌آورد.» آنحضرت(ع) گريست و فرمود: «هيچ كسى نيست كه به ياد ما افتد يا نزد او ياد و ذكر ما شود و آبى هر چند به اندازه بال مگسى از دو چشمش خارج شود جز آنكه خدا خانه‌اى در بهشت برايش بنا مى‌كند و آن اشك را حجاب بين او و آتش قرار مى‌دهد.» | در ايام البيض بود كه كميت محضر امام باقر(ع) حضور يافت و اجازه خواست تا اشعارى براى حضرت بخواند. حضرت اجازه فرمودند و كميت شروع به اشعارى كرد. پس امام باقر(ع) و [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] گريه نمودند و چون به ابياتى با اين مضمون رسيد: «و شش نفرى كه با آنها كسى برابرى نمى‌كرد، فرزندان عقيل بهترين سواركاران بودند پس على(ع) كه بهترين است، مولاى آنهاست و ياد آنها حزن و اندوه مرا به هيجان مى‌آورد.» آنحضرت(ع) گريست و فرمود: «هيچ كسى نيست كه به ياد ما افتد يا نزد او ياد و ذكر ما شود و آبى هر چند به اندازه بال مگسى از دو چشمش خارج شود جز آنكه خدا خانه‌اى در بهشت برايش بنا مى‌كند و آن اشك را حجاب بين او و آتش قرار مى‌دهد.» | ||
نمونه‌هاى بسيارى موجود است كه شعراى مكتب اهل بيت(ع) سروده‌هاى خويش را مى‌خواندند و ائمه(ع) آنها را مورد تفقد و دلجوئى قرار مى‌دادند. كميت خود نيز شاگرد فرزدق بود و فرزدق همان كسى است كه در كنار كعبه و جلوى هشام بن عبدالملك در مدح [[امام سجاد (ع)]] و خاندان پاكش، قصيده‌اى فالبداهه سرود و مورد پذيرش و آفرين [[امام سجاد (ع)]] گرديد و آنحضرت هدايائى را تقديم او نمودند. | نمونه‌هاى بسيارى موجود است كه شعراى مكتب اهل بيت(ع) سروده‌هاى خويش را مى‌خواندند و ائمه(ع) آنها را مورد تفقد و دلجوئى قرار مى‌دادند. كميت خود نيز شاگرد فرزدق بود و فرزدق همان كسى است كه در كنار كعبه و جلوى هشام بن عبدالملك در مدح [[امام سجاد(ع)]] و خاندان پاكش، قصيده‌اى فالبداهه سرود و مورد پذيرش و آفرين [[امام سجاد(ع)]] گرديد و آنحضرت هدايائى را تقديم او نمودند. | ||
كميت دوران سه امام سجاد، باقر و صادق(ع) را درك نمود و در سراسر زندگى خويش با قلب، زبان و عمل خويش، حامى مكتب شيعه و امامان معصوم(ع) بود. | كميت دوران سه امام سجاد، باقر و صادق(ع) را درك نمود و در سراسر زندگى خويش با قلب، زبان و عمل خويش، حامى مكتب شيعه و امامان معصوم(ع) بود. | ||
جلوه و نماى اصلى اشعار و قصايد او، شرح وقايع كربلا است كه به نحوى نشان از مبارزات فرهنگى اين شاعر بزرگ در زمان [[امام سجاد (ع)]] به بعد مى‌باشد. | جلوه و نماى اصلى اشعار و قصايد او، شرح وقايع كربلا است كه به نحوى نشان از مبارزات فرهنگى اين شاعر بزرگ در زمان [[امام سجاد(ع)]] به بعد مى‌باشد. | ||
اين شاعر بزرگ، در سال 126ق، همانگونه كه [[امام سجاد (ع)]] برايش دعا نمود، در زمان خلافت مروان، به شهادت رسيد. | اين شاعر بزرگ، در سال 126ق، همانگونه كه [[امام سجاد(ع)]] برايش دعا نمود، در زمان خلافت مروان، به شهادت رسيد. | ||